Tematem niniejszego opracowanie jest instytucja przyrzeczenia odbieranego od świadka przez sąd w polskim postępowaniu karnym. Instytucja ta ma swoje historyczne odniesienie, pierwotnie mając charakter religijny, a obecnie świecki, której zasadniczym celem jest zwiększenie gwarancji dla zgodnych z prawdą ustaleń faktycznych, czynionych w toku procesu przez sąd. Przyrzeczenie jako czynność symboliczna, nawiązująca bardziej do zasad etyki i moralności niż prawa, w swoim założeniu, miała wywierać emocjonalną presję na składającego zeznania świadka, w celu pozyskania prawdziwych zeznań. I jakkolwiek podstawę wyroku stanowić mogą tylko prawdziwe ustalenia faktyczne, oparte m.in. na zeznaniach świadka, to brak jest jednak gwarancji, że jego zeznania, pomimo odebrania przyrzeczenia, będą odpowiadały prawdzie. Praktyka sądowa pokazuje, iż mimo formalnego obowiązku odbierania takiego przyrzeczenia w rzeczywistości instytucja ta, wobec notorycznego stanowiska stron procesu zwalniającego świadków od składania przyrzeczenia jest jedynie papierowa. Stąd teza autora o zbędności tej czynności procesowej w polskiej procedurze karnej, która obecnie utraciła praktyczny sens. Nie bez znaczenia dla zasadności powyższej tezy jest także lekceważący stosunek społeczeństwa do poczucia odpowiedzialności za słowo, w tym także do instytucji wymiaru sprawiedliwości, w konsekwencji do obowiązującego prawa, co stanowi wyraz niskiej kultury prawnej tego społeczeństwa. 

This paper analyzes the current provisions related to the imprisonment of female prisoners within the Polish and French penitentiary systems. Women’s imprisonment has been a deeply emotional and contentious issue for a long time. Research indicate that the experience of prison isolation might vary for women. One of the most controversial aspects is the placement of children under three years old with their incarcerated mothers in the House of the Mother and Child. Experts also highlight that the discomfort these women experience is persistent and never fully goes away. Another – often ignored issue – is that incarceration affects basic hygiene products. This suggests the need for a tailored approach in the treatment of this group of convicts.

The article has been raised on the issue of special recidivism included in art. 38 § 1 and 2 of the Petty Offenses Code (P.O.C.). The narrative goes through the issues: the evolution of the art. 38 p.o.c., the question of punishment and the possibility of applying extraordinary aggravation of the penalty. The substantive analysis is carried out in the context of the views expressed in the doctrine and jurisprudence. Extraordinary aggravation of the penalty included in this regulation enables a more complementary reflection in the convicting judgment the perpetrator’s guilt. In the summary states a.o., that: an extraordinarily aggravation penalty within the framework of special recidivism included in art. 38 § 1 P.O.C., may be imposed only by a court judgment, whereas in the case of a single special recidivism included in art. 38 § 2 P.O.C., may also be imposed by a penalty ticket, provided that in a specific, selected case, a specific provision so permits.

The purpose of the article is to provide guidance in identifying the circumstances that the International Criminal Court (ICC) should consider when imposing the sentence for ‘in any other way contributing to the commission of a crime by a group of persons acting with a common purpose’, as provided for in Article 25(3)(d) of the Rome Statute. The proposed exemplary circumstances are not actus reus elements of the concept of joint criminal enterprise (JCE), however they relate to them. In other words, regardless to the fact that the concept of JCE has not been adopted by the ICC, it is concluded that the elements relating to such enterprises are relevant, to the extent indicated, for the application of Article 25(3)(d) of the Rome Statute.

The purpose of writing this article is to compare legal and medical sciences by combining them with further systematization and use. In today’s turbulent environment, the implementation of informatisation of the medical community, including their patients, remains a relevant research vector. Practical implementation of the results of civil society development, in the form of effective activities is to raise legal awareness of a specific area of medical activity. The practical level of medical activity, includes the mandatory criterion of meeting the quantitative and qualitative levels of requirements, such as: specialised (branch) of medical education (also, educational specialization that can be equated to medical); high quality of tasks; professional experience, etc