https://doi.org/10.31261/pr.14580
Niniejszy artykuł ma na celu spojrzenie na fenomen pierwszej fali emigracji rosyjskiej przez pryzmat tzw. historii osobistej. Zwrot antropologiczny w naukach humanistycznych, który nastąpił w drugiej połowie XX wieku, przyczynił się do wzrostu zrozumienia znaczenia osoby prywatnej oraz zainteresowania kulturą życia codziennego. Istotną rolę w zgłębianiu tych zjawisk odgrywają egodokumenty, dzięki którym jednocześnie poznajemy specyfikę życia codziennego rosyjskich emigrantów oraz unikalny świat wewnętrzny jednostki. Taką właśnie sposobność dają listy Aleksieja Gwozdinskiego do Jelizawiety Miller, który utrwalił w swojej korespondencji dalekie od harmonijnego trwanie w niemieckiej stolicy początku lat 1920. Rosyjski emigrant spetryfikował w swoich listach kilka tygodni życia w Berlinie, które naznaczone były głównie samotnością, biedą i zagubieniem w nieprzyjaznym, ponurym molochu, w którym — w przeciwieństwie do Konstantynopola czy Rzymu (wcześniejszych przystanków na emigracyjnej drodze) — nie potrafił dostrzec nic pozytywnego i pięknego. Na jego postrzeganie miasta wpływ miały zarówno czynniki subiektywne, jak i stereotypowe wyobrażenia.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Nr 2 (182) (2023)
Opublikowane: 2023-06-19
Język Polski
Русский
English