Polskie prawo prywatne międzynarodowe ustawa z dnia 4 lutego 2011 r. zezwala w art. 64 ust. 1 na wybór prawa właściwego dla spraw spadkowych. Zgodnie z tym artykułem testator w testamencie lub innym rozporządzeniu na wypadek śmierci może wybrać dla spraw spadkowych prawo krajowe albo prawo państwa, w którym znajduje się miejsce zamieszkania, albo prawo państwa, w którym znajduje się miejsce zwykłego pobytu (zwykłego pobytu) w chwili dokonania czynności prawnej lub w chwili śmierci. Gdy testator posiada obywatelstwo dwóch lub więcej państw, może wybrać jedno z praw krajowych. Takie samo rozwiązanie należy zastosować w sytuacji wielokrotnego miejsca zamieszkania lub wielokrotnego miejsca zwykłego pobytu (zwykłego pobytu). Testator może wskazać prawo, które wybiera (na przykład może określić, że wybiera prawo Szwajcarii), ale może również określić jedynie kryterium, które będzie decydujące dla prawa, które będzie obowiązywało (na przykład może określić, że wybiera prawo państwa, w którym znajduje się jego zwykłe miejsce pobytu w chwili dokonywania wyboru prawa). Jeżeli testator wskazał prawo, które wybiera, skuteczność jego wyboru prawa zależy od spełnienia wymagań przewidzianych w artykule 64 ust. 1. Wybór prawa krajowego od chwili dokonania wyboru prawa jest skuteczny również wtedy, gdy testator w chwili śmierci nie był obywatelem państwa. Nie ma potrzeby oddzielnego rozważania kwestii formy wyboru prawa z uwagi na fakt, że wyboru prawa można dokonać tylko w testamencie lub w innym rozporządzeniu na wypadek śmierci. Wystarczające jest spełnienie wymagań dotyczących formy testamentu lub innego rozporządzenia na wypadek śmierci, w którym umieszczono klauzulę wyboru prawa. Prawo właściwe dla formy testamentu określa Konwencja haska z 1961 r. (przypomina o tym art. 66 ustawy z 2011 r.). Zgodnie z art. 66 ust. 2 ustawy z 2011 r. Konwencja haska z 1961 r. powinna być stosowana również przy ustalaniu prawa właściwego dla rozporządzeń na wypadek śmierci innych niż testament. Zgodnie z prawem polskim brak jest szczególnej ochrony dla uprawnień z tytułu réserve héreditaire lub legitim. Wybór innego prawa niż prawo krajowe z chwili śmierci, które byłoby właściwe w sytuacji braku wyboru prawa zgodnie z art. 64 ust. 2 ustawy z 2011 r., może zmniejszyć lub zniweczyć ww. uprawnienia.

Poręczenie, jedna z metod zabezpieczenia wierzytelności, jest stosowane w obrocie międzynarodowym, jednak jest odmiennie regulowane w różnych systemach prawnych. Dlatego istotne jest ustalenie prawa właściwego dla tego stosunku prawnego i umowy, na mocy której powstaje. W polskim systemie prawnym odbywa się to na podstawie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I). W przypadku zabezpieczenia wierzytelności poręczeniem można wyróżnić trzy stosunki prawne, a mianowicie: 1) między wierzycielem a dłużnikiem, 2) między wierzycielem a poręczycielem, 3) między dłużnikiem a poręczycielem. Prawo właściwe należy ustalić osobno dla każdego z tych stosunków. Prawo właściwe dla stosunku poręczeniowego między wierzycielem a poręczycielem mogą wybrać strony umowy poręczeniowej. W przypadku braku takiego wyboru, prawem właściwym będzie zazwyczaj prawo państwa, w którym poręczyciel ma miejsce zwykłego pobytu. Prawo to stosuje się do interpretacji umowy poręczenia, wykonania zobowiązań wynikających z tej umowy, rozwiązania tych zobowiązań, skutków częściowego lub całkowitego wykonania umowy, przedawnienia roszczeń, skutków nieważności umowy. Wspomniane prawo określa również rodzaje roszczeń, które mogą być zabezpieczone poręczeniem, zakres poręczenia i czas jego trwania. Poza zakresem wyżej wymienionego prawa właściwego znajduje się forma umowy poręczenia i zdolność do zawierania umów. Prawo właściwe do oceny skutków cesji roszczenia zabezpieczonego poręczeniem na stosunek poręczenia musi być również określone osobno.

Rozporządzenie Rzym I ustanawia w artykule 14 pewne wyjaśnienia, których nie uwzględniono w Konwencji Rzymskiej z 1980 r. Aby uniknąć problemów z charakterem, artykuł 14 wyraźnie wyjaśnia jego zastosowanie do dobrowolnego przelewu i umownej subrogacji. Ponadto koncepcja przelewu w tym artykule obejmuje nie tylko bezpośrednie przelewy wierzytelności, ale także przelewy wierzytelności w formie zabezpieczenia i zastawów lub innych praw zabezpieczających wierzytelności. Dlatego też ma ona zastosowanie również do przelewów w formie zabezpieczenia. Koncepcja relacji między cedentem a cesjonariuszem powinna zasadniczo obejmować nie tylko prawa i obowiązki wynikające z umowy, które funkcjonują jako tytuł przelewu, ale także śmierć przelewu (przeniesienie praw do samego roszczenia). W tym celu właściwe prawo wybrane przez strony ich zobowiązań umownych będzie również regulować ważność i skuteczność przelewu przelewów w relacji między nimi. Ponadto artykuł 14 potwierdza wspólną zasadę ochrony uzasadnionych interesów dłużnika. Zgodnie z tym cesja może być powołana przeciwko dłużnikowi wyłącznie pod warunkiem prawa mającego zastosowanie do jego zobowiązań. Jednak wiele kwestii wydaje się nie być całkowicie jasnych w świetle tekstu artykułu 14. Co więcej, nie zawiera on jasnej reguły kolizyjnej dotyczącej skuteczności cesji wobec osób trzecich. W świetle wielu możliwych rozwiązań w tej sprawie podejście oparte na prawie miejsca zamieszkania cesjonariusza wydaje się być właściwym i adekwatnym sposobem zapewnienia pewności prawnej dla wszystkich zainteresowanych stron.

Artykuł dr Justyny Balcarczyk zatytułowany Prawo właściwe dla roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych w rozporządzeniu w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych opisuje i wnikliwie analizuje powody wyłączenia przepisu kolizyjnego co do prawa właściwego dla roszczeń z tytułu zniesławienia i innych dóbr osobistych z zakresu rozporządzenia Rzym II. Przedstawia i bada całość postępowania legislacyjnego oraz wskazuje przyczyny takiego ostatecznego wyniku. Przedstawia również studium porównawcze sytuacji w 27 państwach członkowskich w zakresie prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych wynikających z naruszenia prywatności i praw związanych z dobrami osobistymi, które zostało przedstawione z odniesieniem do art. 30 rozporządzenia Rzym II. Kończy się przedstawieniem propozycji, jakie przedstawiają różni przedstawiciele doktryny prawa prywatnego międzynarodowego, co do wypełnienia istniejącej luki, a także podkreśla skutki obecnego status quo.

Polska definicja znaku towarowego opiera się na podstawowej funkcji, jaką znaki towarowe muszą spełniać. Zgodnie z ogólną koncepcją, warunkiem konstytutywnym znaku towarowego nie jest indywidualna lub wyobrażeniowa cecha, która jest istotna w prawie autorskim, lecz jedynie zdolność do odróżniania towarów i usług ze względu na pochodzenie. Po pierwsze, istotne jest przeanalizowanie, czy znak spełnia następujące warunki: musi być postrzegalny przez ludzki zmysł, być jednolity i niezależny od innych towarów, a ponadto musi być zdolny do graficznego przedstawienia. W artykule przedstawiono zdolność graficzną, która odnosi się do przedstawienia znaku w sposób graficzny. Przesłanka ta została wprowadzona do polskiego systemu na mocy Pierwszej Dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych oraz Rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Wyrażenie to nie jest oczywiste, szczególnie z uwagi na interpretację rejestracji znaków postrzeganą w inny sposób niż za pomocą modalności wizualnej, słuchowej i dotykowej. Zgodnie z tym faktem w niniejszym artykule przedstawiono pojęcia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego dotyczące tzw. nowych form znaków towarowych. Pokazano dwa różne punkty interpretacji: tradycyjny i liberalny.

W przypadkach, w których przepisy rozporządzenia Rzym I mają zastosowanie do umów reasekuracji, nie powinno być wątpliwości, że strony mają swobodę wyboru prawa właściwego. Jednakże w przypadku braku wyboru prawa pojawia się pytanie, czy prawem właściwym powinno być prawo miejsca stałego pobytu reasekurowanego, czy prawo miejsca stałego pobytu reasekuratora (art. 4). Należy dać pierwszeństwo temu drugiemu rozwiązaniu. Uzasadnieniem tego jest to, że charakterystyczne świadczenie jest wykonywane przez ubezpieczyciela. Argumenty podniesione na rzecz prawa miejsca stałego pobytu reasekurowanego nie uwzględniają struktury art. 4. Mogą być rozpatrywane jedynie na podstawie klauzuli wyjścia z art. 4 (3).

Tekst zawiera tłumaczenie na język polski nowego chińskiego prawa prywatnego międzynarodowego wraz z krótkim opisem najważniejszych zmian. Odniesiono się do nowych zasad dotyczących dobrowolnego wyboru prawa, a także do koncepcji świadczenia charakterystycznego i obowiązku sądów do ustalenia najściślejszego związku danej sprawy z określonym systemem prawnym. Ustawa zawiera również nowe zasady wyboru prawa dotyczące stosunków rodzinnych i dziedziczenia. Podkreślono, że Chiny wprowadziły stosunkowo nowoczesny instrument dotyczący prawa prywatnego międzynarodowego. Pozostaje jednak pytanie, czy przyczyni się on do zwiększenia pewności prawnej w stosunkach handlowych z Chinami.