Tekst zajmuje się wysoce kontrowersyjnym problemem interfejsu między postępowaniami państwowymi a bardziej zorientowanym na autonomię stron obszarem arbitrażu. Po pierwsze, przedstawiono obecną sytuację ustawodawczą, w szczególności związek między jednolitymi aktami, takimi jak Bruksela I i Konwencją nowojorską o arbitrażu z 1958 r. W szczególności autor zajmuje się zakresem wykluczenia arbitrażu określonym w art. 1 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Bruksela I. Podniesiono kwestię, czy sąd państwowy jest właściwy na mocy rozporządzenia do oceny ważności umowy arbitrażowej, a po uznaniu klauzuli za nieważną, do orzekania co do istoty w ramach rozporządzenia. Następnie omówiono problemy związane z wpływem, jaki sądy państwowe mają prawo wywierać na inne postępowania w celu „ochrony” arbitrażu toczącego się w ich własnym kraju, np. w formie nakazów antypozewowych. Na koniec omówiono możliwe rozwiązania na poziomie UE w celu rozwiązania przedstawionych problemów, w szczególności, czy należy wprowadzić zmiany do rozporządzenia Bruksela I, aby system działał skuteczniej, nie utrudniając rozwoju arbitrażu na naszym kontynencie.
English
Język Polski