Celem artykułu jest przedstawienie problematyki terytorialnej niejednolitości prawa w kontekście prawa prywatnego międzynarodowego oraz wewnętrznych regulacji państw, których systemy prawne są niejednolite. Ustalenie prawa właściwego w takich państwach może powodować szereg trudności, niemożliwych do rozwiązania jedynie poprzez zastosowanie prawa prywatnego międzynarodowego. Dlatego w takich sytuacjach konieczne jest zastosowanie wewnętrznych norm kolizyjnych danego państwa. Artykuł przedstawia zagadnienie terytorialnej niejednolitości prawa z dwóch różnych perspektyw. Pierwsza polega na analizie kwestii niejednolitości prawa z punktu widzenia zarówno polskich, jak i zagranicznych przepisów prawa prywatnego międzynarodowego. Analiza w tym zakresie prowadzona jest na podstawie polskich ustaw Prawo prywatne międzynarodowe z 2011, 1965 i 1926 roku oraz regulacji unijnych. Jednym z najczęstszych sposobów radzenia sobie z problemem międzylokalnego konfliktu praw jest zasada, że jeżeli w państwie, którego prawo jest właściwe, obowiązuje kilka odrębnych systemów prawnych, to prawo tego państwa wskazuje, który z tych systemów należy zastosować. Takie rozwiązanie przyjęła również polska ustawa Prawo prywatne międzynarodowe z 2011 roku. Druga perspektywa przedstawia zagadnienie terytorialnej niejednolitości prawa z punktu widzenia hiszpańskich regulacji międzylokalnych (interregionalnych). Normy te określają prawo właściwe w ramach stosunków prawnych ograniczonych do Hiszpanii, jednak mogą mieć również zastosowanie do stosunków prawnych zawierających element obcy. W takim przypadku normy prawa międzylokalnego uzupełniają normy prawa prywatnego międzynarodowego. Artykuł przedstawia zasady hiszpańskiego prawa międzylokalnego w ujęciu historycznym, systemowym i praktycznym. Analiza prowadzona jest na podstawie hiszpańskiego ustawodawstwa, orzecznictwa i doktryny prawnej. Opisowy i porównawczy charakter artykułu zapewnia kompleksowe spojrzenie na zagadnienie terytorialnej niejednolitości prawa oraz możliwe sposoby jego regulacji zarówno w polskim, jak i zagranicznym prawie prywatnym międzynarodowym. Pomaga również odpowiedzieć na pytanie, jak określić prawo właściwe, jeżeli ma nim być prawo hiszpańskie.

Niniejszy artykuł poświęcony jest zagadnieniu ustawowego potrącenia konkurujących ze sobą wierzytelności w różnych walutach. Na wstępie autor przedstawia poglądy doktryny na legalną definicję pieniądza od wymienialności, która jest cechą tych systemów, w których walutą standardową jest złoto, po współczesne znaczenie pieniądza. Ostatecznie przyjmuje, że - w przypadku fizycznego pieniądza gotówkowego - zasadniczą cechą prawną pieniądza jest kategoria jednostki rozrachunkowej. Druga część artykułu omawia kwestię jednorodności roszczeń wyrażonych w różnych walutach. Rozważane są dwa podstawowe poglądy. Zgodnie z jednym z nich wierzytelności wyrażone w różnych walutach co do zasady nie mogą być potrącane, o ile nie zachodzi ustawowy wyjątek, np. art. 358 § 1 k.c. stanowiący, że jeżeli wierzytelność pieniężna wyrażona w walucie obcej jest płatna w kraju, zapłata może być dokonana w walucie tego kraju, chyba że zapłata w pieniądzu obcym jest wyraźnie zastrzeżona. Autor opowiada się za poglądem przeciwnym. Tak więc wymóg jednorodności jest spełniony, gdy oba terminy są wyrażone w walutach wymienialnych. Najwcześniejszy dzień, w którym wzajemny wierzyciel może złożyć oświadczenie o potrąceniu, jest decydujący dla właściwego kursu wymiany waluty.

W celu ułatwienia transgranicznej działalności fundacji i ułatwienia im wspierania celów pożytku publicznego w całej UE, Komisja Europejska przedstawiła wniosek dotyczący statutu fundacji europejskiej. Niniejszy artykuł opisuje aktualne postępy w procesie legislacyjnym dotyczącym Fundacji Europejskiej (FE). Wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie statutu fundacji europejskiej został przedstawiony przez Komisję Europejską w dniu 8 lutego 2012 r. i został znacząco zmieniony przez Parlament Europejski w rezolucji z dnia 2 lipca 2013 r.Po zwięzłym przedstawieniu historii prac legislacyjnych nad projektem, w artykule opisano FE: jego charakter prawny, niezbędny wymiar transgraniczny, cele pożytku publicznego charakter prawny, niezbędny wymiar transgraniczny, cele pożytku publicznego, majątek założycielski i działalność gospodarcza gospodarczej fundacji europejskiej, a także sposoby ustanawiania FE i wymogi rejestracyjne, wewnętrzną organizację wymogi rejestracyjne, organizacja wewnętrzna FE i nadzór państwa członkowskiego, siedziba statutowa i jej przeniesienie, a także rozwiązanie FE. Porównanie zasad zawartych we wniosku z dnia 8 lutego 2012 r. i zmian wprowadzonych przez Parlament Europejski w rezolucji z dnia 2 lipca 2013 r. jest poparte prezentacją bieżących dyskusji akademickich dotyczących utworzenia fundacji europejskiej. Charakterystyka fundacji europejskiej, przedstawiona w niniejszym artykule, odzwierciedla możliwy kształt nowego europejskiego systemu prawnego.

Zagadnienie przejścia ryzyka pozostaje jednym z głównych aspektów w międzynarodowym prawie sprzedaży. Kupujący zazwyczaj zamierza otrzymać zakupiony towar niezwłocznie; sprzedający natomiast zamierza dostarczyć towar tak szybko, jak to możliwe, ponieważ od tego zależy, jak szybko otrzyma zapłatę za sprzedany towar i zwolni się z innych zobowiązań wobec kupującego. Strony mogą uzgodnić dowolny środek transportu, który może być zorganizowany przez którąkolwiek ze stron lub przez osobę trzecią. Głównym celem tego artykułu jest próba naświetlenia różnic interpretacyjnych między terminami użytymi przez twórców Konwencji Wiedeńskiej (CISG) oraz wyjaśnienie, że w pewnych okolicznościach różnice te mogą wpływać na przejście ryzyka i sytuację obu stron umowy sprzedaży.

Artykuł ten omawia główne zasady prawa prywatnego międzynarodowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich, ustanowione ustawą federalną nr 5 z 1985 roku, a następnie zmienione ustawą nr 1 z 1987 roku. Prawo federalne przedstawiono w kontekście całego systemu prawnego Emiratów, uwzględniając kontekst geopolityczny i religijny. Chociaż podstawy systemu prawnego w ZEA wywodzą się z prawa szariatu (prawa islamskiego) lub prawa koranicznego, większość ustawodawstwa stanowi mieszankę islamskich i europejskich koncepcji prawa cywilnego, w dużej mierze pochodzących z egipskiego kodeksu prawnego ustanowionego na początku XX wieku. Prawo cywilne Emiratów pozostawało pod ogólnym wpływem francuskiego systemu prawnego, a nie systemu common law Wielkiej Brytanii. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie polskiemu odbiorcy systemu nowoczesnego arabskiego prawa cywilnego oraz przedstawienie tłumaczenia prawniczego przepisów prawa prywatnego międzynarodowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich.