Polska definicja znaku towarowego opiera się na podstawowej funkcji, jaką znaki towarowe muszą spełniać. Zgodnie z ogólną koncepcją, warunkiem konstytutywnym znaku towarowego nie jest indywidualna lub wyobrażeniowa cecha, która jest istotna w prawie autorskim, lecz jedynie zdolność do odróżniania towarów i usług ze względu na pochodzenie. Po pierwsze, istotne jest przeanalizowanie, czy znak spełnia następujące warunki: musi być postrzegalny przez ludzki zmysł, być jednolity i niezależny od innych towarów, a ponadto musi być zdolny do graficznego przedstawienia. W artykule przedstawiono zdolność graficzną, która odnosi się do przedstawienia znaku w sposób graficzny. Przesłanka ta została wprowadzona do polskiego systemu na mocy Pierwszej Dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych oraz Rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Wyrażenie to nie jest oczywiste, szczególnie z uwagi na interpretację rejestracji znaków postrzeganą w inny sposób niż za pomocą modalności wizualnej, słuchowej i dotykowej. Zgodnie z tym faktem w niniejszym artykule przedstawiono pojęcia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego dotyczące tzw. nowych form znaków towarowych. Pokazano dwa różne punkty interpretacji: tradycyjny i liberalny.