https://doi.org/10.31261/Rana.2021.3.07
Co się dzieje z człowiekiem, gdy traci bliskich? Jak się zachowuje, kiedy w najmniej spodziewanym momencie, pełen radości i nadziei na przyszłość, zostaje pozbawiony towarzystwa ukochanej żony i jedynej córeczki? Studium takiego właśnie przypadku zaprezentował w powieści, pochodzącej z roku 1936, Tadeusz Dołęga‑Mostowicz. Autorka dowodzi, że powieść Znachor to przede wszystkim opowieść o stracie i radzeniu sobie z nią; o ucieczce od samego siebie, degradacji „ja”, grzebaniu przeszłości. Analiza fabuły utworu pod kątem postępującej pracy żałoby, a także przedstawienie napędzających akcję losów Rafała Wilczura – od utraty żony i dziecka, przez amnezję (anihilację osobowości), po odzyskaną wraz z łaską wybaczenia pamięć – pozwala spojrzeć badaczce na najbardziej filmową powieść autora Kariery Nikodema Dyzmy w nowy sposób. Lektura psychoanalityczna odkrywa jej drugie dno.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Nr 1 (3) (2021)
Opublikowane: 2021-05-18
10.31261/rana
Język Polski
English