https://doi.org/10.31261/pr.7774
Jak wiadomo, esej Josifa Brodskiego Полторы комнаты jest przykładem prozy poetyckiej, w której poprzez gęstą sieć filozoficznych rozważań przeświecają autobiograficzne wspomnienia twórcy Рождественского романса. Toteż w niniejszym artykule staramy się z okruchów poetyckiej pamięci złożyć całościowy obraz leningradzkiej codzienności postrzeganej przez poetyckie „ja” z emigracyjnego dystansu, w tym także związanej z daną epoką historyczną, w oczywisty sposób zmetaforyzowanej i powiązanej w swej istocie z egzystencjalnym credo artysty. Ze względu na wielość oraz złożoność tematów i wątków obecnych w twórczości leningradzkiego poety w danym tekście koncentrujemy się jedynie na trzech współrzędnych, naszym zdaniem, wytyczających drogę ku rozumieniu codzienności w jego wydaniu jako niegdysiejszego dziecka żydowskich rodziców, poety i emigranta, tj. Rodzinie, Domu i Mieście. Jak staramy się udowodnić, tytułowy esej Brodskiego jest zobowiązaniem wobec rodziców i tegoż miejsca. Przy tym emigracyjny dystans wyostrza kontury wspomnień, dzięki czemu żywsze stają się w pamięci poety uczucia i miejsca niegdyś powszednie i niezauważalne.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Tom 170 Nr 2 (2020)
Opublikowane: 2020-03-19
10.31261/pr
Język Polski
Русский
English