Kwestia neokantyzmu i nowokrytycyzmu stanowi jeden z tych problemów, o których dyskutowali przedstawiciele różnych nurtów filozoficznych w Polsce pod koniec XIX i na początku XX wieku. Neokantyzm bowiem — ze swoją heteronomicznością i z kłopotami z rozgraniczeniem w nim poszczególnych stanowisk — a w szczególności mocno niedookreślony nowokrytycyzm, niewykazujący właściwie żadnej ideowej jedności, skłaniały do poglądu, że mogli znaleźć w nich miejsce wszyscy, którzy bądź „poczuwali się do obowiązku karności naukowej”, czyli w jakiś sposób głosili potrzebę unaukowienia filozofii, bądź zgłaszali jedynie powierzchowny akces lub akceptację ogólnego stanowiska, bądź wreszcie tylko jakiegoś jego elementu. Znamienne jest, że i dzisiaj niełatwo jest się uporać z tym problemem. Z jednej strony bowiem wydaje się, że neokantyzm i nowokrytycyzm — przede wszystkim w filozofii polskiej przełomu XIX i XX wieku — w zasadzie traktować można synonimicznie, a z drugiej strony — że stanowią opcje pod jednym względem wykluczające się, natomiast pod innym — dopełniające (zbliżają się wówczas — jak się twierdzi — w swoich podstawowych treściach do krytycyzmu pozytywistycznego).

W artykule podjęto próbę przedstawienia, głównie na przykładzie stanowisk dwóch przedstawicieli myśli filozoficznej tego czasu, a mianowicie księdza Stanisława Kobyłeckiego i Mariana Massoniusa, podobieństw i różnic, jakie uwidoczniły się w rozumieniu nowokrytycyzmu w związku z wydaniem przez „Przegląd Filozoficzny” prospektu zatytułowanego Filozofia nowokrytyczna, w którym „zwrot do Kanta” ujęty został wręcz w formułę „nowokrytycyzmu”.

Zmieniają się zasady funkcjonowania nauki, zmieniają się wyobrażenia o jej etycznie akceptowanym modelu. Badacze zajmujący się tymi przemianami twierdzą, że następuje odejście od etosu nauki akademickiej do etosu nauki przemysłowej, „korporacyjnej”. W uchwalonej w 2018 roku przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nowej ustawie o szkolnictwie wyższym i nauce znacząco inaczej uregulowano funkcjonowanie szkół wyższych. Podstawowym celem artykułu było zbadanie etosu naukowego w Polsce, badania zostały oparte na tekstach nowych statutów przyjętych przez senaty polskich uczelni. W tych dokumentach wyszukano wartości i deklaracje, które wyrażają przekonania władz uczelni o tym, jaki model nauki jest najważniejszy. W badaniach porównaniu poddano dwie grupy uczelni: uczelnie, które uzyskały status uczelni badawczych, oraz uczelnie z Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii. Próbowano uzyskać odpowiedzi na pytania: 1) Jakie wartości tworzą deklarowany etos nauki?; 2) Jaka jest ich hierarchia?; 3) W jakim zakresie etosy nauki w obu grupach uczelni są podobne?; 4) Czy etosy nauki zapisane w nowych statutach różnią się od tych, które uczelnie deklarowały wcześniej? W badaniu zastosowano analizę treści dokumentów.  Jak pokazują wyniki badań, etos nauki ulega zmianie, a zestaw deklarowanych w analizowanym materiale wartości jest bogaty i zróżnicowany.

Autor artykułu wysuwa tezę, że jeśli współczesne poradnictwo filozoficzne chce zachować ducha filozofii antycznej, to musi być zaangażowane metafizycznie. Takie zaangażowanie oznacza między innymi uznanie za istotne praktyk medytacyjnych w filozofii, które stanowiły jej immanentną cechę w szkołach Wschodu, ale także w filozofii zachodniej (co autor pokazuje na przykładzie Rozmyślań Marka Aureliusza). Te praktyki prowadziły do specyficznego stanu psychofizycznego, zwanego ataraksją, w którym radyklanie zmienia się percepcja rzeczywistości. Ich efektem były czasem stany w literaturze psychologicznej nazywane „odmiennymi stanami świadomości”. Praktyki takie autor artykułu nazywa „żywą metafizyką”. Twierdzi przy tym, że bez takiej metafizyki coaching i poradnictwo filozoficzne tracą eudajmonistyczny charakter i stają się środkiem do hedonistycznego zaspokojeniem liberalnego ego współczesnego człowieka.

Trzy ćwiczenia stoickie to dokonany przez Adama Grzelińskiego pierwszy polski przekład trzech fragmentów z notatników Anthony’ego Ashleya Coopera Shaftesbury’ego: Charakter i postępowanie ze sobą, Skupienie i rozluźnienie oraz Czynienie postępów, wchodzących w skład zbioru zatytułowanego Askêmata. Teksty te przekonują, że treść owych notatników nie tylko dopełnia treść opublikowanego przez filozofia zbioru Characteristics of Men, Manners, Opinions, Times, ale przede wszystkim ma charakter ćwiczeń moralnych, w których w formie solilokwium Shaftesbury komentuje dzieła stoików: Epikteta i Marka Aureliusza.