Artykuł analizuje wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2003 r. (III CK 80/02), który dotyczył przelewu wierzytelności w kontekście prawa prywatnego międzynarodowego. Sąd Najwyższy orzekł, że art. 25 § 1 prawa prywatnego międzynarodowego nie uprawnia do wyboru prawa dla przelewu wierzytelności, a przelew ten podlega prawu właściwemu dla wierzytelności. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że dla ochrony dłużnika przelanej wierzytelności, problematyka przelewu powinna być co do zasady poddana prawu właściwemu dla wierzytelności. Rozwiązanie to jest zgodne z wieloma kodyfikacjami prawa prywatnego międzynarodowego, w tym z Konwencją Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów (konwencją wiedeńską). Sąd Najwyższy podkreślił, że statut wierzytelności określa przesłanki przelewu, w tym jego zbywalność, umowę przenoszącą wierzytelność, wymagania dotyczące skuteczności przelewu wobec dłużnika oraz skutki przelewu. W przypadku gdy statut wierzytelności przewiduje, że wierzytelność przechodzi na podstawie umowy zobowiązującej do przelewu, prawo właściwe dla tej umowy należy ustalić na podstawie odrębnej normy kolizyjnej. Sąd Najwyższy wskazał również, że w przypadku przelewu powstaje kompleks zagadnień związanych z osobą dłużnika, a wybór dla przelewu przez cedenta i cesjonariusza innego prawa niż prawo właściwe dla wierzytelności mógłby naruszać interesy dłużnika.
English
Język Polski