Über den Sinnspruch vom verlorenen Sohn wurden bereits viele verschiedene Meinungen geäussert. J. Jeremias und C. E. Carlston behaupten, dass Jesus selbst ihn erzählt hat, obwohl die gegenwärtige Form des Sinnspruches Spuren der Redaktionskorrekturen trägt. L. Schottroff meint, dass nur der erste Teil des Sinnspruches von Jesus stammt, den zweiten fügte Lukas hinzu. Die polnische Bibliographie, die die Sache der Überlieferung und Fassung betrifft, beschränkt sich eigentlich auf einen einzigen Artikel des Priesters F. Gryglewicz, der sich für die erste Auffassung erklärt. Dieses Problem fordert jedoch eine neue erweiterte Bearbeitung.
Auf Grund des, von den erwähnten Verfassern, schon gesagten und den vorstehenden Betrachtungen, können in dem ganzen Sinnspruch, in einem jeden Vers Begriffsbestimmungen bzw. Redewendungen unterschieden werden, die als Semitismen bzw. bei Lukas sehr selten erscheinende Redewendungen anerkannt sind und dies meistens im Sondergut. Da Lukas sie eigentlich anderswo nicht anwendet und diese sogar aus dem Material von Markus bzw. Matthäus entfernt, kann behauptet werden, dass diese Begriffsbestimmungen von der Überlieferung stammen. In dem meisten Teil der Verse gelang es sogar mehrere von diesen Begriffsbestimmungen zu entdecken. Unbegründet sind also die Behauptungen, die den ganzen Sinnspruch bzw. seinem zweiten Teil Lukas zuschreiben. Die Genese der entdeckten Überlieferung soll in den palästinensischen Kreisen gesucht werden. Die vorstehende Zerglliederung berechtigt nicht dazu, einen weitergreifenden Schluss daraus zu ziehen. Es kann auch auf Grund dessen kein Versuch einer Wiederherstellung der ursprünglichen Form des Sinnspruches vorgenommen werden.
In dem Sinnspruch treten auch solche Redewendungen auf, die Lukas mit Vorliebe in seinen beiden Werken anwendet und ersetzt durch sie oft andere Begriffsbestimmungen, die bei Markus und Matthäus auftreten (eipeń de, eipen de ho pater pros tous doulous - verba dicendi + pros + accusativus, epyńthaneto ti an eie tauta - optativus). Einige von ihnen konnten dem LXX entnommen werden (anastas /poreusomai/, enopion, epepesen epi ton trachelion autou kai katefilsen auton). Bei anderen, ebenfalls im LXX begegneten Begriffsbestimmungen (erksato + infinitivus, hos, idou tosauta ete entolen sou parelthon) kann nicht völlig ausgeschlossen werden, dass sie als Semitismen von der Überlieferung stammen. Es bleiben jedoch Verse (12, 16, 17, 19, 23, 24, 28, 29, 30), deren Zergliederung keine deutliche Spur des Redakteurs zum Vorschein brachte.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 4.0 Miedzynarodowe.
Właściciele praw autorskich do nadesłanych tekstów udzielają Czytelnikowi prawa do korzystania z dokumentów pdf zgodnie z postanowieniami licencji Creative Commons 4.0 International License: Attribution-Share-Alike (CC BY-SA 4.0). Użytkownik może kopiować i redystrybuować materiał w dowolnym medium lub formacie oraz remiksować, przekształcać i wykorzystywać materiał w dowolnym celu.
1. Licencja
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego zapewnia natychmiastowy otwarty dostęp do treści swoich czasopism na licencji Creative Commons BY-SA 4.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/). Autorzy publikujący w tym czasopiśmie zachowują wszelkie prawa autorskie i zgadzają się na warunki wyżej wymienionej licencji CC BY-SA 4.0.
2. Oświadczenie Autora
Autor deklaruje, że artykuł jest oryginalny, napisany przez niego (i współautorów), nie był wcześniej publikowany, nie zawiera stwierdzeń niezgodnych z prawem, nie narusza praw innych osób, jest przedmiotem praw autorskich, które przysługują wyłącznie autorowi i jest wolny od wszelkich praw osób trzecich, a także, że autor uzyskał wszelkie niezbędne pisemne zgody na cytowanie z innych źródeł.
Jeśli artykuł zawiera materiał ilustracyjny (rysunki, zdjęcia, wykresy, mapy itp.), Autor oświadcza, że wskazane dzieła są jego dziełami autorskimi, nie naruszają niczyich praw (w tym osobistych, m.in. prawa do dysponowania wizerunkiem) i posiada do nich pełnię praw majątkowych. Powyższe dzieła udostępnia jako część artykułu na licencji „Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe”.
UWAGA! Bez określenia sytuacji prawnej materiału ilustracyjnego oraz załączenia stosownych zgód właścicieli majątkowych praw autorskich publikacja nie zostanie przyjęta do opracowania redakcyjnego. Autor/autorka oświadcza równocześnie, że bierze na siebie wszelką odpowiedzialność w przypadku podania nieprawidłowych danych (także w zakresie pokrycia kosztów poniesionych przez Wydawnictwo UŚ oraz roszczeń finansowych stron trzecich).
3. Prawa użytkownika
Zgodnie z licencją CC BY-SA 4.0 użytkownicy mogą udostępniać (kopiować, rozpowszechniać i przekazywać) oraz adaptować (remiksować, przekształcać i tworzyć na podstawie materiału) artykuł w dowolnym celu, pod warunkiem, że oznaczą go w sposób określony przez autora lub licencjodawcę.
4. Współautorstwo
Jeśli artykuł został przygotowany wspólnie z innymi autorami, osoba zgłaszająca niniejszy formularz zapewnia, że została upoważniona przez wszystkich współautorów do podpisania niniejszej umowy w ich imieniu i zobowiązuje się poinformować swoich współautorów o warunkach tej umowy.
Oświadczam, że w przypadku nieuzgodnionego z redakcją i/lub wydawcą czasopisma wycofania przeze mnie tekstu z procesu wydawniczego lub skierowania go równolegle do innego wydawcy zgadzam się pokryć wszelkie koszty poniesione przez Uniwersytet Śląski w związku z procedowaniem mojego zgłoszenia (w tym m.in. koszty recenzji wydawniczych).
Tom 17 (1984)
Opublikowane: 2021-03-10
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 4.0 Miedzynarodowe.
English
Język Polski