Artykuł analizuje postanowienie Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2004 r. (I CK 39/03) dotyczące prawa właściwego dla formy czynności prawnej. Sprawa dotyczyła umowy sprzedaży udziałów w nieruchomości położonej w Polsce, zawartej w Republice Południowej Afryki. Sąd Najwyższy uznał, że umowa jest ważna, gdyż spełnia wymagania formy aktu notarialnego przewidziane prawem RPA. Autor glosy krytycznie ocenia stanowisko Sądu Najwyższego, wskazując na wątpliwości związane z legalizacją zagranicznego dokumentu oraz dopuszczalnością dopełnienia formy aktu notarialnego przed zagranicznym notariuszem.
English
Język Polski