Celem artykułu jest przybliżenie problematyki zamiaru, jaki towarzyszy sprawcy popełniającemu przestępstwo z art. 148 § 4 k.k., czyli zabójstwo pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami. Omówiono specyfikę tego przestępstwa, zarówno wyjaśniając pojęcie silnego wzburzenia (afektu), jak i przybliżając poglądy na temat okoliczności, które mogą usprawiedliwiać działanie w tym stanie. W dalszej części pracy wyjaśniono specyfikę różnych postaci zamiaru, które znane są polskiemu prawu karnemu. Dokonana analiza obejmuje: zamiar bezpośredni (dolus directus), zamiar ewentualny (dolus eventualis), zamiar nagły (dolus repentinus) oraz zamiar przemyślany (dolus premeditatus). Przedstawiono zarówno poglądy przedstawicieli prawa karnego, jak i bogate orzecznictwo sądowe, odnoszące się do próby wyjaśnienia, czy możliwe jest popełnienie przestępstwa z art. 148 § 4 k.k. w każdym z wymienionych zamiarów, a jeśli tak, to w jaki sposób kształtują się procesy psychiczne sprawcy tego przestępstwa w każdej z tych sytuacji oraz jaka motywacja może mu towarzyszyć.

 Mity wspierające kulturę gwałtu można zdefiniować jako krzywdzące, stereotypowe lub fałszywe przekonania na temat gwałtu, ofiar gwałtu i gwałcicieli, obejmujące takie twierdzenia, jak: kobiety mają na myśli „tak”, gdy mówią „nie”; kobiety prowokują gwałt; jeśli kobieta nie chce być zgwałcona, będzie walczyć za wszelką cenę. Te wszechobecne postawy społeczne mogą mieć szkodliwy wpływ na ofiary przemocy seksualnej, zwłaszcza gdy są one stosowane w trakcie postępowań. W związku z tym celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu mitów na postrzeganie ofiar przemocy seksualnej w trakcie oficjalnych postępowań na przykładzie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz). Pierwsza część wyjaśnia pojęcie mitów o gwałcie, podczas gdy druga część zawiera analizę orzecznictwa ETPCz. Wreszcie ostatnia część sugeruje nowe podejście do spraw dotyczących przemocy seksualnej.

Instytucja dobrowolnego poddania się odpowiedzialności jest niezwykle praktyczna i korzystna dla obu stron postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe. Jest to rozwiązanie, które pozwala na szybkie zakończenie sprawy, przy czym, co istotne, jest to zakończenie będące efektem negocjacji i w konsekwencji porozumienia sprawcy z finansowym organem postępowania przygotowawczego. Elementy konsensualne w obowiązującym modelu polityki karnej są czymś wyjątkowym, jednak już na trwałe wpisanym w katalog narzędzi, jakimi posługuje się prawo karne skarbowe. Z obserwacji i praktyki stosowania tej instytucji można wyprowadzić wnioski, że ta konstrukcja karnoprawna przynosi wymierne korzyści dla szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości. Przedmiotowe opracowanie skupia się na analizie przepisów, ze szczególnym uwzględnieniem koncyliacyjnego charakteru tego postępowania.

Niniejszy przeglądowy artykuł o charakterze historyczno-prawniczym przedstawia początki dziedziny nauki, jaką była kryminologia w przedrewolucyjnej Rosji. Jego celem jest wpisanie rosyjskiej myśli kryminologicznej XIX w. w kontekst światowy danej dyscypliny, wskazując na jej spektakularne oraz ważne osiągnięcia na tle międzynarodowym. Aby zrealizować ten zamiar, wydzielono i przedstawiono trzy etapy rozwoju refleksji nad prawem karnym w Rosji. Zaczynając od opisania pierwszego z nich, czyli poglądów Aleksandra Radiszczewa, autor przechodzi do omówienia: pierwszych publikacji badań statystycznych z dziedziny kryminologii, pojawienia się pierwszej ustawy prewencyjnej w Rosji (w tym także na świecie), pierwszego kodeksu karnego, utworzenia szkoły socjologicznej z Michaiłem Duchowskim, Iwanem Fojnickim na czele oraz antropologicznej
z Dymitrem Drilem. Wnioski płynące z rozważań przedstawionych w artykule wskazują, że rosyjska kryminologia jako dyscyplina wyrasta głównie z dziedziny prawa karnego, jako swego rodzaju refleksja wyodrębniająca się z nauk prawniczych. Posiada ona swoje osiągnięcia objawiające się chociażby w sferze zainteresowań profilaktyki kryminalnej oraz wkładem w rozwój światowej szkoły socjologicznej czy również antropologicznej. Co więcej, można powiedzieć, że Rosja była także państwem, w którym doszło do symbolicznych momentów przełomowych dla kryminologii na świecie, i wpisała tym samym swoich przedstawicieli na listę prekursorów danej nauki.