Artykuł omawia Rozporządzenie Rzym I, nową wspólnotową regulację kolizyjnoprawną dotyczącą zobowiązań umownych. Przedstawiono jego genezę w kontekście programu haskiego, porównanie z konwencją rzymską z 1980 r., w tym zakres zastosowania, wyłączenia i zmiany w stosunku do poprzedniej regulacji. Analizie poddano kwestie wyboru prawa przez strony, poszukiwania prawa właściwego w braku wyboru oraz zakres zastosowania statutu kontraktowego. Zwrócono uwagę na relację rozporządzenia do innych aktów prawa wspólnotowego i konwencji międzynarodowych, a także na zagadnienia ogólne prawa prywatnego międzynarodowego uregulowane w rozporządzeniu.

Artykuł omawia wpływ Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 (Rzym I) oraz dyrektyw ubezpieczeniowych UE na polskie prawo prywatne międzynarodowe w zakresie umów ubezpieczenia. Analizuje projekt nowej polskiej ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym, w szczególności art. 29, który uwzględnia obowiązywanie rozporządzenia Rzym I. Przedstawiono uchylenie przepisów polskiego prawa, implementujących wcześniejsze dyrektywy (art. 65 i 66 projektu ustawy), z uwagi na bezpośrednie stosowanie regulacji unijnych. Skupiono się na kolizyjnoprawnych aspektach obowiązkowych ubezpieczeń OC i ubezpieczeń na życie, wskazując na niejasności i błędy legislacyjne w dotychczasowych polskich przepisach oraz pozytywnie oceniając planowane zmiany wynikające z dostosowania do prawa UE.

Artykuł analizuje problematykę wygaśnięcia zobowiązania w kontekście Konwencji rzymskiej z 1980 r. o prawie właściwym dla zobowiązań umownych. Autorzy wskazują, że mimo włączenia tej kwestii do zakresu statutu kontraktowego w art. 10 ust. 1 (d) konwencji, pojawiają się liczne wątpliwości interpretacyjne, zwłaszcza gdy wygaśnięcie jest skutkiem innej czynności prawnej (np. spełnienia świadczenia poprzez zawarcie umowy rozporządzającej, nowacji) lub zastosowania instrumentów procesowych (np. złożenie do depozytu sądowego). Szczególną uwagę poświęcono zagadnieniu potrącenia, które może prowadzić do wygaśnięcia dwóch zobowiązań podlegających różnym systemom prawnym. Artykuł omawia możliwe kolizje między przepisami konwencji a innymi normami kolizyjnymi oraz przepisami wymuszającymi swoje zastosowanie i klauzulą porządku publicznego. Krótko wspomniano również o regulacji wygaśnięcia zobowiązania w rozporządzeniu Rzym I, wskazując na kontynuację większości zasad konwencji, z wyjątkiem odrębnego uregulowania potrącenia. Celem opracowania jest wskazanie pojawiających się problemów i propozycja ich rozwiązań w ramach systemu kolizyjnoprawnego Konwencji rzymskiej z 1980 r.

Artykuł analizuje umowę faktoringu w kontekście Konwencji ottawskiej o faktoringu międzynarodowym z 1988 roku. Konwencja ta stanowi jednolite źródło prawa regulujące międzynarodowy faktoring i specyficzne dla niego aspekty przelewu wierzytelności. Autor omawia definicję umowy faktoringu według Konwencji, zwracając uwagę na kryteria podmiotowe (faktor, dostawca, dłużnik) i przedmiotowe (wierzytelności pieniężne wynikające z umów sprzedaży towarów lub świadczenia usług o charakterze handlowym). Podkreślono znaczenie obowiązków faktora, w tym finansowania, księgowania, inkasowania wierzytelności oraz przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika (del credere). Ważnym elementem konwencyjnej definicji jest wymóg pisemnego powiadomienia dłużnika o przelewie. Artykuł wyjaśnia również międzynarodowy charakter umowy faktoringu w rozumieniu Konwencji, który jest powiązany z międzynarodowym charakterem umowy bazowej między dostawcą a dłużnikiem. Konwencja ottawska, mimo pewnych niedostatków, jest postrzegana jako próba stworzenia nowoczesnej instytucji prawa zobowiązań, inspirująca również ustawodawstwo krajowe.

Artykuł analizuje prawo właściwe dla odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny w świetle przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 864/2007 (Rzym II). Omówiono proces przyjęcia rozporządzenia i jego zakres przedmiotowy, ze szczególnym uwzględnieniem art. 5 dotyczącego odpowiedzialności za produkt. Autorzy analizują relację przepisów rozporządzenia z innymi aktami prawnymi, takimi jak Konwencja haska z 1973 r. oraz dyrektywy UE dotyczące odpowiedzialności za produkty wadliwe. Przedstawiono złożoną normę kolizyjną opartą na kaskadzie łączników, kryteria ustalania prawa właściwego, pojęcie "produktu" i "wprowadzenia do obrotu", a także kwestie wyboru prawa przez strony (art. 14) oraz zastosowania przepisów wymuszających swe zastosowanie (art. 16) i klauzuli porządku publicznego (art. 26). Celem artykułu jest ocena przyjętych rozwiązań i ich wpływu na ustalanie prawa właściwego w transgranicznych sprawach dotyczących odpowiedzialności za produkt niebezpieczny.

Artykuł analizuje regulacje dotyczące nadawania telewizyjnego utworów audiowizualnych w prawie wspólnotowym, niemieckim i polskim. Wprowadzenie telewizji w XX wieku istotnie zwiększyło krąg odbiorców filmów i programów. Prawo autorskie obejmuje nadania telewizyjne "monopolem autorskim", co oznacza konieczność uzyskania zezwolenia od podmiotów uprawnionych. Artykuł omawia różne formy nadawania, takie jak nadanie naziemne, satelitarne i przewodowe, a także reemisję. Przedstawiono normy prawne obowiązujące w Unii Europejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem dyrektyw dotyczących nadawania satelitarnego i reemisji kablowej. Omówiono również implementację tych przepisów w prawie niemieckim i polskim, wskazując na zbieżności i różnice w szczegółowych rozwiązaniach. Podkreślono rolę organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w procesie udzielania zezwoleń. Artykuł porusza także kwestię reemisji kablowej w kontekście dozwolonego użytku publicznego w prawie polskim. Podsumowując, normy prawa autorskiego określają ramy eksploatacji utworów audiowizualnych przez stacje telewizyjne, a harmonizacja przepisów na poziomie UE ma na celu ujednolicenie standardów, choć wciąż występują różnice w ustawodawstwach krajowych.

Artykuł analizuje problematykę zapisu testamentowego w międzynarodowym prawie prywatnym. Skupia się na kolizji między statutem spadkowym a statutem rzeczowym w kontekście skutków prawnorzeczowych zapisu windykacyjnego, w szczególności gdy przedmiot zapisu znajduje się w Polsce. Przedstawiono dopuszczalność różnych konstrukcji zapisu (obligacyjny i windykacyjny) w różnych systemach prawnych. Omówiono objęcie zapisu testamentowego zakresem statutu spadkowego oraz wyjątki od tej zasady. Autor analizuje różne poglądy doktryny dotyczące rozgraniczenia właściwości statutu spadkowego i rzeczowego dla oceny skutków zapisu windykacyjnego. Konkluzja wskazuje na wyłączną właściwość statutu spadkowego dla oceny skutków prawnorzeczowych zapisu windykacyjnego na tle polskich norm kolizyjnych. Artykuł porusza również kwestie jurysdykcji krajowej w sprawach spadkowych cudzoziemców.

Artykuł analizuje proces instytucjonalizacji związków partnerskich na Węgrzech, osadzając go w szerszym kontekście tendencji legislacyjnych w Europie od końca XX wieku. Przedstawia ewolucję węgierskich przepisów dotyczących wspólnot pozamałżeńskich, począwszy od pierwszej regulacji w 1977 r., przez rozszerzenie jej na pary jednopłciowe w 1996 r., aż do uchwalenia ustawy o rejestrowanych związkach partnerskich w 2008/2009 r. Szczegółowo omawia przepisy dotyczące powstania, skutków prawnych (majątkowych, dziedziczenia, alimentacyjnych) oraz ustania rejestrowanego partnerstwa, ze szczególnym uwzględnieniem rozwiązań wzorowanych na regulacjach dotyczących małżeństwa. Porusza także kwestie proceduralne, wymogi formalne, przeszkody prawne oraz uregulowania w zakresie międzynarodowego prawa prywatnego. Artykuł wskazuje, że węgierski model partnerstwa zbliżony jest do koncepcji "partnerstwa-instytucji", w dużej mierze zrównującej partnerów z małżonkami, choć istnieją wyjątki (np. brak wspólnej adopcji). Podkreśla rolę orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w kształtowaniu ostatecznego brzmienia ustawy, które zawęziło możliwość zawierania rejestrowanych związków partnerskich wyłącznie do par tej samej płci, w celu zapewnienia szczególnej ochrony instytucji małżeństwa.