Poręczenie, jedna z metod zabezpieczenia wierzytelności, jest stosowane w obrocie międzynarodowym, jednak jest odmiennie regulowane w różnych systemach prawnych. Dlatego istotne jest ustalenie prawa właściwego dla tego stosunku prawnego i umowy, na mocy której powstaje. W polskim systemie prawnym odbywa się to na podstawie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I). W przypadku zabezpieczenia wierzytelności poręczeniem można wyróżnić trzy stosunki prawne, a mianowicie: 1) między wierzycielem a dłużnikiem, 2) między wierzycielem a poręczycielem, 3) między dłużnikiem a poręczycielem. Prawo właściwe należy ustalić osobno dla każdego z tych stosunków. Prawo właściwe dla stosunku poręczeniowego między wierzycielem a poręczycielem mogą wybrać strony umowy poręczeniowej. W przypadku braku takiego wyboru, prawem właściwym będzie zazwyczaj prawo państwa, w którym poręczyciel ma miejsce zwykłego pobytu. Prawo to stosuje się do interpretacji umowy poręczenia, wykonania zobowiązań wynikających z tej umowy, rozwiązania tych zobowiązań, skutków częściowego lub całkowitego wykonania umowy, przedawnienia roszczeń, skutków nieważności umowy. Wspomniane prawo określa również rodzaje roszczeń, które mogą być zabezpieczone poręczeniem, zakres poręczenia i czas jego trwania. Poza zakresem wyżej wymienionego prawa właściwego znajduje się forma umowy poręczenia i zdolność do zawierania umów. Prawo właściwe do oceny skutków cesji roszczenia zabezpieczonego poręczeniem na stosunek poręczenia musi być również określone osobno.
English
Język Polski