Artykuł prezentuje formy synodalności w poszczególnych nurtach chrześcijaństwa: w Kościołach wschodnich (prawosławnych i orientalnych), starokatolickich, anglikańskich, luterańskich, reformowanych, metodystycznych oraz ewangelikalnych. Wskazane zostały główne mechanizmy funkcjonujące w odmiennych denominacjach oraz ich teologiczne uzasadnienie. To doświadczenie może być inspiracją dla katolickich poszukiwań przeżywania synodalności i współodpowiedzialności wszystkich ochrzczonych za życie i misję wspólnoty.
Tekst zawiera przykładowe modele synodalności w określonych grupach Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, a jednocześnie usiłuje sformułować postulaty do dyskusji w Kościele katolickim. Z jednej strony więc praca ma charakter sprawozdawczy i systematyzujący, a z drugiej może prowokować do rozmowy o synodzie i synodalności jako normalnym funkcjonowaniu wspólnoty ochrzczonych.