Myśl Anzelma jest inspirującym projektem, podejmowanym przez myślicieli późnego średniowiecza i wczesnej nowożytności, którzy byli wystarczająco inteligentni by nie popaść w pułapkę circulus vitiosus deus (F. Nietzsche) postrzegania Boga jako tożsamego z wytworem ludzkiego umysłu – umysłu błądzącego w daremnych próbach odzwierciedlania wszystkich rzeczy. Ewidentnie widać, że wydanie dzieł Anzelma przez Gerberona (1675) oraz współczesne wydanie Schmitta zainspirowały studium tychże dzieł. W tym artykule skoncentrowano się na badaniach z XX w. po spostrzeżeniach R. Guardiniego i K. Bartha dotyczących eklezjalnego wymiaru myśli Anzelma. Ostatecznie możemy dostrzec w Anzelmie myśliciela dokonującego przełomu – zaczynającego od wyrażenia pobożnych życzeń o dobru w samym sobie i prowadzącego do dostrzeżenia tego co otrzymujemy, przechodzącego od monologu do dialogu. W ten sposób możemy dostrzec w dziele Anzelma ścieżkę przeprowadzającą prosto przez błędy nowożytności.
Download files
Citation rules
Vol. 47 No. 1 (2014)
Published: 2021-01-30
English
Język Polski