Język:
PL
| Data publikacji:
31-12-2014
|
Abstrakt
| s. 256-266
Mowa O pokorze występuje w akrostychicznie uporządkowanym dziele Afrahata jako dziewiąta po omówieniu zagadnień wiary, miłości, postu, modlitwy, wojen, „synów przymierza”, pokuty i po wykładzie na temat ożywienia umarłych. W wydaniu krytycznym J.Parisot (Patrologia Syriaca I) nosi ona nazwę De humilitate. Redakcja tekstu przypada na lata 336-337. Ideałem pokory jest Chrystus, Jedyny Syn Ojca (īhīdāyā), i On stanowi dla „synów przymierza” wzór do naśladowania. Afrahat szeroko traktuje tutaj kluczowe w jego ascetycznym nauczaniu pojęcia niewinności i sprawiedliwości, identyfikując je z pokorą, umiarkowaniem i czystością.
2014-12-31
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
26-03-2022
|
Abstrakt
| s. 5-18
Mowa O święcie Paschy zamieszczona została w drugiej części Demonstrationes Afrahata i rozpoczyna się zgodnie z porządkiem akrostychicznym od dwunastej w kolejności alfabetu syryjskiego litery lōmad. Perski Mędrzec konsekwentnie wykorzystuje argumentację biblijną i wyraźnie nawiązuje do swojej poprzedniej mowy (De circumcisione). W wykładzie na temat paschy podstawą Afrahatowej polemiki z nauczaniem żydowskim jest poważny zarzut lekceważenia nakazów prawa i proroków. Naród Wybrany i jego nauczyciele odrzucili Boże polecenie świętowania paschy wyłącznie w Jerozolimie i w ten sposób utracili przywilej wyłącznego wybrania, stając się nieczystymi jak wiele innych narodów pogańskich. Afrahat oskarża Żydów o celowe fałszowanie Bożego prawa. Ekskluzywizm Narodu Wybranego w Starym Przymierzu zostaje zastąpiony uniwersalizmem „Kościoła ludów” w przymierzu Chrystusa. W nauczaniu Mędrca koncepcja szabatu ściśle łączy się z ideą chrześcijańskiej Paschy, która w Mezopotamii nie była obchodzona jako dzień zmartwychwstania Chrystusa, ale jako święto Jego śmierci.
2022-03-26
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2013
|
Abstrakt
| s. 18-51
List Synodalny, czyli 14 Mowa Afrahata, to oficjalne pismo skierowane do Kościoła w Seleucji--Ktezyfoncie. Afrahat opisuje czasy prześladowań chrześcijan w Persji Szapura II . W Kościele perskim pojawiły się wtedy spory i walka o stanowiska wśród duchownych. Pasterze Kościoła wykorzystywali swoją pozycję, kolaborując z urzędnikami państwowymi. Postawa kleru budziła zgorszenie wśród wiernych.
2013-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2013
|
Abstrakt
| s. 5-17
Treść siódmej w kolejności Mowy Afrahata "O pokutujących" i poprzedzającej ją "Mowy o synach przymierza" stanowiła podstawowy materiał badawczy dla zagadnienia struktury i dyscypliny starożytnego Kościoła syryjskiego oraz roli, jaką w nim odgrywali „synowie przymierza” (bənay qəyāmā). W Mowie o pokutujących Afrahat opisał obrzęd rytualnego obmycia, wyraźnie odróżniając go od kąpieli chrzcielnej. Chodzi z jednej strony o „samotnych”, którzy upadli i odwlekali nawrócenie, oraz z drugiej – o kapłanów, którzy pokutującym odmawiali pojednania.
2013-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
31-12-2015
|
Abstrakt
| s. 343-355
Dziewięć Mów drugiego cyklu dzieła perskiego Mędrca rozpoczyna się od wykładu De circumcisione. Miały one być skierowane przeciw nauczaniu babilońskich Żydów. Naród Wybrany odszedł od prawdziwego Boga i stał się podobny do bezbożnych Amorytów oraz Sodomitów i Gomorytów. W kontekście antyjudaistycznej polemiki Afrahat opisuje istotę i znaczenie chrześcijańskiego obrzezania, którym jest chrzest jako znak wiary (signaculum fidei). W charakterystyczny sposób dla swojej skrypturystycznej argumentacji Pers podaje negatywne (Adam, Jeroboam, Manasses) i pozytywne (Abel, Henoch, Noe, Sem, Jafet, Abraham) przykłady znanych postaci biblijnych, w których życiu obrzezanie miało znaczenie względne, a jego wartość uzależniona była od wiary i przestrzegania nakazów Prawa.
2015-12-31
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2011
|
Abstrakt
| s. 198– 206
There is not too much known about the life of St. John Climacus. According to most, he was born approximately around the time 579 AD and died around 649 AD . He was sixteen years old when he first came to Sinai where there already existed a well established monastic life. After forty years as a hermit, St. John, against his will, was elected abbot at the central monastery of Sinai. It is not known how long he continued in his office as abbot but it was during the last period of his life that he composed The Ladder of Divine Ascent, at the request of another John, the superior of a nearby monastery at Raithu. The Ladder was written by a solitary for cenobites. Although written primarily for monastics, St. John affirms God’s universal love for the monastic and non-monastic alike, also pointing out that celibacy is in no way a requirement for purity. The ladder has thirty steps, each symbolizing a year in the hidden life of Christ before his baptism. It begins with the basic notion of turning or conversion, continuing with a detailed analysis of the virtues and vices, and then ending with union with God. This translation describe the first level of spiritual life: on renunciation of the world.
2011-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
31-12-2020
|
Abstrakt
| s. 345-360
Redakcja tekstu piętnastej w kolejności Demonstratio O pokarmach czystych i nieczystych przypada na lata 343–344. Afrahat ponawia antyjudaistyczne argumenty, za pomocą których podważył wartość rytualizmu praktykowanego przez Naród Wybrany i dowodzi błędnej lektury Starego Testamentu. Źródłem dowodzenia w tej mowie jest autorytet samego Chrystusa, nazwanego tutaj „Święte Usta”. Chrystologicznie sformatowany paradygmat skutecznie neguje sens żydowskiego rytualizmu i możliwość porozumienia z nauczaniem Nowego Przymierza. W wykładzie Afrahata dzielenie pokarmów na czyste i nieczyste stało się bezwartościowe, a motywacja tego nakazu uderza w fundamentalną prawdę o Bogu, Stwórcy wszystkiego. Krytyka Demonstrationes koncentruje się na polemice z judaizmem jako wrogiem zewnętrznym, jednak główną osią dowodzenia Persa jest obrona przed wrogiem wewnętrznym. Autor świadomie ujawnia słabość Kościoła konfrontowanego z babilońskim rabinizmem. Obrzezanie, szabat i reżim żywieniowy wydają się być szczególnie niebezpieczne w oddziaływaniu na tych spośród chrześcijan, którzy dosadnie porównani zostali do ludzi nieświadomych, niedoświadczonych i zdziecinniałych.
2020-12-31
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2011
|
Abstrakt
| s. 177 – 197
Les considérations d’Afrahat, le „Sage Persan” (260/275-345), dans sa demonstratio des membres de l’Ordre font suite à la discussion sur la foi, l’amour, le jeùne, la prière et les guerres qui les a abordés dans ses premiers cinq traités. Les Demonstrationes sont d’abord adressés aux membres de l’Ordre. Plusieurs savants qui scrutent la pensée ďAfrahat acceptent la thèse selon laquelle les „fils du pacte” représentaient un ascétisme pré-monastique clérical qui a dù exister bien avant Afrahat. Soumis à une règle ascétique très rigoureuse les „fils du pacte” formaient dans chaque église un corps constitué entre le clergé et les laïcs. Ils devaient faire connaître à l’évêque leur intention d’embrasser la vie ascétique. Ils vivaient ensemble autour de l’église, les vierges sous l’autorité d’une diaconesse, comme à Séleucie et en Perse, ou bien en petits groupes dans des maisons particulières. Quelques parallèles tant de forme que de contenu entre le „pacte” et la commumauté de Qumrān sont bien évidentes. Dans l’Éxposé sur les fils du pacte on peut déceler une richesse sémantique du terme īhīdāya.
2011-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
21-05-2024
|
Abstrakt
| s. 7-36
Artykuł skupia się na działalności Zakonu Franciszkańskiego na terenie Kustodii Ziemi Świętej w czasach epidemii, zarówno w minionych stuleciach, jak i obecnie. W ciągu swej historii Bliski Wschód wielokrotnie był nękany przez epidemie. Stolica Apostolska powierzyła opiekę nad sanktuariami w Ziemi Świętej Braciom Mniejszym, lecz opiekowali się oni również pielgrzymami, potrzebującymi i chorymi. Udzielali wszechstronnej pomocy duchowej i materialnej. Taką samą troskę okazywano miejscowej ludności. Na podstawie źródeł literackich i przekazów pątników można opisać dawne sposoby zmagania się z zagrożeniem epidemicznym. Chodzi o środki duchowe, ale także materialne. Na podstawie źródeł literackich i tras pielgrzymów można opisać sposoby radzenia sobie z zagrożeniem epidemiologicznym. Jest to przede wszystkim kwestia środków konkretnych, ale także duchowych. W okresach zarazy otaczano opieką przedstawicieli wszystkich Kościołów chrześcijańskich (katolickich, prawosławnych i protestanckich) oraz miejscową ludność (muzułmanów i Żydów). Doświadczenie sprawiało, że za jedyny skuteczny sposób zapobiegania epidemiom uważano izolację chorych i podejrzanych o zarażenie. Podobne środki stosowano na całym w świecie walcząc z epidemią COVID-19. Wprowadzane stopniowo restrykcje nie dotyczyły wyłącznie mieszkańców Bliskiego Wschodu. Zaprzestano pielgrzymek i wycieczek, praca duszpasterska i edukacyjna została poważnie ograniczona. Działalność charytatywna i kulturalna zakonników zostały niemal całkowicie sparaliżowane. W trudnym okresie pandemii franciszkańska Kustodia zapewniała materialne i duchowe wsparcie miejscowej ludności, która pozostawała w izolacji i bez żadnego wsparcia. Praktyka stosowana przez franciszkanów w Ziemi Świętej do dziś stanowi bazę doświadczeń, z której można czerpać w trudnych czasach.
2024-05-21
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2006
|
Abstrakt
| s. 53-67
Aphraate, le „Sage Persan” (260/275–345), dans sa Demonstratio de caritate, a développé le sujet de l’amour. Ses considérations sur la charité font suite à la discussion sur la foi qui l’a abordée dans son premier traité. Le Sage définit une règle herméneutique très rigoureuse: sans foi profonde et l’empressement de l’amour on n’arrive pas à comprendre le message de toute son oeuvre. La foi est renfermée dans la Loi, et l’amour véritable est situé dans la foi. Le rapport entre la foi et l’amour Aphraate a exprimé dans une parabole dans laquelle la foi est posée sur le roc de l’édifice et les poutres de cet édifice c’est l’amour. Par l’amour sont liés les murs de la maison. L’exemple de l’amour parfait a été révélé dans la vie de Jésus.
2006-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
05-10-2023
|
Abstrakt
| s. 85–96
Afrahat, le „Sage Persan” (260/275-345), dans sa Demonstratio de ieiunio, a développé le sujet du jeûne. Ses considérations font suite à la discussion sur la foi et l’amour qui les a abordés dans ses premiers deux traités. Les Demonstrationes ne vise pas directement les juifs; ils sont d’abord adressés aux membres de l’Ordre, pour qu’ils rassurent la foi inquiète de la communauté. Dans l’ Exposé du jeûne le Sage Persan n’entre pas en controverse avec ceux qui veulent pratiquer le jeûne le même jour que les juifs. Il se refuse à adopter la problématique des jours, et se contente d’inviter à la conversion à l’exemple de Jésus. Afrahat montre la maison de foi et d’amour qui se remplit par les bonnes oeuvres du jeûne et de la prière. Par les preuves scripturaires et les témoins bibliques le Sage essaye à persuader que les différentes privations matérielles ne prennent sens et valeur que si le coeur est pur, c’est-à-dire non mêlé de dulicité ou de méchanceté.
2023-10-05
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
Język:
PL
| Data publikacji:
30-06-2010
|
Abstrakt
| s. 31–44
Afrahat, le „Sage Persan” (260/275-345), dans sa Demonstratio de oratione, a développé le sujet de la prière. Ses considérations font suite à la discussion sur la foi, l’amour et le jeûne qui les a abordés dans ses premiers trois traités. Les Demonstrationes sont d’abord adressés aux membres de l’Ordre, pour qu’ils rassurent la foi inquiète de la communauté. Afrahat montre la maison de foi qui se remplit par les bonnes oeuvres de la prière. Sans connaître le messalianisme Afrahat enseigne sur la prière continuelle une doctrine toute contraire à cette hérésie. Il y a trois modes de prière: la demande; la confession, quand on rend grâces au Père du ciel; la louange, quand on le glorifie à propos de ses oeuvres. Par les preuves scripturaires et les témoins bibliques le Sage Persan essaye à persuader que la prière parfaite ne prend sens et valeur que si le coeur est pur, c’est-à-dire non mêlé de méchanceté.
2010-06-30
Czasopismo: Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne
English
Język Polski