W artykule zaprezentowano opowiadanie Cud kwitnących sadów (1987) Wandy Osuchowskiej-Orłowskiej oraz powieści Ostatnie drzewo na Ziemi (2021) Małgorzaty Kur i A kiedy zniknie pustynia (2020) Marie Pavlenko skierowanych do młodego czytelnika. Opowieści te, poddane ekokrytycznej lekturze, mogą pomóc w postulowanym przez Marcina Napiórkowskiego naprawianiu przyszłości dzięki nowym, lepszym opowieściom o niej. Analizowane w artykule teksty prozatorskie mogą służyć uświadomieniu odbiorcy, jakie konsekwencje grożą gatunkowi ludzkiemu, jeśli z Ziemi znikną wszystkie drzewa. Są to opowieści fantastyczne, których akcja osadzona jest w niedalekiej przyszłości. Wszystkie niosą nadzieję na to, że nawet zniszczone ekosystemy da się odbudować, a kluczem do tego jest osobiste zaangażowanie ludzi – naukowców, ale przede wszystkim bohaterów dziecięcych – w ratowanie drzew. To zaangażowanie jest możliwie dzięki budowaniu osobistej relacji z drzewami, ta z kolei rodzi się dzięki opowieściom przekazywanym z pokolenia na pokolenie.
Język Polski
English
Italiano
Русский