Artykuł analizuje zjawisko rozszczepienia statutu kontraktowego w Konwencji rzymskiej o prawie właściwym dla zobowiązań umownych. Autor omawia różne ujęcia tego pojęcia, koncentrując się na stanowisku liberalnym i restryktywnym. Krytycznie ocenia możliwość szerokiego rozwarstwienia kontraktu poprzez zastosowanie odrębnych systemów dla poszczególnych jego aspektów. Opierając się na analizie językowej przepisów Konwencji, autor opowiada się za restryktywnym rozumieniem dépeçage, dopuszczającym rozszczepienie jedynie w przypadku umów zawierających wyraźnie wyodrębnione, samodzielne części. W konkluzji autor podkreśla, że takie podejście zapewnia większą pewność prawa i jest zgodne z zasadą jednolitości statutu kontraktowego.
English
Język Polski