Zgodnie z głównymi tezami wynikającymi z uzasadnienia orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2014 r., I CSK 330/13: 1. Rozdzielność majątkowa przewidziana w art. 54 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (KRO) może wynikać z orzeczenia sądu zagranicznego, jeżeli orzeczenie to odpowiada orzeczeniu o separacji prawnej znanemu prawu polskiemu. 2. Postanowienie sądu francuskiego upoważniające małżonków do oddzielnego zamieszkania, wydane w ramach postępowania rozwodowego, nie może być zakwalifikowane jako odpowiednik orzeczenia o separacji prawnej znanego prawu polskiemu. Z obiema tezami należy się zgodzić. Jednakże pierwszą z nich trzeba uzupełnić stwierdzeniem, że skutek przewidziany w art. 54 § 1 KRO może być przypisany orzeczeniu zagranicznemu tylko wtedy, gdy prawem właściwym dla majątkowych skutków małżeństwa w chwili wydania takiego orzeczenia jest prawo polskie. Ponadto, wspomniany skutek może wystąpić jako konsekwencja orzeczenia zagranicznego tylko wtedy, gdy orzeczenie to jest uznane w Polsce. Aby sprawdzić, czy rozpatrywane w sprawie orzeczenie zagraniczne odpowiada polskiemu orzeczeniu o separacji prawnej, należy przeprowadzić ocenę równoważności (ekwiwalentności). W omawianej sprawie konieczne było przeprowadzenie takiej oceny w odniesieniu do francuskiego postanowienia upoważniającego małżonków do oddzielnego zamieszkania [l’ordonnance de résidence séparée]. Wobec braku wystarczającego podobieństwa między analizowanym postanowieniem a polskim orzeczeniem o separacji prawnej, przepis art. 54 § 1 KRO nie może mieć zastosowania do tego pierwszego. Dlatego, pomimo pewnych zastrzeżeń do uzasadnienia Sądu Najwyższego, należy zgodzić się z ostatecznym rozstrzygnięciem zapadłym w sprawie.
English
Język Polski