Trudno przecenić wagę współpracy duchownych i świeckich w Kościele, który realizując zleconą mu przez Chrystusa misję prowadzenia ludzi do zbawienia, potrzebuje zaangażowania wszystkich swoich członków. Zarówno duchowni, jak i katolicy świeccy winni prowadzić dialog, który zakłada świadomość własnego miejsca, roli i zadań we wspólnocie kościelnej. Wzajemna współpraca wymaga ciągłego doskonalenia i poszukiwania nowych form i płaszczyzn. Kwestia ta nabrała nowego znaczenia w związku z zainicjowanym przez papieża Franciszka synodem biskupów, którego hasło brzmi: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Odbywa się on w nowej formule opartej o konsultacje i wysłuchanie opinii wszystkich ochrzczonych. Szczególna rola w procesie synodalnym przypada właśnie katolikom świeckim. Artykuł stawia sobie za cel ukazanie współpracy duchownych i świeckich w Kościele w kontekście wspominanego synodu. Wymaga to najpierw omówienia samego procesu synodalnego, a następnie wskazania najważniejszych płaszczyzn tej współpracy oraz trudności i przeszkód, na jakie ona napotyka.