Gwarancja (w szczególności gwarancja bankowa) jest powszechnie wykorzystywana w handlu międzynarodowym jako zabezpieczenie osobiste roszczenia. Wiele praktycznych kwestii związanych z jej stosowaniem zostało uregulowanych w Jednolitych przepisach dotyczących gwarancji na żądanie (ostatnia wersja z 2010 r.) opracowanych przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu. Przepisy te są często stosowane w profesjonalnym, handlowym obrocie i pośrednio wskazują również prawo właściwe dla kwestii, których nie regulują. W innych przypadkach konieczne jest ustalenie prawa właściwego dla gwarancji. Obecnie odbywa się to najczęściej na podstawie rozporządzenia Rzym I. W Polsce prawo właściwe dotyczące zdolności stron do zawarcia umowy gwarancji określa ustawa Prawo prywatne międzynarodowe z 2011 r. Zgodnie z rozporządzeniem Rzym I możliwe jest wybranie prawa właściwego dla umów gwarancji. Jeżeli nie dokonano wyboru, jest to na ogół prawo kraju, w którym gwarant ma miejsce zwykłego pobytu. Jeżeli jednak gwarancja jest ściślej związana z prawem innego kraju, stosuje się to prawo. Niezależnie od prawa właściwego dla gwarancji konieczne jest również ustalenie prawa właściwego dla innych kwestii prawnych, które pojawiają się w tle gwarancji, np. potwierdzenia gwarancji, kontrgwarancji, gwarancji pośredniej. Prawo właściwe dla gwarancji decyduje o dopuszczalności, treści i charakterze prawnym umowy. Określa również dopuszczalność cesji praw wynikających z takiej umowy i wygaśnięcie stosunku prawnego utworzonego umową gwarancyjną.
English
Język Polski