Jak słusznie podkreślono w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 października 2009 r., C‑133/08, rozszczepienie statusu kontraktowego zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 zdanie 2 Konwencji rzymskiej może nastąpić jedynie wyjątkowo i tylko w sytuacji, gdy część umowy może być traktowana jako autonomiczna w stosunku do pozostałej części umowy. Autor zauważa, że rola zwrotu «część umowy» zawartego w art. 4 ust. 1 zdanie 2 i art. 3 ust. 1 zdanie 3 Konwencji jest odmienna. Potwierdza to kontekst tych zwrotów. W pierwszej z wymienionych powyżej reguł zwrot ten jest powiązany ze zwrotem «wyjątkowo». Druga ze wspomnianych reguł dotyczy dopuszczalności rozszczepienia umowy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 zdanie 3 strony mogą więcej, niż może uczynić sędzia stosujący art. 4 ust. 1 zdanie 2 Konwencji. Autor przychyla się do stanowiska Trybunału, że sąd w procesie poszukiwania prawa właściwego powinien zawsze dążyć do oparcia się na domniemaniach zawartych w art. 4 ust. 2—4 Konwencji. Niemniej jednak, gdy umowa wykazuje ściślejszy związek z innym państwem niż państwo wskazane przez domniemanie, sąd zgodnie z art. 4 ust. 5 zdanie 2 może zastosować prawo tego innego państwa. Pozytywnie oceniono interpretację art. 4 ust. 4, która dopuszcza zastosowanie tej reguły do umowy czarteru. Za zbyt daleko idącą uznano tezę nr 2 orzeczenia, która stanowi, że w procesie poszukiwania prawa właściwego dla autonomicznej części umowy należy zawsze stosować art. 4 ust. 1 zdanie 2 Konwencji. Zdaniem autora autonomiczna część umowy może posiadać cechy, które uzasadniałyby zastosowanie jednego z domniemań z art. 4 ust. 2—4 Konwencji. Wreszcie, w procesie poszukiwania prawa właściwego dla umowy przewozu, gdy przesłanki domniemania z art. 4 ust. 4 zdanie 2 nie są spełnione — należy zastosować art. 4 ust. 2 Konwencji.
English
Język Polski