https://doi.org/10.31261/zpppips.2023.21.10
Począwszy od 1945 roku immunitet dyplomatyczny uległ zmianie. Jest wiele czynników, które powodują ograniczenie immunitetu. Po pierwsze, długo obowiązywał trwały środek odwetowy w postaci zimnej wojny. Po drugie, priorytetem było bezpieczeństwo narodowe w erze nuklearnej. Na zmiany w tym obszarze miały wpływ takie czynniki jak zawiłość polityki międzynarodowej i rozszerzenie misji. Nadużywanie immunitetu dyplomatycznego i niedyplomatycznego wymusiło wprowadzenie modyfikacji. W latach 60., kiedy setki dyplomatów zostało pozwanych, immunitet dyplomatyczny został poddany w wątpliwość. Nadużycia dyplomatyczne powinny przyczynić się do reformy Konwencji Wiedeńskiej. W latach 60. modyfikacje immunitetu wynikały z potrzeb funkcjonalnych. Zwiększanie i rozszerzanie kategorii immunitetu przyczyniło się do udoskonalenia teorii. Nie istnieje żaden środek ochrony przed nadużyciami, który byłby powszechnie akceptowalny i egzekwowalny. Czy teoria konieczności funkcjonalnej powinna zastąpić płaszcz immunitetu? Koncepcja pacta sunt serva, czyli niekontrowersyjnego prawa traktatów, mogłaby zostać wykorzystana do uzyskania wielostronnego porozumienia co do natury, przyczyny i skutków teorii konieczności funkcjonalnej. Stały Międzynarodowy Dyplomatyczny Sąd Karny z obowiązkową jurysdykcją nad oskarżonymi dyplomatami oraz z własnym systemem kar jest przedmiotem dyskusji od końca lat 80. Nigdy nie doszło do jego utworzenia, jednak mógł on rozwiązać spór dyplomatów pomiędzy ofiarą a oskarżonym.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Tom 21 Nr 4 (2023)
Opublikowane: 2023-06-02
10.31261/zpppips