Granice dozwolonej prowokacji w świetle art. 24 k.k.
Abstrakt
The institution of provocation in criminal law is an extremely interesting phenomenon, for it may refer both to people who do not perform any public functions as well as to people who hold such a position. In this perspective, it was necessary to indicate in the article the origin of the word provocation and its etymology. Therefore, one conducted an analysis of various definitions and their components. One also indicated the origin of the eponymous institution and the examples manifested in international body of rulings. In a description of such phenomena as provocation, it is necessary to indicate the responsibility of the person who commits the offence(s) mentioned in Art. 24 of the Penal Code. An interesting element has to do with the indication – in one of the subchapters – of the utilisation of provocation in operation- and situation assessment-related activities, which are a result of the act of law about the Police and about other services. Finally, one should ask oneself the question about the extent to which one may shift the application of regulations about responsibility, considering the catalogue of institutions which may employ such technique(s)? Therefore, should not one delimit the scope of the competence of organs such as the Public Prosecutor General/Minister of Justice, in order to enhance the efficiency of the system which was mentioned above? The conclusion of the article constitutes an attempt at answering the question about the aforementioned questions and to consider the plausibility of the combining these positions in the context of the subject which is discussed.
Słowa kluczowe
provocation; the one who engages in provocation; police; minister of justice; public prosecution service; public prosecutor general; operation- and situation assessment-related activities; proceeding
Bibliografia
Literatura
Czylok T., Podsiedlik P.: Zakup kontrolowany, przyjęcie lub wręczenie korzyści majątkowej. Katowice 2012.
Gontarski W.: Jednoaktówka CBA. „Gazeta Sądowa” 2007, nr 7–8.
Hanausek T.: Kryminalistyka. Zarys wykładu. Kraków 1998.
Janiszowski-Downarowicz R.: Granice dozwolonej prowokacji w polskim prawie karnym. Prok. i Pr. 2009, nr 3.
Krwawicz J., Lipka M.: O rozpracowaniach operacyjnych. Warszawa 1963.
Mąka J.: Instytucja prowokacji w praktyce działania służb policyjnych. Prok. i Pr. 2010, nr 1–2.
Pikulski S.: Urząd Ochrony Państwa. Karnomaterialne i kryminologiczne aspekty bezpieczeństwa państwa. Red. S. Sagan. Katowice 1992.
Schaff L.: O niektórych problemach dotyczących zakresu postępowania rozpoznawczego. NP. 1957, nr 12.
Taracha A.: Czynności operacyjno-rozpoznawcze. Aspekty kryminalistyczne i prawnodowodowe. Lublin 2008.
Uniszewski Z.: Żargon zawodowy pracowników śledczych i operacyjnych. Problematyka kryminalistyczna. Wrocław 1999.
Orzecznictwo
Wyrok SA w Krakowie z dnia 21 września 2000 r., II AKa 152/00, KZS 2000, nr 10, poz. 30.
Wyrok SA w Krakowie z dnia 1 lipca 2004 r., II AKa 128/04, KZS 2004, nr 7–8, poz. 47.
Wyrok ETPC z dnia 9 czerwca 1998 r. w sprawie 44/1997/828/1034 Teixeira de Castro p. Portugalii.
Źródła internetowe
Grabowska-Moroz B., Pietryka A.: Służby specjalne, policyjne i skarbowe a prawa człowieka – standardy konstytucyjne i międzynarodowe oraz kierunki niezbędnych zmian legislacyjnych. HFPCzł, Warszawa 2016. Źródło: http://www.hfhr.pl/wp-content/uploads/2017/01/SluzbyaPrawaCzlowiekaHFPC.pdf [dostęp: 11.03.2017].
http://sjp.pwn.pl/sjp/prowokacja;2509134.html [dostęp: 11.03.2017].
Uniwersytet Wrocławski Polska
Właściciele praw autorskich do nadesłanych tekstów udzielają Czytelnikowi prawa do korzystania z dokumentów pdf zgodnie z postanowieniami licencji Creative Commons 4.0 International License: Attribution-Share-Alike (CC BY-SA 4.0). Użytkownik może kopiować i redystrybuować materiał w dowolnym medium lub formacie oraz remiksować, przekształcać i wykorzystywać materiał w dowolnym celu.
1. Licencja
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego zapewnia natychmiastowy otwarty dostęp do treści swoich czasopism na licencji Creative Commons BY-SA 4.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/). Autorzy publikujący w tym czasopiśmie zachowują wszelkie prawa autorskie i zgadzają się na warunki wyżej wymienionej licencji CC BY-SA 4.0.
2. Oświadczenie Autora
Autor deklaruje, że artykuł jest oryginalny, napisany przez niego (i współautorów), nie był wcześniej publikowany, nie zawiera stwierdzeń niezgodnych z prawem, nie narusza praw innych osób, jest przedmiotem praw autorskich, które przysługują wyłącznie autorowi i jest wolny od wszelkich praw osób trzecich, a także, że autor uzyskał wszelkie niezbędne pisemne zgody na cytowanie z innych źródeł.
Jeśli artykuł zawiera materiał ilustracyjny (rysunki, zdjęcia, wykresy, mapy itp.), Autor oświadcza, że wskazane dzieła są jego dziełami autorskimi, nie naruszają niczyich praw (w tym osobistych, m.in. prawa do dysponowania wizerunkiem) i posiada do nich pełnię praw majątkowych. Powyższe dzieła udostępnia jako część artykułu na licencji „Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe”.
UWAGA! Bez określenia sytuacji prawnej materiału ilustracyjnego oraz załączenia stosownych zgód właścicieli majątkowych praw autorskich publikacja nie zostanie przyjęta do opracowania redakcyjnego. Autor/autorka oświadcza równocześnie, że bierze na siebie wszelką odpowiedzialność w przypadku podania nieprawidłowych danych (także w zakresie pokrycia kosztów poniesionych przez Wydawnictwo UŚ oraz roszczeń finansowych stron trzecich).
3. Prawa użytkownika
Zgodnie z licencją CC BY-SA 4.0 użytkownicy mogą udostępniać (kopiować, rozpowszechniać i przekazywać) oraz adaptować (remiksować, przekształcać i tworzyć na podstawie materiału) artykuł w dowolnym celu, pod warunkiem, że oznaczą go w sposób określony przez autora lub licencjodawcę.
4. Współautorstwo
Jeśli artykuł został przygotowany wspólnie z innymi autorami, osoba zgłaszająca niniejszy formularz zapewnia, że została upoważniona przez wszystkich współautorów do podpisania niniejszej umowy w ich imieniu i zobowiązuje się poinformować swoich współautorów o warunkach tej umowy.
Oświadczam, że w przypadku nieuzgodnionego z redakcją i/lub wydawcą czasopisma wycofania przeze mnie tekstu z procesu wydawniczego lub skierowania go równolegle do innego wydawcy zgadzam się pokryć wszelkie koszty poniesione przez Uniwersytet Śląski w związku z procedowaniem mojego zgłoszenia (w tym m.in. koszty recenzji wydawniczych).
