Artykuł koncentruje się na problemach związanych z ustalaniem treści prawa obcego. Zgodnie z polskimi przepisami, sąd jest zobowiązany ustalić treść prawa właściwego z urzędu. Jednakże w trakcie tego procesu można napotkać przeszkody, które skutecznie utrudniają postępowanie. Autor omawia kwestię, czy przepis art. 10 ust. 2 ustawy Prawo prywatne międzynarodowe z 2011 r. stanowi rozwiązanie funkcjonalne, zwłaszcza w odniesieniu do ustawowego kryterium „rozsądnego terminu”. Mianowicie, starania sądu zmierzające do ustalenia treści prawa właściwego powinny być podejmowane w terminie uznanym za „rozsądny”, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i potrzebę jej skutecznego rozstrzygnięcia. Sąd jest zobowiązany podjąć wszelkie dostępne środki w celu ustalenia treści prawa właściwego, pamiętając, że nie może to prowadzić do sytuacji, w której interesy stron zostałyby naruszone przez zbyt długie trwanie postępowania. Jeżeli sąd stwierdzi, że ustalenie treści prawa obcego nie jest możliwe w rozsądnym terminie, zgodnie z art. 10 ust. 2 powołanej ustawy jest on zobowiązany subsydiarnie zastosować prawo polskie. W artykule analizuje się, czy obecna regulacja ustawowa spełnia swoją rolę, zgodnie z oczekiwaniami wyrażonymi w procesie tworzenia prawa. Autor dochodzi do wniosku, że przepis ten stanowi elastyczne rozwiązanie, pozwalające sądowi ocenić sytuację w danej sprawie i podjąć decyzję uwzględniającą wszystkie istotne kwestie. Nie ma potrzeby modyfikowania prawa, zwłaszcza poprzez wprowadzanie bardziej szczegółowego przepisu.
English
Język Polski