https://doi.org/10.31261/ZDP.2019.20.04
Rzymska republika zmagała się z wieloma patologiami. Należały do nich choćby lichwa, nadmierna rozrzutność, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, hazard czy też korupcja polityczna. Zjawiska te wywoływały daleko idące negatywne skutki społeczne, państwo starało się zatem likwidować za pomocą ustaw. Ich historia pokazuje jasno, że wykazywały one wyjątkowo małą skuteczność. Wydawane były w szlachetnych intencjach szeroko rozumianej poprawy obyczajów i powstrzymania negatywnego zjawiska zanikania cech dawnego etosu. Były wyrazem szlachetnej, ale nieco naiwnej wiary prezentowanej przez rzymskiego prawodawcę, że wystarczy jakiś problem uregulować ustawą, by móc uznać go za załatwiony. Ta wiara wielokrotnie doznawała wstrząsów, a realia funkcjonowania tych regulacji są kolejnym dowodem na to, że żywioł społeczny zawsze znajdzie sposób na obejście przepisów niedostosowanych do warunków, w jakich żyje.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Tom 12 (2019)
Opublikowane: 2020-04-16
Język Polski
English
Deutsch