Recenzja przedstawia główne tezy rozprawy doktorskiej Heleny Kistelskiej, poświęconej omówieniu problemu specyfiki poradnictwa filozoficznego na tle innych dyscyplin zajmujących się wspieraniem rozwoju człowieka. Kistelska przedstawiła obszerną krytykę poradnictwa filozoficznego. Zarzuca mu brak spójnej koncepcji antropologicznej, która mogłaby funkcjonować jako teoria poradnictwa. Teza ta wydaje się problematyczna w świetle rozumienia natury i funkcji filozofii. Rozwijanie praktyki poradniczej może – jak argumentuję – opierać się na rozpoznaniu dynamiki historycznego procesu filozofowania. Taki proces poszukiwania bez ostatecznych odpowiedzi dostarcza modelu dla poradnictwa i odsłania sedno jego filozoficznej natury.

W niniejszym artykule przedstawiliśmy filozoficzną argumentację na rzecz definicji doradztwa filozoficznego opracowaną przez Polskie Towarzystwo Doradztwa Filozoficznego. Omawiana profesja została pokazana jako forma ponowoczesnego poradnictwa dialogowego opierająca się na procesie filozofowania. Filozofowanie rozumiane jest przez nas zarówno jako forma pracy logiczno-analitycznej jak i towarzyszenie klientowi poprzez uważną obecność. Obecność ta warunkuje możliwość zadawania pytań o charakterze egzystencjalnym, umożliwia lepsze poznanie siebie, odnalezienie swojej filozofii życia oraz poszerzenie rozumienia podejmowanych kwestii. Zaprezentowaliśmy też metodykę pracy doradcy filozoficznego. Zaakcentowane zostały także niezbędne kompetencje, które posiadać powinien doradca filozoficzny.

Celem artykułu jest przedstawienie sporu dotyczącego relacji filozofii i teologii w czeskiej myśli międzywojennej (Kozák, Souček, Rádl, Patočka). Omawiam różne sposoby uzasadniania teologii i Objawienia oraz ich związki z filozofią. W tym sporze z jednej strony teolodzy starają się uzasadnić wyjątkowość teologii, a także wykazać jej naukowy charakter. Z drugiej strony, filozofowie pokazują, że teologia oparta na Objawieniu nie może być częścią wiedzy. Historia sporu pokazała, że teologia musi zachować dystans do filozofii, jeśli nie chce wyrzec się swojej istoty, swojej securitatis, która nadeje  sens  jej istnieniu, co nie znaczy, że jest niewrażliwa na codzienne problemy człowieka.

Τὸ Καλόν jest fragmentem notatników Shaftesbury’ego zatytułowanych Askêmata, które  uzupełniają treści zbioru Characteristics of Men, Manners, Opinions, Times (1711, 1714). Podobnie jak inne zapiski zawarte w tych notatnikach, także i ten stanowi rodzaj ćwiczeń stoickich służących kształtowaniu właściwej postawy wewnętrznej. Rozwija tu Shaftesbury swą koncepcję piękna najpełniej przedstawioną w Moralistach, w której wyodrębnia trzy rodzaje piękna: zjawiskowe, duchowe oraz idealne piękno natury. Zarazem jednak zapiski te uzupełniają zawartą tam optymistyczną koncepcję głoszącą powszechną dostępność doświadczenia estetycznego i wskazują na konieczność wysiłku w kształtowaniu właściwej interpretacji zjawisk, odsyłającej nie tylko do porządku zjawisk, ale też do źródłowego względem nich piękna duchowego.