Wyniki wyszukiwania

Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Rozgraniczenie statutu rzeczowego i kontraktowego przy poszukiwaniu prawa właściwego do oceny zastrzeżenia prawa własności

Agata Kozioł

Język: PL | Data publikacji: 23-12-2020 | Abstrakt | s. 233-251

Retention of title as a security on tangible assets is well known in many legal systems. It enables to strengthen the position of the seller in such a contract of sale in which the payment of the price is agreed to be done later than the handing over the good. This instrument disturbs the traditional model of sale in two ways. Firstly, the conclusion of the contract is not directly followed — which takes usually place — by the performance of the obligation to transfer the property. Secondly, the right of property receives in that way a new role to play — it becomes a security right, guarantying the pecuniary claim of the seller and ceases the function of the principal right.

In order to find the law applicable to the retention of title, its different aspects — contractual and real — should be qualified according to their nature. These aspects should be treated separately and be assessed according to the proper legal system. For example, the law applicable to contractual assets of retention of title defines if such belated transfer of ownership affects any general rights and obligations of parties, such as the right to receive benefits from the asset or to bear costs of its maintenance. On the other hand, the law of actual location of the asset as a law applicable to real aspects of the retention of title defines the nature of the element disturbing the transfer of ownership and the scope of rights of the seller towards charged good as its owner.

2020-12-23



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Report from the conference ”Application of the Succession Regulation in the EU Member States”, Katowice 12 September 2019

Krzysztof Pacuła

Język: EN | Data publikacji: 29-06-2020 | Abstrakt | s. 241-252

On 12 September 2019, the premises of the Faculty of Law and Administration of the University of Silesia in Katowice (Poland) witnessed one of such events, which will arguably go down in history of private international law in Poland. On that day, the University hosted an international conference on the Regulation (EU) No 650/2012 of 4 July 2012 on jurisdiction, applicable law, recognition and enforcement of decisions and acceptance and enforcement of authentic instruments in matters of succession and on the creation of a European Certificate of Succession (“the Succession Regulation”), and on the various issues relating to the succession matters within the European area of freedom, security and justice.

2020-06-29



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Umowa gwarancji w prawie prywatnym międzynarodowym

Jacek Górecki

Język: PL | Data publikacji: 30-06-2012 | Abstrakt | s. 33-48

Gwarancja (w szczególności gwarancja bankowa) jest powszechnie wykorzystywana w handlu międzynarodowym jako zabezpieczenie osobiste roszczenia. Wiele praktycznych kwestii związanych z jej stosowaniem zostało uregulowanych w Jednolitych przepisach dotyczących gwarancji na żądanie (ostatnia wersja z 2010 r.) opracowanych przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu. Przepisy te są często stosowane w profesjonalnym, handlowym obrocie i pośrednio wskazują również prawo właściwe dla kwestii, których nie regulują. W innych przypadkach konieczne jest ustalenie prawa właściwego dla gwarancji. Obecnie odbywa się to najczęściej na podstawie rozporządzenia Rzym I. W Polsce prawo właściwe dotyczące zdolności stron do zawarcia umowy gwarancji określa ustawa Prawo prywatne międzynarodowe z 2011 r. Zgodnie z rozporządzeniem Rzym I możliwe jest wybranie prawa właściwego dla umów gwarancji. Jeżeli nie dokonano wyboru, jest to na ogół prawo kraju, w którym gwarant ma miejsce zwykłego pobytu. Jeżeli jednak gwarancja jest ściślej związana z prawem innego kraju, stosuje się to prawo. Niezależnie od prawa właściwego dla gwarancji konieczne jest również ustalenie prawa właściwego dla innych kwestii prawnych, które pojawiają się w tle gwarancji, np. potwierdzenia gwarancji, kontrgwarancji, gwarancji pośredniej. Prawo właściwe dla gwarancji decyduje o dopuszczalności, treści i charakterze prawnym umowy. Określa również dopuszczalność cesji praw wynikających z takiej umowy i wygaśnięcie stosunku prawnego utworzonego umową gwarancyjną.

2012-06-30



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Przelew wierzytelności w świetle rozporządzenia Rzym I

Arkadiusz Wowerka

Język: PL | Data publikacji: 31-12-2011 | Abstrakt | s. 35-61

Rozporządzenie Rzym I ustanawia w artykule 14 pewne wyjaśnienia, których nie uwzględniono w Konwencji Rzymskiej z 1980 r. Aby uniknąć problemów z charakterem, artykuł 14 wyraźnie wyjaśnia jego zastosowanie do dobrowolnego przelewu i umownej subrogacji. Ponadto koncepcja przelewu w tym artykule obejmuje nie tylko bezpośrednie przelewy wierzytelności, ale także przelewy wierzytelności w formie zabezpieczenia i zastawów lub innych praw zabezpieczających wierzytelności. Dlatego też ma ona zastosowanie również do przelewów w formie zabezpieczenia. Koncepcja relacji między cedentem a cesjonariuszem powinna zasadniczo obejmować nie tylko prawa i obowiązki wynikające z umowy, które funkcjonują jako tytuł przelewu, ale także śmierć przelewu (przeniesienie praw do samego roszczenia). W tym celu właściwe prawo wybrane przez strony ich zobowiązań umownych będzie również regulować ważność i skuteczność przelewu przelewów w relacji między nimi. Ponadto artykuł 14 potwierdza wspólną zasadę ochrony uzasadnionych interesów dłużnika. Zgodnie z tym cesja może być powołana przeciwko dłużnikowi wyłącznie pod warunkiem prawa mającego zastosowanie do jego zobowiązań. Jednak wiele kwestii wydaje się nie być całkowicie jasnych w świetle tekstu artykułu 14. Co więcej, nie zawiera on jasnej reguły kolizyjnej dotyczącej skuteczności cesji wobec osób trzecich. W świetle wielu możliwych rozwiązań w tej sprawie podejście oparte na prawie miejsca zamieszkania cesjonariusza wydaje się być właściwym i adekwatnym sposobem zapewnienia pewności prawnej dla wszystkich zainteresowanych stron.

2011-12-31



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Jak rozporządzenie Bruksela I bis rozstrzyga o jurysdykcji w sporach z międzynarodowej gwarancji ubezpieczeniowej, czyli o pojęciu sprawy ubezpieczeniowej

Dariusz Fuchs

Język: PL | Data publikacji: 10-12-2020 | Abstrakt | s. 97-135

The article presents the issue of the jurisdiction of a civil court in the light of the provisions of the EU Brussels I bis Regulation in relation to a matter in the field of insurance guarantee. This was presented against the background of qualification considerations of the insurance case and delimitation of the norms of the EU Brussels I bis Regulation in relation to disputes under the insurance contract from reinsurance disputes (in the strict sense and the so-called retrocession). At the same time, reasons were given for excluding social security from this scope. Because in practice (and in theoretical approaches) there are discrepancies as to the scope of the subject application of the standards in relation to individual insurance activities, one of the objectives of this study is to indicate that such nterpretation possibility which such a gap will remove, because it is even be harmful to the certainty of turnover, if it would appear in relation to such fundamental
concepts as jurisdiction in international insurance disputes and jurisdiction in domestic disputes. Consequently, basically based on an autonomous interpretation and in the alternative: lex fori the possibility of refusing to apply the standards of section 3 of EU Regulation No. 1215/2012 to disputes in the field of insurance guarantee. An appropriate analysis of national law was also carried out, indicating the need for coherence between EU and internal law standards in the area of qualifying disputes arising from the insurance guarantee.

2020-12-10



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Child Abduction and Cross-Border Child Protection in Times of Russian-Ukrainian War: Challenges and Comments on the Case-Law

Yuliya Chernyak

Język: EN | Data publikacji: 30-06-2024 | Abstrakt | s. 183-205

Unfortunately, Ukrainian children and their parents are faced with a lot of serious challenges to their rights and the situation as a result of Russian-Ukrainian war. Taking into account these challenges, the author focuses on the rules of two Hague Children’s Conventions: Convention of 25 October 1980 on the Civil Aspects of International Child Abduction and Convention of 19 October 1996 on Jurisdiction, Applicable Law, Recognition, Enforcement and Co-operation in Respect of Parental Responsibility and Measures for the Protection of Children. One of the aims of the article is to compare court decisions, delivered in child abduction cases by Ukrainian courts and courts of the foreign states after February 24, 2022, in order to answer the question about the influence of issues of the security situation in Ukraine on the application of Article 13 (1) (b) of the 1980 Hague Convention. Attention is also paid to Article 21 of the 1980 Hague Convention and the institution of provisional measures of the 1996 Hague Convention that can be imposed in international child abduction cases, as alternative ways of (judicial) protection of the rights of parents-citizens of Ukraine who remained in Ukraine and lost contact with their children as a result of their removal abroad. The article also deals with specific issues of jurisdiction of the cases on determining the place of residence under the 1996 Hague Convention and peculiarities of the proceedings on establishing the fact of birth of a child on the temporarily occupied territories of Ukraine, over which Ukraine does not exercise effective control nowadays, particularly applying the rules of the Code of Civil Procedure of Ukraine and the Namibia exception. All of the abovementioned issues are analyzed, among others, on the basis of the Supreme Court Resolutions.

2024-06-30



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

W poszukiwaniu prawa właściwego dla pracy zdalnej

Arkadiusz Gawron

Język: PL | Data publikacji: 30-06-2024 | Abstrakt | s. 125-146

Coraz częstsze zjawisko pracy zdalnej rodzi wyzwania dla pracodawców, legislatorów krajowych, a także dla prawa prywatnego międzynarodowego. Całkowite przeniesienie stosunku pracy na płaszczyznę zdalną odsuwa od siebie centra aktywności pracodawcy i pracownika, co widać zwłaszcza w stosunkach pracy z elementem obcym (np. zatrudnienie pracownika mieszkającego na stałe w innym państwie). Wówczas powstaje – doniosłe z punktu widzenia norm kolizyjnych – pytanie o prawo właściwe dla owego stosunku pracy. Odpowiedzi należy udzielić w świetle przepisów unijnych poświęconych prawu właściwemu dla indywidualnej umowy o pracę (art. 8 rozporządzenia „Rzym I”) oraz delegowaniu pracowników (dyrektywa 96/71). Ich zestawienie może skutkować koniecznością uwzględniania przez pracodawcę konkurujących ze sobą reżimów prawnych. W myśl bowiem art. 8 ust. 2 rozporządzenia „Rzym I” prawo właściwe dla indywidualnej umowy o pracę stanowi prawo państwa, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę w wykonaniu umowy. Ustalenie tego państwa w epoce coraz powszechniejszej cyfryzacji może rodzić liczne trudności, także mimo pokaźnego dorobku orzeczniczego TSUE. Podobne wątpliwości mogą się pojawić przy ocenie, czy zostały spełnione przesłanki delegowania określone w dyrektywie 96/71. Analiza wypowiedzi przedstawicieli doktryny, zwłaszcza zagranicznej, oraz judykatury pozwoliła na ustalenie, że aktualne unormowania kolizyjne nie przystają do współczesnych potrzeb obrotu. Istnieje również nieścisłość pomiędzy unormowaniami międzynarodowego prawa pracy a przepisami dotyczącymi zabezpieczenia społecznego. Nasuwa się zatem konkluzja, że niezbędna jest interwencja ustawodawcy w celu wyważenia spornych oczekiwań pracodawców i pracowników. W tym kontekście artykuł ma charakter zarówno poznawczy (zawiera analizę obowiązujących regulacji), jak i teoretyczny. Zaprezentowane analizy i wnioski mogą się okazać przydatne również dla praktyki prawa.

2024-06-30



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Prawo właściwe dla transakcji faktoringowych

Arkadiusz Wowerka

Język: PL | Data publikacji: 30-06-2009 | Abstrakt | s. 135-158

Artykuł analizuje kwestię prawa właściwego dla międzynarodowych transakcji faktoringowych w kontekście unifikacji prawa kolizyjnego. Faktoring, jako istotne narzędzie finansowania handlu międzynarodowego, charakteryzuje się złożonością prawną ze względu na udział wielu podmiotów i stosunków prawnych. Kluczowe znaczenie ma transfer wierzytelności i jego skuteczność w stosunku między stronami umowy faktoringu, wobec osób trzecich oraz między faktorem a dłużnikiem. Autor omawia odmienne podejścia systemów prawnych (np. niemieckiego i francuskiego) do rozporządzających skutków umów obligacyjnych i ich wpływ na wyznaczanie prawa właściwego. Analizowana jest rola Konwencji Rzymskiej oraz Rozporządzenia Rzym I, a także wpływ tych regulacji na rozwój faktoringu międzynarodowego. Podkreśla się konieczność wyważenia interesów wszystkich uczestników transakcji faktoringowej przy określaniu prawa właściwego. Proponowany model opiera się na prawie siedziby cedenta dla oceny skuteczności przelewu (między stronami i wobec osób trzecich) oraz na prawie umowy pierwotnej dla stosunku między dłużnikiem a faktorem, co ma zapewnić pewność i bezpieczeństwo prawne w obrocie międzynarodowym.

2009-06-30



Czasopismo: Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego

Rozporządzenie Rzym II — nowe wspólnotowe unormowanie właściwości prawa dla zobowiązań pozaumownych

Jadwiga Pazdan

Język: PL | Data publikacji: 30-06-2009 | Abstrakt | s. 13-35

Artykuł analizuje Rozporządzenie Rzym II (WE) Nr 864/2007, które weszło w życie 11 stycznia 2009 r., regulujące właściwość prawa dla zobowiązań pozaumownych w Unii Europejskiej. Przedstawiono kontekst jego przyjęcia w ramach programu haskiego, mającego na celu stworzenie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Omówiono zakres przedmiotowy rozporządzenia, relacje do konwencji międzynarodowych (zarówno z państwami członkowskimi, jak i spoza UE), przestrzenny zasięg norm kolizyjnych oraz kwestię wyboru prawa przez strony. Zwrócono uwagę na autonomiczne rozumienie pojęć użytych w rozporządzeniu (np. "zobowiązanie pozaumowne", "szkoda", "w sprawach cywilnych i handlowych"). Podkreślono hierarchię łączników stosowanych do poszukiwania prawa właściwego w braku wyboru prawa, w tym zasadę miejsca szkody (lex loci damni) jako podstawową dla czynów niedozwolonych, zastępującą wcześniejszą zasadę miejsca zdarzenia (lex loci delicti commissi) w prawie polskim. Wskazano również na zastosowanie łączników personalnych, takich jak miejsce zwykłego pobytu stron. Artykuł porusza także zagadnienia wykraczające poza statut zobowiązania pozaumownego uregulowane w rozporządzeniu, takie jak odesłanie, niejednolitość prawa oraz klauzula porządku publicznego. Analiza wskazuje na istotne zmiany wprowadzone przez Rozporządzenie Rzym II w polskim prawie prywatnym międzynarodowym, szczególnie w zakresie kolizyjnego unormowania deliktów i innych zobowiązań pozaumownych.

2009-06-30