Artykuł analizuje konsekwencje wejścia w życie w Polsce Konwencji Rzymskiej o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z 1980 r. Autor omawia zakres zastosowania Konwencji, zasady określania prawa właściwego (w tym wybór prawa przez strony i presumpcje), a także wyłączenia z zakresu Konwencji. Artykuł porusza również kwestie kolizji Konwencji z innymi przepisami prawa międzynarodowego i krajowego, w tym z konwencją wiedeńską o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów. Wskazuje na potrzebę uchylenia w drodze dwustronnych porozumień tych postanowień konwencji bilateralnych, które konkurują z Konwencją Rzymską.

Artykuł analizuje wpływ Konwencji wiedeńskiej o międzynarodowej sprzedaży towarów na prawo umów, ze szczególnym uwzględnieniem odpowiedzialności kontraktowej. Autorka omawia granice stosowania Konwencji, podkreślając rolę regulacji pozakonwencyjnych, takich jak Zasady Europejskiego Prawa Umów (PECL) i Reguły UNIDROIT, w wypełnianiu luk i interpretacji przepisów. Wskazuje na potrzebę harmonizacji prawa umów w skali międzynarodowej, a także analizuje rolę i znaczenie niewiążących zbiorów reguł prawa umów.

Artykuł analizuje pojęcie "elementu wspólnotowego" jako przesłanki stosowania umowy jurysdykcyjnej na podstawie art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Rady nr 44/2001. Autor poddaje krytycznej analizie tzw. "teorię redukcji", która zakłada konieczność istnienia powiązania z co najmniej dwoma państwami członkowskimi dla zastosowania rozporządzenia. Wskazuje na orzecznictwo ETS, które opowiada się za szerszym zakresem stosowania rozporządzenia. Autor konkluduje, że rozporządzenie powinno być stosowane do każdej umowy jurysdykcyjnej wpływającej na jurysdykcję sądów państw członkowskich, niezależnie od istnienia "elementu wspólnotowego".

Artykuł analizuje dopuszczalność wyboru prawa właściwego dla formy czynności prawnej w polskim prawie prywatnym międzynarodowym, w kontekście zasady autonomii woli stron. Autor omawia kontrowersje związane z interpretacją art. 12 ustawy z 1965 r. prawo prywatne międzynarodowe, który wskazuje na właściwość legis causae i legis loci actus dla formy czynności prawnej. W artykule poruszono również problematykę złożonego wyboru prawa, jego wpływu na formę czynności prawnej oraz skutków następczego wyboru prawa. Autor konkluduje, że na gruncie obowiązujących przepisów, a także projektu nowej ustawy, wybór prawa dla formy czynności prawnej jest niedopuszczalny.

Artykuł analizuje kwestię zarzutu nadużycia prawa w kontekście umów prorogacyjnych na tle Rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001. Autorka bada przesłanki skuteczności i dopuszczalności takich umów, w tym formalne wymogi i ograniczenia. Szczególna uwaga poświęcona jest zarzutowi nadużycia prawa, w tym wykorzystania przewagi ekonomicznej strony, oraz jego znaczeniu dla ważności umowy prorogacyjnej. W artykule omówiono orzecznictwo, w tym wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, dotyczące problematyki nadużycia prawa w umowach prorogacyjnych. Autorka konkluduje, że w obecnym stanie prawnym zarzut nadużycia prawa ma ograniczone znaczenie w kontekście umów prorogacyjnych, a rozporządzenie nr 44/2001 przewiduje wystarczającą ochronę słabszych stron umowy.

Artykuł analizuje problematykę umów zawieranych przez Wspólnotę Europejską z podmiotami prywatnymi. Omawia rodzaje umów, kwestię reprezentacji WE, a także sąd właściwy do rozstrzygania sporów. W dalszej części opracowanie skupia się na zagadnieniu prawa właściwego dla tego typu umów, w szczególności w świetle Konwencji Rzymskiej z 1980 r. Wskazuje na trudności w ustaleniu prawa właściwego, zwłaszcza gdy strony nie dokonały wyboru prawa. Artykuł porusza także kwestię zakresu zastosowania prawa właściwego w kontekście norm prawa wspólnotowego.

Artykuł analizuje problematykę Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego (ETE) w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem roli Polski jako państwa wykonania. Autorka omawia zasady postępowania egzekucyjnego na podstawie ETE, w tym kwestię klauzuli wykonalności i środki obrony dłużnika. Szczegółowo analizowane są przepisy Rozporządzenia nr 805/2004 i ich wpływ na polskie prawo, w tym Kodeks postępowania cywilnego. Artykuł porusza również kontrowersje związane z ETE, takie jak brak możliwości badania przesłanek odmowy wykonania orzeczenia w państwie wykonania.

Artykuł analizuje postanowienie Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2004 r. (I CK 39/03) dotyczące prawa właściwego dla formy czynności prawnej. Sprawa dotyczyła umowy sprzedaży udziałów w nieruchomości położonej w Polsce, zawartej w Republice Południowej Afryki. Sąd Najwyższy uznał, że umowa jest ważna, gdyż spełnia wymagania formy aktu notarialnego przewidziane prawem RPA. Autor glosy krytycznie ocenia stanowisko Sądu Najwyższego, wskazując na wątpliwości związane z legalizacją zagranicznego dokumentu oraz dopuszczalnością dopełnienia formy aktu notarialnego przed zagranicznym notariuszem.

Artykuł analizuje wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2006 r. (II PK 152/05) dotyczący prawa właściwego dla umowy ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków zawartej na rachunek osoby trzeciej. Autor krytycznie ocenia stanowisko SN, wskazując na pominięcie przepisów prawa niemieckiego, będącego prawem właściwym dla umowy. Artykuł porusza również problematykę kolizyjnoprawnej kwalifikacji roszczenia ubezpieczonego wobec ubezpieczającego o przekazanie przedmiotu świadczenia zakładu ubezpieczeń. Autor proponuje rozwiązanie, w którym prawo właściwe dla tego roszczenia byłoby zależne od istnienia "stosunku wewnętrznego" pomiędzy ubezpieczającym a ubezpieczonym.