Biskup Michał Klepacz odegrał kluczową rolę w pracach Konferencji Episkopatu Polski w okresie powojennym. Mianowany pod koniec 1946 r. ordynariuszem łódzkim, już w 1949 r. powołany został na członka Komisji Głównej Episkopatu Polski. Aktywność ta miała bezpośredni związek z pracami w Komisji do Rozmów z Rządem/Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu PRL i Episkopatu Polski (1949-1967). Wcześniej wszedł w skład Komisji do Spraw Studiów Teologicznych na Fakultetach Kościelnych i w Seminariach Duchownych (członek w latach 1947-1951 i przewodniczący 1951-1953/1956), przekształconej następnie w Komisję Studiów/Studiów i Seminariów Duchownych (przewodniczący w latach 1959-1967). Zasiadał również w Komisji Szkolnej (członek w latach 1947-1953/1956), Komisji Prasowej (członek w latach 1950-1953/1956) i Komisji Soborowej (członek w latach 1959-1967). W tym ostatnim gremium odgrywał szczególną rolę, z uwagi na fakt wyboru do soborowej Komisji do Spraw Studiów i Seminariów oraz uczestnictwa we wszystkich czterech sesjach Soboru Watykańskiego II. Ordynariusz łódzki był pierwszoplanową postacią polskiego Episkopatu w okresie uwięzienia i odosobnienia prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego (lata 1953-1956). Jego wybór na przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz postawa wobec problemów Kościoła naznaczone były bezpośrednią ingerencją władz PRL. Do najważniejszych zadań realizowanych przez bpa Michała Klepacza należało: 1) wyznaczanie głównych kierunków i treści nauczania pasterskiego; 2) kształtowanie stosunków z władzami PRL; 3) kontrola i nadzór nad wikariuszami kapitulnymi z uprawnieniami biskupa rezydencjonalnego na Ziemiach Zachodnich i Północnych; 4) ogólny dozór działalności zgromadzeń zakonnych. Podejmowane przez przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski trudne wybory i złożona sytuacja społeczno-polityczna sprawiają, że całościowa ocena rządów bpa Michała Klepacza domaga się podjęcia nowych badań biograficznych.
English
Italiano
Język Polski
Deutsch