https://doi.org/10.31261/SSP.2021.17.11
Artykuł stanowi próbę zaprezentowania „teorii miłości” rumuńskiego artysty Gherasima Luki i wpisania jej w szerszy kontekst teoretycznoliterackich rozważań o przyjemności pisania/czytania. Z jednej strony prozy Luki zostają przeanalizowane pod kątem tematyzacji miłości i jej konceptualnego rozpracowywania: miłość – zdaniem pisarza – należy bowiem traktować jako najwyższy akt transgresji, aktywność rewolucyjną, pozwalającą na obnażenie mistyfikacji projektów tożsamościowych. Z drugiej strony miłość wpływa na kształt kompozycyjny i stylistyczny poematów Luki – formuje ich bujność i „rozwiązłość”, uzasadnia ekscentryczność składni oraz bogactwo słownictwa. Teoria miłości skupia zatem niczym w soczewce istotne problemy awangardowych poszukiwań Luki – pozwala budować świat labilny i ontologicznie niepewny, w którym relacje międzyludzkie, a także międzyobiektalne ulegają nieustannym przeobrażeniom, a język poetycki zostaje poddany próbie permanentnego eksperymentowania.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Tom 17 Nr 1 (2021)
Opublikowane: 2021-04-19
English
Język Polski