Artykuł porównuje wyniki badań przeprowadzone w końcu zimowego semestru 2019/2020 z wynikami z marca 2021 roku, na temat zasadności poszerzenia oferty dydaktycznej na studiach filologicznych o innowacyjne rozwiązania z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość. Zbadano opinie 50 studentów II roku dotyczące przydatności i skuteczności informatycznych innowacji na wykładach, seminariach i ćwiczeniach z praktycznej nauki języków obcych. Wynika z nich, iż pandemia zweryfikowała wyobrażenia studentów nt. zalet i wad zdalnej pracy. Dane te zostały skomentowane z punktu widzenia prowadzących zajęcia. Okazuje się, że we wszystkich trzech typach zajęć opinie studentów i pracowników wahają się od umiarkowanie neutralnych z początku 2020 roku wobec innowacji nauczaniu, poprzez bardziej sceptyczne w marcu 2021 po wprowadzeniu e-learningu na szeroką skalę, do bardziej przychylnych innowacjom w sieci opinii po roku doświadczenia zdobytego w 2021. Mimo tej ogólnej tendencji widać spore różnice opinii studentów i prowadzących zależne od charakteru zajęć.

W niniejszym opracowaniu przedstawiono wyniki badań uzyskane w wyniku oceny kompetencji cyfrowych nauczycieli przygotowujących i praktykujących po ukończeniu kursu MOOC „Współczesne narzędzia ICT i innowacyjne metody kreatywnej edukacji”. Artykuł zawiera krótki opis MOOC, wymagania do zaliczenia kursu oraz analizę efektów uczenia się poprzez samoocenę i informację zwrotną studentów. MOOC został opracowany w języku polskim i angielskim w ramach projektu „MOOCs for Sciences of Education” i hostowany na polskiej platformie MOOCs Navoica (www.navoica.pl) w ramach konkursu, zainicjowanego przez Ministerstwo Edukacji i Nauki RP oraz Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBR ‒ Narodowe Centrum Badań i Rozwoju) pt. „Kierunek do MOOC”. Mając na uwadze, że masowe otwarte kursy online (MOOC) stały się głównym nurtem dla uniwersytetów, reformatorów edukacji i firm rozpoczynających działalność, szczególnie w czasach COVID-19, uważa się, że badanie przyczyni się do rozwoju pedagogiki MOOC oraz zająć się kwestią skuteczności MOOC w zakresie efektów uczenia się i satysfakcji uczniów. Eksperymentalny MOOC „Współczesne narzędzia ICT i innowacyjne metody kreatywnej edukacji”, który miał na celu zwiększenie kompetencji cyfrowych nauczycieli, składał się z 8 modułów i w jego pierwszej edycji w latach 2020‒2021 wzięło udział ponad 90 uczniów. Konkluzje MOOC w centrum uwagi i ogólne zalecenia dotyczące zwiększenia skuteczności MOOC w zakresie edukacji formalnej i efektów uczenia się zostały ocenione na podstawie danych z badań i odpowiednio przedstawione. Wybrane analizy statystyczne i porównania danych wykonano testem Wilcoxona na poziomie istotności alfa = 0.05. Normalność rozkładów badanych zmiennych sprawdzono za pomocą testu Shapiro Wilka.

Pandemia COVID-19 spowodowała znaczne zaburzenia w zaplanowanym procesie dydaktycznym. Aby zaadaptować się do nowych warunków, nauczyciele akademiccy musieli natychmiast zrestrukturyzować swoje programy nauczania. Nie wszyscy jednak posiadali wystarczające umiejętności do prowadzenia zajęć online. Nie było czasu na to, aby mniej wykwalifikowani mogli zwiększyć swoje kompetencje poprzez wsparcie wyprzedzające, ani na to, aby mogli samodzielnie pokierować swoim kształceniem. Żeby jednak być w stanie stworzyć zajęcia w środowisku internetowym, spełniające potrzeby studentów uczących się języka obcego, nauczyciele potrzebowali wsparcia, zarówno ogólnego, jak i specyficznego. Pierwsze odnosi się do aspektu technologicznego, to znaczy jest związane z funkcjonalnościami dostępnych narzędzi i afordancjami, na jakie pozwalają. Drugie dostarczane jest przez strukturę kursu, materiał edukacyjny, nauczycieli i samych studentów. Dzięki intensywnemu wsparciu reaktywnemu, którego udzielili certyfikowani współpracownicy z Zespołu E-learningowego, wszyscy nauczyciele języków obcych Politechniki Gdańskiej byli w stanie stworzyć aktywizujące środowisko edukacyjne online. Wnioski zaprezentowane w artykule są wynikiem badań ilościowych i jakościowych przeprowadzonych na Politechnice Gdańskiej w latach 2020 i 2021.

Celem artykułu jest prezentacja wyników badań dotyczących wybranych aspektów edukacji zdalnej prowadzonej w czasie drugiej fali pandemii COVID-19 na terenie wybranych gmin województwa śląskiego. Badania koncentrują się wokół zagadnień pracy nauczycieli szkół ogólnodostępnych oraz tych, którzy pracują z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Autorka przedstawia: najczęściej wskazywane przez nauczycieli trudności, doświadczane wsparcie oraz stosowane rozwiązania, zwłaszcza wobec uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Badania opierały się na paradygmacie ilościowym, wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i przygotowane przez zespół badawczy kwestionariusze ankiety on-line przesłane do respondentów w systemie LimeServey. W badaniu wzięło udział 958 nauczycieli reprezentujących szkoły podstawowe oraz średnie.
Wśród największych trudności nauczania zdalnego nauczyciele wskazywali: brak możliwości monitorowania postępów uczniów, problemy z organizacją zajęć grupowych oraz z zastosowaniem metod aktywizujących w nauczaniu. Największe wsparcie upatrywali w kontaktach interpersonalnych oraz pracy samokształceniowej; rzadko korzystali z pomocy specjalistów. Połowa respondentów pracowała zdalnie z uczniami ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi. Największą liczebnie grupę takich uczniów stanowili uczniowie ze specyficznymi problemami w uczeniu się. Uczniowie z niepełnosprawnościami stanowili ok. 36% uczniów wskazanych przez nauczycieli – część z nich uczęszczała do szkół specjalnych, w których proces edukacji podczas pandemii przebiegał inaczej niż w szkołach ogólnodostępnych. Wśród trudności, jakich doświadczyli nauczyciele pracujący z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, wymieniano problemy techniczne po stronie ucznia oraz problemy psychofizyczne wynikające ze specyficznej kondycji ucznia ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Wyniki badań i zawarte w nich rekomendacje przedstawione zostały organom prowadzącym szkoły w celu poprawy jakości kształcenia zdalnego uczniów i podwyższenia standardów pracy nauczycieli, zwłaszcza tych pracujących z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

W trakcie pandemii COVID-19 uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym uczniowie z niepełnosprawnością, znaleźli się w szczególnie trudnej sytuacji. Niepokój budziła organizacja zdalnej edukacji dla tej grupy uczniów, realizacja wobec nich zadań z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz efektywne wykorzystanie zaleceń zawartych w dokumentach (opiniach, orzeczeniach o potrzebie kształcenia specjalnego, indywidualnych programach edukacyjno - terapeutycznych). Okres pandemii i zamknięcia szkół postawił przed nauczycielami nowe wyzwania organizacji kształcenia tej grupy uczniów i zaspokojenia ich specjalnych i specyficznych potrzeb edukacyjnych w formule online. Prezentowane w artykule analizy odnoszą się do organizacji edukacji zdalnej uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (spe) oraz organizacji pomocy psychologiczno – pedagogicznej.

Niniejsze badanie koncentruje się na temacie kształcenia zdalnego na wydziałach pedagogicznych uniwersytetów w Czechach w czasie COVID-19 i próbuje opisać, w jaki sposób nauczanie teoretyczne i praktyczne było wdrażane podczas pandemii koronawirusa. W oparciu o cel badawczy sformułowano następujące pytania badawcze.
1. Jakich narzędzi użyto w ramach realizacji kształcenia zdalnego na wydziałach pedagogicznych
w. Czechach? 
2. W jaki sposób przeprowadzono obronę prac dyplomowych i egzaminów dyplomowych?
3. W jaki sposób zrealizowano praktyki zawodowe?
Aby odpowiedzieć na poszczególne pytania badawcze, posłużono się analizą treści informacji zamieszczonych na stronach internetowych poszczególnych wydziałów oraz raportach zamieszczonych w internecie dotyczących realizacji kształcenia zdalnego na wydziałach pedagogicznych w Czechach w okresie pandemii koronawirusa. Badania wykazały, że kształcenie zdalne odbywało się przy użyciu różnych narzędzi. Wśród
często wymienianych znalzły się Moodle LMS, MS Teams, Zoom, Google Classroom czy Meet. Zajęcia praktyczne, których nie można w pełni zrealizować online, były prowadzone w trybie stacjonarnym pod koniec semestru. Egzaminy odbywały się również online, do przeprowadzenia egzaminów ustnych wykorzystano platformę MS Teams lub Zoom, a do przeprowadzenia egzaminów pisemnych w formie testu wykorzystano platformę Moodle LMS. Na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu obrony prac dyplomowych i egzaminy dyplomowe odbywały się w sali egzaminacyjnej uniwersytetu w ściśle określonych warunkach higienicznych. Na Uniwersytecie w Ostrawie i Uniwersytecie Masaryka obrona prac
dyplomowych i egzamin dyplomowy odbywały się w trybie zdalnym, przy użyciu platformy MS Teams.
Praktyki zawodowe przyszłych nauczycieli odbywały się również w trybie zdalnym. Uczniowie uczestniczyli w nauczaniu zdalnym w poszczególnych szkołach podstawowych. Pomagali oni nauczycielom tworzyć materiały do nauczania zdalnego, uczestniczyli w nauczaniu zdalnym lub sami prowadzili nauczanie zdalne. Na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Hradec Králové studenci pełnili funkcję asystenta pedagoga lub prowadzili korepetycje.

W artykule podjęto próbę identyfikacji emocji, jakie przejawiają nauczyciele akademiccy wobec przyjęcia rozwiązań e-learningowych w środowisku akademickim. Artykuł podzielony jest na cztery główne części. Część pierwsza to opis jednego z kluczowych komponentów postawy człowieka, jakim są emocje. W części drugiej opisano metodologię badań oraz zdefiniowano oryginalne narzędzie badawcze, które posłużyło do pomiaru emocji przejawianych przez nauczycieli akademickich w związku z korzystaniem z e-learningu. Trzecia część to analiza wyników badań, która przedstawia szczegółowe podsumowania każdego z aspektów e-learningu. W ostatniej części podsumowano wyniki badań i sformułowano zalecenia dla instytucji szkolnictwa wyższego w zakresie kształcenia na odległość.

W poniższym artykule przedstawiono dyskusję na temat wykorzystania e-learningu w edukacji skazanych. Temat poruszany przez Autorkę wiąże się z faktem, że wykorzystanie nowych mediów w edukacji stało się obecnie powszechnym rozwiązaniem stosowanym także w edukacji osadzonych. E-learning to aktualna forma edukacji i szkolenia zawodowego. Zapewnia doskonalenie współczesnej aktywności w edukacji stosowanej w zakładach penitencjarnych do kształcenia skazanych. E-learning pomaga i umożliwia osadzonym zdobywanie wykształcenia oraz aktualizowanie różnic edukacyjnych. Jako metoda edukacji wymaga autonomii i samodyscypliny użytkowników podczas pracy z wykorzystaniem platform cyfrowych. Edukacja musi odpowiadać na różne potrzeby wyrażane przez rozwijające się społeczeństwo wiedzy. Dotyczy to głównie edukacji osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, m.in. skazanych. Wiąże się to z potrzebą radzenia sobie i rozwiązywania problemów, które dotyczą m.in. zwiększania możliwości mediów w zakresie generowania, przetwarzania i tworzenia informacji. Celem tekstu jest opis wykorzystania e-learningu w uczeniu się osób osadzonych na przykładzie wybranych państw europejskich takich jak Szwecja, Norwegia, Polska, Finlandia czy Niemcy. Kraje te zostały wybrane, ponieważ doceniają nowoczesne technologie w pracy penitencjarnej. Zmieniają i rozwijają rozwiązania. Doświadczenia w wykorzystaniu e-learningu w pracy penitencjarnej z osadzonymi w Szwecji, Norwegii, Polsce, Finlandii i Niemczech są różne. Celem jest również pokazanie, jak nowoczesna technologia może być wykorzystana w pracy ze skazanymi. E-learning staje się narzędziem przeciwdziałającym wykluczeniu. Rozwój technologii pozwala na wspieranie osadzonych i kadry jednostek w prowadzonym procesie działań korekcyjnych. Technologie dają szansę na powrót bądź rozpoczęcie pracy, kontynuowanie nauki, zaspokojenie potrzeb rodziny, aktywne życie zgodnie z zasadami życia społecznego po opuszczeniu jednostki. E-learning stwarza realną szansę na zdobycie kwalifikacji osobom pozostającym w warunkach izolacji. Łączą się w jednym obszarze kwestie społeczne, interesy rodziny, jednostki, biznes i nowoczesne rozwiązania technologiczne. Spójne i skuteczne działania są wyzwaniem dla ich realizatorów i społeczeństwa ale także wspierają proces resocjalizacji.