Klauzula porządku publicznego (pol. porządek publiczny, ang. public policy) jest powszechnie uznawanym powodem, dla którego można odmówić uznania lub wykonania wyroku arbitrażowego. Wyjątek ten jest uznany w Konwencji Nowojorskiej i został również włączony do polskiego Prawa o arbitrażu z 2005 roku. Artykuł analizuje klauzulę porządku publicznego w międzynarodowym arbitrażu handlowym, tak jak jest ona rozumiana w doktrynie prawa i stosowana przez sądy na całym świecie. Sformułowano ogólny wniosek, że sądy w głównych jurysdykcjach niemal jednomyślnie wiernie stosują politykę sprzyjającą wykonaniu i rzadko odmawiają uznania wyroków arbitrażowych z powodu naruszenia porządku publicznego. Artykuł następnie analizuje klauzulę porządku publicznego w prawie polskim, ze szczególnym naciskiem na jej praktyczne zastosowanie przez sądy. Zgodnie z formułą ustaloną w polskim orzecznictwie, porządek publiczny jest naruszony, jeśli wyrok arbitrażowy narusza porządek publiczny jako taki, to znaczy główne zasady organizacji państwa lub zasady społeczno-gospodarcze panujące w Polsce, określone przede wszystkim w Konstytucji, lub podstawowe zasady różnych dziedzin prawa. Zauważa się, że pozornie polskie sądy wydają się ostrożnie korzystać z klauzuli porządku publicznego, uznając jej wyjątkowy i wąski charakter. Niemniej jednak, bliższe spojrzenie na niektóre orzeczenia pokazuje, że polscy sędziowie mają trudności w uchwyceniu rozbieżności między zakazem wychodzenia poza meritum sprawy (brakiem rewizji merytorycznej, fr. revision au fond) a dopuszczalnym zakresem kontroli podczas poszukiwania naruszeń porządku publicznego.