Wyniki wyszukiwania

Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Miejsce zwykłego pobytu dziecka — uwagi na tle wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 czerwca 2018 r. (C-512/17) oraz z dnia 17 października 2018 r. (C-393/18 PPU)

Olga Bobrzyńska

Język: PL | Data publikacji: 29-12-2020 | Abstrakt | s. 319-338

In cases C-512/17 and C-393/18 PPU, the national courts raised doubts as to the significance of the circumstances that should be taken into account in determining the habitual residence of a child. In particular the issue was whether the child’s physical presence is a prerequisite in order to recognize that a child has his habitual residence
in the country concerned. In its judgment of 17 October 2018, the Court of Justice found that a child must be physically present in a Member State in order to be regarded as habitually resident in that Member State. The parent’s intention cannot be assigned a decisive role. The arguments in this respect are consistent with the interpretation of the concept of habitual residence laid out in the earlier judgment of 28 June 2018, in which the Court of Justice connected the habitual residence of the child with the place where the centre of that child’s life is actually situated, and not with the place where the child would have lived in accordance with the plans of one of the parents. The Court’s interpretation can be attributed to the so-called combined model of determining a habitual residence by looking for child’s centre of interest, taking into account a number of circumstances, including the intention of parents with parental responsibility. Physical presence has rightly been recognized as a necessary condition for establishing jurisdiction under Regulation No 2201/2003 based on habitual residence.

2020-12-29



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Ponownie o klauzuli ne exeat — cywilnoprawne aspekty uprowadzenia dziecka za granicę Sąd Najwyższy USA w sprawie Abbott v. Abbott

Jacek Wierciński

Język: PL | Data publikacji: 30-06-2011 | Abstrakt | s. 17-32

17 maja 2010 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wydał orzeczenie w sprawie Abbott v. Abbott,
2010 S.Ct 1983, przedstawiając swoją interpretację Konwencji haskiej z 1980 r. o cywilnych aspektach uprowadzenia dziecka za granicę. Sąd Najwyższy rozstrzygnął sprzeczne opinie sądów apelacyjnych w sprawie klauzuli „ne exeat”, argumentując, że prawa „ne exeat” to prawa związane z opieką nad osobą dziecka w rozumieniu artykułu 5(a) Konwencji haskiej i jeśli prawa te zostaną naruszone, dziecko powinno zostać odesłane do kraju stałego pobytu. Opinia mniejszości zawiera rozważania, że prawo „ne exeat” jest jedynie prawem dostępu. Zatem rodzic nieposiadający opieki nie może żądać środka zaradczego w postaci powrotu. Może on lub ona jedynie szukać pomocy w wykonywaniu swoich praw do widzenia dziecka. Mając na uwadze, że orzeczenie Sądu Najwyższego może mieć silny wpływ na odpowiednie orzecznictwo międzynarodowe, niniejszy artykuł analizuje fakty i orzeczenia w sprawie Abbott v. Abbott i stwierdza, że orzeczenie Sądu Najwyższego jest sprzeczne z przedmiotem i
celem Konwencji haskiej.

2011-06-30