W pierwszych miesiącach po zakończeniu II wojny światowej część biskupów polskich wspierała nowe władze w procesie odbudowy kraju. Do grupy tej należał biskup katowicki Stanisław Adamski. O jego inicjatywach podejmowanych w tych kierunku był informowany Watykański Sekretariat Stanu. W Rzymie uważano go za skłonnego do współpracy z komunistycznymi władzami. W maju 1947 r. bp Adamski uległ częściowemu
paraliżowi po przebytym udarze. Na jego miejsce Stolica Apostolska zamierzała powołać dotychczasowego biskupa polowego ks. Józefa Gawlinę. W styczniu 1948 r. rozpoczął on przygotowania do powrotu do kraju. Sprzeciw rządu warszawskiego uniemożliwił realizację tych planów. Analiza nieznanych dotąd materiałów z A rchiwum Historycznego Sekretariatu Stanu pozwala nie tylko uzupełnić wiedzę na ten temat, ale również pokazać motywy, jakimi kierowali się główni aktorzy wydarzeń (Watykan, prymas Polski, biskup
katowicki, rząd polski na uchodźstwie).

Czy miłość chrześcijańska, miłość trynitarna przekazywana wierzącemu, aby kochał Boga, siebie i bliźniego, ma formę wyłącznie agape, czy też może zawierać – a jeśli tak, to w jaki sposób – inne wymiary ludzkiej miłości: philia, erôs? Ta bardzo stara debata przeżyła ożywienie w XX w. Artykuł ma na celu ukazanie, jak Hans Urs von Balthasar radykalnie krytykuje możliwość obecności erôs, pomija philia, skupiając się na agape jako całkowicie wolnym i bezinteresownym darze z siebie.

Papież Franciszek bywa często określany jako „papież pierwszych wieków”. Niezliczone są podjęte przez niego inicjatywy, których próżno szukać u któregoś z poprzedników. Dotyczy to zwłaszcza dialogu z ludźmi o różnych tradycjach religijnych. Jednak on sam często przypominał osobom, które namawiały go do tego konkretnego aspektu jego pontyfikatu, że wiele z jego – czasami odważnych – inicjatyw nie byłoby możliwych bez Soboru Watykańskiego II lub przed tym soborem i niektórymi poprzednikami, takimi jak Paweł VI, Jan Paweł II i Benedykt XVI. Niniejszy artykuł stanowi próbę dogłębnej analizy ciągłości obecnego pontyfikatu w odniesieniu zarówno do wspomnianego soboru, jak i poprzedników Bergoglio. Jednocześnie stara się nie ignorować sensu i znaczenia wydarzeń lub aktów, które stanowiły wyjątkową nowość w aktywności argentyńskiego papieża.

Opublikowanie papieskiej odpowiedzi na dubia w październiku 2023 roku wywołało szereg komentarzy wśród publicystów katolickich w Stanach Zjednoczonych. Wybór przez autora mediów amerykańskich jako przedmiotu badań podyktowany był faktem, iż stanowią one źródło wiedzy o działaniach Kościoła katolickiego, cytowane często w polskiej przestrzeni informacyjnej. Przywołany tekst papieża Franciszka służył wyjaśnieniu wątpliwości rodzących się w umysłach osób o poglądach konserwatywnych, wyrażonych w pięciu pytaniach zredagowanych przez dwóch kardynałów, wspieranych przez trzech kolejnych, co do zgodności nowych rozwiązań pastoralnych Stolicy Apostolskiej z doktryną katolicką. Publikacja Responsa ad dubia spotkała się zarówno z ostrą krytyką przeciwników zmian dotychczasowego sposobu realizowania kościelnej misji, jak i z aprobatą progresywnie myślących katolików, widzących w papieskich posunięciach przykład duszpasterskiego otwarcia Kościoła na osoby dotąd marginalizowane. Podjęcie przez autora artykułu analizy nad pojawiającymi się w amerykańskiej publicystyce komentarzami, ujawniło istnienie zjawiska silnej polaryzacji poglądów katolików w USA na działania papieskie. Scharakteryzowanie argumentacji podejmowanej przez odległe od siebie światopoglądowo środowiska wierzących pozwoliło na ukazanie teologicznych różnic w rozumieniu misji i natury Kościoła, obecnych w myśleniu ich przedstawicieli. Postępujące zróżnicowanie w tak istotnej kwestii rodzi pytanie o jedność katolickiej wspólnoty, a przykład podziału obecnego w Kościele w Stanach Zjednoczonych pozostaje ilustracją podobnych procesów zachodzących w innych krajach, w tym w Polsce.

Zespół ośmiu ekspresjonistycznych witraży w kościele pw. św. Marii Magdaleny w Dobrodzieniu z lat 1934-1935 zamyka okno Uczniowie w drodze do Emaus. Witraż ten w zamyśle ks. Jana Gładysza (1881-1967), ówczesnego proboszcza parafii, skłaniać miał do refleksji nad tematem „Wędrówka człowieka z Bogiem”. Artykuł podejmuje próbę odczytania poszczególnych elementów kompozycji dzieła, które pozwalają głębiej wniknąć w treść refleksji zaproponowanej przez dobrodzieńskiego proboszcza.

Problematyka artykułu autorki skupia się wokół niezwykle istotnego zagadnienia, którym jest poczucie dobrostanu człowieka. Pojęcie dobrostan, w ujęciu definicyjnym Światowej Organizacji Zdrowia, jest synonimem zdrowia osoby ludzkiej, i jest rozumiane jako stan dobrego biologicznego i fizjologicznego funkcjonowania organizmu ludzkiego, a nie tylko jako brak choroby ciała lub niewystępowanie jakiejkolwiek fizycznej niepełnosprawności. Zdrowie fizyczne łączy się również z kondycją psychiki człowieka, gdy jest ona dobra, mówimy wówczas o dobrostanie psychofizycznym. Dążenie jednostki ludzkiej do dobrostanu nie odbywa się jednak jedynie na płaszczyźnie psychofizycznej, ale ma również wymiar duchowy, inaczej ujmując wymiar noetyczny. Antyredukcjonistyczne ujęcie wymiarowości człowieka podkreśla, że istota ludzka jest integralną jednością, przejawiającą się w trzech wymiarach: somatycznym – cielesnym, psychicznym – umysłowym i duchowym – noetycznym, w których może zyskać pełny i trwały dobrostan. Przyjęte biopsychonoetyczne ujęcie pojęcia dobrostanu jednostki ludzkiej nie pozwala autorce na redukcjonistyczne rozumienie wymiarowości osoby, bowiem odbiera człowiekowi rdzeń jego istnienia, najgłębszy i najcenniejszy potencjał jego egzystencji.

Celem artykułu jest zrozumienie zjawiska psychicznego wypalenia wśród dzieci i młodzieży w kontekście kulturowej presji idealnego ciała. Presja ta jest potęgowana m.in. za pośrednictwem przekazów obecnych w mediach społecznościowych, stając się przyczyną frustracji związanej z wizerunkiem ciała oraz problemów zdrowotnych dorastających. W związku z tym głównym problemem badawczym niniejszego artykułu jest
pytanie o to, w jaki sposób kulturowy imperatyw idealnego ciała staje się potencjalnym czynnikiem psychicznego wypalenia wśród dzieci i młodzieży. W artykule zastosowano hermeneutyczną analizę treści literatury przedmiotu, badań oraz danych statystycznych odnoszących się do analizowanego zjawiska. W implikacjach dla praktyki pedagogicznej wskazano na konieczność wdrażania oddziaływań psychoedukacyjnych oraz profilaktycznych w zakresie krytycznego odbioru przekazów kulturowych i medialnych odnoszących się do wizerunku ciała i dbałości o ciało.

Artykuł prezentuje blisko 900-stronicowe łacińskie dzieło o. Euzebiusza Amorta z roku 1744 zatytułowane w tłumaczeniu na język polski Wszystkie reguły o przesłaniach, wizjach i objawieniach prywatnych wyjaśnione w przykładach. Przedstawia informacje o wydaniu oraz zawartości książki. Amort w cz. I dzieła formułuje 231 reguł dotyczących objawień – jedynie kilka bierze z Pisma, większość z autorów chrześcijańskich od starożytności po wiek XVIII. Skraca je do 120 reguł w kategoriach: objawienia prawdziwe, wątpliwe, prawdopodobnie fałszywe oraz zdecydowanie nie od Boga. Mają one charakter teoretyczny i praktyczny. Brakuje im jednak podstawy biblijnej. Część II to przykłady wizji i objawień, zarówno iluzorycznych, jak i pewnych. Kończy się ona krytyką dyskutowanych w tamtych czasach objawień czcigodnej Marii z Agredy, które autor uznaje za wątpliwe. Dzieło Amorta stanowi raczej twórcze zestawienie tekstów, czasem subiektywne i wybiórcze, niż wyraz systemowej myśli teologicznej autora.