Niwelowanie nierówności zdrowotnych występujących „między państwami i między grupami w obrębie państwa” uznane zostało za istotne zadanie polityki zdrowotnej, gdy w 1984 roku formułowano po raz pierwszy europejską politykę zdrowia dla wszystkich oraz gdy w 1991 roku uściślano cele w związku ze zmianami, jakie zaszły w Europie Wschodniej i Centralnej. Nierówności te diagnozowane są.przede wszystkim na podstawie badań epidemiologicznych oceniających stan zdrowia populacji. Do opisu stanu zdrowia stosowane są obiektywne i subiektywne wskaźniki. Wśród wskaźników obiektywnych często stosowane są takie negatywne mierniki zdrowia, jak umieralność czy zachorowalność, wśród subiektywnych — samoocena. Stan zdrowia analizują lekarze, demografowie, specjaliści od zdrowia publicznego, jak też socjologowie zajmujący się problematyką zdrowia. Różnice w stanie zdrowia populacji obrazują różne wskaźniki. Ostatnio eksponuje się wskaźnik oczekiwanej długości życia, który ma charakter syntetyczny i odzwierciedla „stan zdrowia ludności, jakość opieki medycznej, warunki życia i stan środowiska”. W Polsce oczekiwana długość życia wynosi dla mężczyzn 68,1 a dla kobiet 76,6 lat, w Unii Europejskiej w roku 1995 odpowiednio 74,0 i 80,7 lat. Podobnie zróżnicowany jest odsetek osób dożywających do 65. i do 85. roku życia. W połowie lat dziewięćdziesiątych ogólnie dla świata wynosił odpowiednio 70% i 20%, natomiast dla krajów o niskim poziomie rozwoju, a więc w mniejszym stopniu zabezpieczających ludność pod względem materialnego standardu życia i ochrony zdrowia — odpowiednio tylko 47% i 9%. Należy też zwrócić uwagę, że w amerykańskim narodowym programie zdrowia przedstawiono m.in. takie kategorie oceny zdrowia populacji, które uwzględniają poziom dochodu, przynależność do grup mniejszościowych, w tym do grup etnicznych. Uzasadnieniem takiego podejścia są dane epidemiologiczne ukazujące, że wiele niekorzystnych wskaźników zdrowia, m.in. „poronienia, niska waga urodzeniowa, wady wrodzone, umieralność niemowląt są powiązane z niskim dochodem, niskim poziomem wykształcenia, niskim statusem zawodowym i innymi czynnikami niekorzystnego położenia społecznego i ekonomicznego”.