In the present article I explain the role of the figure of “the last god” in Heidegger’s thought after the so-called Heideggerian “turn.” Drawing on Heidegger’s Contributions to Philosophy (From Enowning), it is argued that the figure of “the last god” demonstrates Heidegger’s path to “being itself,” which I distinguish from the path to being presented by him in his earlier thought, mainly laid out in Being and Time. The figure of the last god is not to be understood as a god in a religious framework, but rather as an explication of metaphysical radical thinking, rendered as Heidegger’s view of “divinity of the other beginning.” The notion of the last god is presented against the background of several of Heidegger’s ideas (as specifications) discussed in Contributions namely: disclosure of being itself, the renewal of metaphysics, the understanding of nothing/nothingness in relation to being, the problem of the “sign” (Wink) or the ontic and ontological differences. In a metaphorical form, Heidegger leads us – by means of the specifications given – towards the
experience of the “last god,” whose “passage” is for Dasein the experience of being itself, is the event of being. In the text presented here, I will “lead” the reader along such “path.” At the same time, I will engage Heidegger’s language without neglecting its semantic “depth,” showing how Heidegger extracts hidden meanings from words.

 W artykule zostaje omówione pojęcie „świata fenomenologicznego” i problemy, jakie ono generuje w „twardym” paradygmacie fenomenologii Husserla, takie jak: brak uniwersalności i intersubiektywności tego świata, jego zamknięcie i prywatność oraz bycie tylko osobistym światem danego podmiotu. Próbuję również pokazać niektóre źródła tej sytuacji problemowej, a także niemożliwość jej rozwiązania w paradygmacie fundamentalistycznym. Dopiero w ostatnim okresie rozwoju fenomenologii Husserla (tzw. okres Kryzysu)  problemy te znajdują swoje zadowalające rozwiązanie.

This article aims to present a detailed analysis of the “Christian natural philosophy” elaborated by the German humanist philosopher and theologian Otto Casmann (1562–1607) in his various works. To this end, Casmann’s general idea of philosophia Christiana is discussed and critically evaluated. Regarding natural philosophy, or physics, attention is paid mainly to topics such as cosmogony and cosmology, which Casmann promised to have developed biblically and independently of the pagan (namely Aristotelian) tradition. However, when Casmann’s natural philosophy is analyzed in detail, his resolute emphasis on the literal reading of the Bible, the cornerstone of his entire concept, turns out to be problematic. Similarly, despite his resolutions, his natural-philosophical views are, to a considerable extent, still dependent on Aristotelian terms and concepts.

Celem artykułu jest analiza poezji Ksenofanesa z Kolofonu pod kątem związku rozważań teoriopoznawczych z proponowanym przez niego pojęciem boga. Ksenofanes znany jest w tradycji jako filozof zaangażowany w dyskusję na temat sensowności wyobrażeń mitologicznych, który jednocześnie postuluje koncepcję bóstwa, różną od opisów przekazywanych przez grecką epikę. Pokazane zostanie, w jaki sposób teologiczne podejście kolofończyka znajduje uzasadnienie w jego uwagach co do możliwości poznania, zwłaszcza zaś w twórczo wykorzystywanym przeciwstawieniu wiedzy ludzkiej i boskiej. Sygnalizowany od niedawna związek teologii Ksenofanesa z jego tezami teoriopoznawczymi nie wyczerpuje się w krytyce antropomorfizmu religii, lecz sięga głębiej i jest oparty na świadomości niemożliwej dla człowieka jasnej wiedzy (saphes). Zostaje ona natomiast przypisana bogu, poznającemu na sposób synestezji.