Celem niniejszego opracowania jest analiza charakteru prawnego umów oraz zasad odpowiedzialności kontraktowej w projektach kosmicznych, w oparciu o przepisy prawa międzynarodowego, wiodące regulacje praw krajowych, a także praktykę kontraktową. Nieodłączną cechą projektów kosmicznych jest ich międzynarodowy charakter, co prowadzi do zawierania umów między kontrahentami z państw o zróżnicowanym reżimie i kulturze prawnej. To z kolei wpływa na charakter i treść umów, a w szczególności na regulację odpowiedzialności za szkodę wynikłą z ich niewykonania lub nienależytego wykonania. Znaczenie postanowień dotyczących odpowiedzialności w umowach kosmicznych jest proporcjonalne do poziomu ryzyka związanego z eksploracją przestrzeni kosmicznej. Pomimo postępu technicznego, pozostaje ono na bardzo wysokim poziomie, czyniąc działalność kosmiczną jednym z najniebezpieczniejszych rodzajów przedsięwzięć biznesowych (tzw. działalność ultrahazardowa). Ryzyko związane z eksploracją kosmosu rodzi również wiele pytań o sposób ponoszenia odpowiedzialności nie tylko między stronami umów kosmicznych, ale także między państwem wysyłającym a krajowym podmiotem prowadzącym działalność kosmiczną, z której może wyniknąć szkoda. Jedną z głównych kwestii analizowanych w niniejszym artykule jest praktyka kontraktowa wprowadzania postanowień ograniczających odpowiedzialność za szkodę. Wnioski z takiej analizy mogą posłużyć jako postulaty de lege ferenda dla przepisów prawa kosmicznego będących na etapie tworzenia w Polsce.

Głównym przedmiotem opracowania jest próba określenia metod poszukiwania prawa właściwego dla zbiegu odpowiedzialności wynikającej z naruszenia umowy (kontraktowej) i odpowiedzialności wynikającej z czynu niedozwolonego (deliktowej) na tle umów o leczenie. Problem ten jest przedmiotem licznych dyskusji w doktrynie prawnej. Kwestia ta została przeanalizowana z punktu widzenia regulacji prawa krajowego oraz prawa porównawczego. Autor argumentuje, że kwalifikacja roszczeń powinna zasadniczo opierać się na statucie kontraktowym (umownym). Nie wyklucza jednak możliwości wyboru prawa właściwego przez strony na etapie zawierania umowy.

Artykuł zawiera analizę kolizyjnoprawnego zagadnienia testamentu wspólnego z perspektywy prawa prywatnego międzynarodowego stosowanego przez polskie sądy. Ze względu na niedawną zmianę norm kolizyjnych właściwych dla spraw spadkowych, spowodowaną stosowaniem Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r., rozważania prowadzone są zarówno na tle poprzedniego, jak i obecnego stanu prawnego, z uwzględnieniem aspektów intertemporalnych. Materialne prawo spadkowe poszczególnych państw prezentuje różne podejście do kwestii dopuszczalności testamentu wspólnego. Dlatego właściwe określenie prawa właściwego dla jego oceny nabiera istotnego znaczenia praktycznego. Wprowadzeniem do głównych rozważań jest analiza źródeł prawa prywatnego międzynarodowego stosowanych przez polskie sądy w odniesieniu do spraw spadkowych. Dalsze rozważania poświęcono prawu właściwemu dla testamentu wspólnego zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 2011 r. – Prawo prywatne międzynarodowe oraz Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. Kwestia dopuszczalności sporządzenia testamentu wspólnego (jako należąca do zakresu formy) została rozgraniczona od zagadnień związanych z jego odwołaniem oraz skutkami rozrządzeń zawartych w takim testamencie. Zwrócono również uwagę na kwalifikację niektórych form testamentu wspólnego jako umowy dotyczącej dziedziczenia w rozumieniu Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r.

Artykuł dotyczy kwestii stosowania prawa publicznego w międzynarodowym arbitrażu handlowym z udziałem państw. Głównym celem autora było ustalenie, czy arbitrzy mogą stosować lub brać pod uwagę zarówno normy prawa publicznego należące do lex contractus (prawa właściwego dla umowy), jak i normy prawa publicznego państwa trzeciego. Autor rozważył możliwość stosowania krajowego i międzynarodowego prawa publicznego. Innym celem artykułu była analiza, czy akty państwa powinny być traktowane jako normy prawne czy jako fakty. Na wstępie autor zwrócił uwagę na rozróżnienie między procesem stosowania prawa publicznego a braniem go pod uwagę. Następnie analiza skupiła się na możliwości stosowania prawa publicznego stanowiącego część lex contractus. W dalszej kolejności autor rozważał, czy normy prawa publicznego państwa trzeciego mogą być stosowane jako przepisy wymuszające swoje zastosowanie. Na koniec rozważono, czy prawo publiczne, a zwłaszcza akty państwa, mogą być kwalifikowane jako fakty. Autor doszedł do wniosku, że w określonych okolicznościach arbitrzy mogą stosować lub brać pod uwagę zarówno normy prawa publicznego stanowiące część lex contractus, jak i normy systemów prawnych państw trzecich oraz normy prawa międzynarodowego publicznego.

Artykuł poświęcony jest analizie głównych umów międzynarodowych regulujących stosunki cywilne i handlowe na terytoriach państw należących do Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP). Przedstawia ich porównanie. Zaprezentowano przegląd postanowień odnoszących się do prawa kolizyjnego. Artykuł porównuje również podobieństwa i różnice między tymi międzynarodowymi instrumentami prawnymi. Odniesiono się do postanowień dotyczących jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń, a także współpracy między państwami WNP w zakresie udzielania pomocy prawnej w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych. W konkluzjach autor podkreśla, że przyjęcie Konwencji mińskiej z 1993 r. o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych jest postrzegane jako rezultat procesu dezintegracji po rozpadzie Związku Radzieckiego. Fakt, że tylko kilka państw WNP przystąpiło do Protokołu z 1997 r. do Konwencji mińskiej lub do Konwencji kiszyniowskiej z 2002 r., ilustruje niechęć niektórych państw do ścisłej współpracy w ramach WNP. W tym kontekście Ukraina dąży do zbliżenia swojego ustawodawstwa krajowego do prawa Unii Europejskiej.

Celem artykułu jest zapoznanie polskiego prawnika z nową regulacją prawa prywatnego międzynarodowego (PPM) w Republice Dominikańskiej. Dominikańska Ustawa o Prawie Prywatnym Międzynarodowym z dnia 15 października 2014 r. obejmuje normy dotyczące jurysdykcji międzynarodowej, uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych, a także prawa kolizyjnego. Autorzy przedstawiają zarys zakresu i treści ustawy, koncentrując się jednak na zawartych w niej ogólnych normach PPM. Omawiają rozwiązania, jakie wprowadza ona w podejściu do charakteru norm kolizyjnych, procesu ustalania treści prawa obcego, jak również jego stosowania. Ponadto poruszane są powszechne zagadnienia PPM, takie jak rola norm prawa publicznego, dopuszczalność odesłania (renvoi) oraz funkcja ordre public (klauzuli porządku publicznego). Przedstawiono również specyficzną dominikańską regulację koncepcji dostosowania (l’adaptation). Na koniec dokonano krótkiej analizy dotyczącej zasad uznawania skutków prawnych czynności dokonanych zgodnie z prawem obcym. Tekst stanowi prezentację kluczowych zagadnień, z którymi ma się do czynienia w obliczu problemów prawa kolizyjnego. Dlatego też zapewnia porównawczy wgląd w najnowsze zmiany w PPM w samej Republice Dominikańskiej, ale także w całym regionie. Poczyniono również odniesienia do historii legislacyjnej nowej regulacji, w szczególności dotyczące Projektu Ustawy Modelowej OHADAC odnoszącej się do PPM oraz Konwencji Interamerykańskich w tej dziedzinie. Do artykułu dołączone jest polskie tłumaczenie Ustawy z 2014 r.

Ustawa nr 544-14 z 15 października 2014 r. reguluje międzynarodowe stosunki cywilne i handlowe w Dominikanie. Określa zakres jurysdykcji sądów dominikańskich, w tym jurysdykcję wyłączną (np. w sprawach o prawa rzeczowe na nieruchomościach w Dominikanie) i ogólną, zasady wyboru sądu przez strony oraz dostęp cudzoziemców do sądów. Ustawa ustala również prawo właściwe dla różnych kategorii spraw, m.in. osobowych, rodzinnych, spadkowych i zobowiązań umownych oraz pozaumownych, wprowadzając zasady wyboru prawa przez strony i kryteria posiłkowe.