Autor artykułu zgadza się z Gertem Biestą, iż pedagogika to zasadniczo partycypacja w procesie edukacyjnym wszystkich w ten proces wciągniętych tak, by w jego efekcie zmieniały się poglądy i zachowania, i podejmuje próbę odczytania drugiego tomu przygód Alicji Lewisa Carrolla oraz Małego Księcia Antoine’a de Saint-Exupéry’ego jako tekstów umożliwiających, po pierwsze, krytyczną obserwację, a po drugie – zmianę w sposobie postrzegania i traktowania natury. Wprowadzone przez Andrzeja Nowaka pojęcie „wyobraźnia ontologiczna” pozwala zrozumieć świat jako wciąż komplikujący się i rozwijający się system połączeń między aktorami ludzkimi i nieludzkimi tworzący oikos, przestrzeń, która nie tylko wyznacza ramy naszego życia, ale i sama żyje. Autor tekstu proponuje służącą oikos pedagogikę geologiczną pokonującą ograniczenia pedagogiki opartej na libidinalnej żądzy dominacji, jak i tej wyrastającej z równie libidinalnej żądzy posiadania.