https://doi.org/10.31261/pr.15548
Artykuł jest poświęcony pewnej dotychczas nie opisanej okoliczności, która przyczyniła się do powstania aspektu czasownikowego w języku staroruskim. Jej istotą była poważna asymetria pomiędzy dwiema klasami czasowników: tymi posiadającymi prefiks lesykalny (tzn. zauważalnie zmieniającymi znaczenie rdzenia) a tymi posiadającymi prefiks semantycznie „pusty”. Ponieważ, z jednej strony, czasowniki tych dwóch typów miały równy stopień złożoności formalnej i, zgodnie z zasadą ikoniczności, powinni wykazywać się podobnym zachowaniem funkcjonalnym, z innej zaś strony, rezultat implikowany przez czasownik o prefiksie leksykalnym był mniej naturalny, a zatem mniej „zwarty”, bardziej „kruchy” stawał się odpowiedni „scenariusz”, język staroruski uciekł się do szczególnych środków łagodzenia opisanego kontrastu. Jednym z tych środków było szerokie użycie tzw. wtórnych (proto)imperfektywów.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Nr 2 (186) (2024)
Opublikowane: 2024-04-22
10.31261/pr