Pojęcie „osoba” od samego początku stanowiło fundament zarówno chrześcijańskiej antropologii, jak i teologii. Współcześnie skłonni jesteśmy rozumieć je w sposób zaproponowany przez Karola Wojtyłę i innych przedstawicieli tzw. personalizmu chrześcijańskiego. Niniejszy tekst ma dwa cele: zaznajomić czytelnika z nieco inną formą teorii osoby (która miała spory wpływ na dwudziestowieczny personalizm), rozwijaną przez dziewiętnastowiecznego teologa i filozofa, niedawno beatyfikowanego Johna Henry’ego Newmana, a także opisać i wstępnie zweryfikować zaproponowaną przez Newmana „metodę personacji”. Te dwa elementy – koncepcja osoby oraz metoda personacji – składają się na niezwykle oryginalny i inspirujący, a jednocześnie spójny personalizm. O ile pierwszy z nich stanowi rozwinięcie klasycznej teorii osoby, o tyle drugi jest istotnym novum w filozofii i teologii. „Metodą personacji” określa się bowiem bardzo odważną tezę przewijającą się w całej twórczości kardynała Newmana: wartość teorii w znacznym stopniu zależy od wartości autorytetów ją wyznających i wspierających. Czy w historii i teologii potrafimy znaleźć dowody potwierdzające fundamentalną rolę wybitnych jednostek w rozpoznawaniu i rozpowszechnianiu prawdy?
Download files
Citation rules
Vol. 47 No. 1 (2014)
Published: 2021-01-30
English
Język Polski