Abstrakt

OSTATNI IDEALIŚCI

Streszczenie

Wypowiedź Lwa Anninskiego jest próbą oceny roli historycznej pokolenia „szesti-diesiatników”, dziś coraz mniej licznego. Anninski polemizuje z nazwą „szestidiesiatniki” wymyśloną przez krytyka Stanisława Rassadina — jego zdaniem była to generacja lat 50., gdyż przełomowe wydarzenia odwilży wiążą się z poprzednią dekadą: w roku 1956 Chruszczow wygłosił na XX zjeździe partii referat o kulcie jednostki, a w roku 1958 Pasternakowi przyznano nagrodę Nobla. Praktycznie „liberalne” lata 60. zakończyły się w roku 1962, gdy Chruszczow zaczął gromić malarstwo abstrakcyjne w Maneżu; sześć lat później, w 1968 roku, wojska Układu Warszawskiego wkroczyły do Pragi. Swych rówieśników, zwanych również „dziećmi XX zjazdu”, Anninskij nazywa „ostatnimi idealistami”, „naiwnymi głupcami”, wierzącymi w komunistyczną mrzonkę — ale broni ich i wysoko ocenia jako twórców. Mówi też o ideowej niejednolitości tej generacji — ilustruje to zjawisko analizą znanej polemiki między liberalnym krytykiem Igorem Winogradowem (którego nazywa „spadkobiercą Czernyszewskiego”) a obrońcą nurtu narodowego Wiktorem Czałmajewem, „nieśmiało usiłującym wykorzystać w swych pracach idee i metodologię Rozanowa, Berdiajewa i Szestowa”. Wspomina konformizm niektórych „naiwnych idealistów” (również własny) w warunkach cenzury i sporów środowiskowych. 

LAST IDEALISTS

Summary

Lev Anninski`s statement presents the attempt to assess the historical role of the group called “shestidiesiatniki” (sixties` generation), less numerous today. Anninski discusses the name “shestidiesiatniki” invented by the critic Stanislav Rassadin. According to his opinion it was a generation of the fifties, as the thaw`s breakthrough events are connected with the previous decade. In 1956 during 20th party convention Khrushchev delivered the speech about the personality cult and in 1958 Pasternak was awarded The Noble Prize. In practice the “liberal” sixties ended in 1962 when Khrushchev started the rout of abstract painting in the Manezh. Six years later, in 1968, the Warsaw Pact`s army entered Prague. His peers, also known as “20th convention`s children” Anninski names “last idealists”, “naive fools”, who believed in communist daydream — but he defends them and respects as artists. He also speaks about ideological lack of uniformity of this generation. He illustrates this phenomenon analyzing well-known polemic between liberal critic Igor Vinogradov (whom he calls “Chernyshevsky`s inheritor”) and defender of national trend Victor Chalmajev, “who shyly sought to take advantage of Rozanov, Berdyaev and Shestov`s thoughts and methodology in his works”. He recalls the conformism of some “naive idealists” (as well his own) in the circumstances of censorship and community disputes.