Autor stoi na stanowisku, że ogólny przepis, który stanowiłby podstawę stosowania lub uwzględniania bezwzględnie obowiązujących przepisów porządku prawnego siedziby sądu (forum) lub państwa trzeciego, powinien zostać włączony do nowej ustawy – Prawo prywatne międzynarodowe. Wniosek ten poprzedza historyczna i komparatystyczna analiza koncepcji przepisów bezwzględnie obowiązujących. Autor przedstawia różnice między art. 7 Konwencji Rzymskiej a art. 9 Rozporządzenia Rzym I i zajmuje stanowisko, że pierwszy z nich jest preferowany. Dzieje się tak w szczególności ze względu na możliwość uwzględnienia bezwzględnie obowiązujących przepisów państwa trzeciego. W związku z tym za jedną z zalet projektu nowego prawa prywatnego międzynarodowego należy uznać to, że art. 9 projektu, który dotyczy przepisów bezwzględnie obowiązujących, wzorowany jest raczej na art. 7 Konwencji, a nie na art. 9 Rozporządzenia Rzym I. Autor przedstawia również propozycję, jak należy interpretować takie terminy, jak „państwo, w którym mają być wykonane zobowiązania wynikające z umowy” oraz „bezprawność wykonania umowy”, przewidziane w art. 9 ust. 3 Rozporządzenia, aby osiągnąć efekt, w którym wspomniany przepis mógłby być rozumiany w sposób jak najbardziej zbliżony do art. 7 ust. 1 Konwencji.

Utwór stworzony w ramach stosunku pracy lub na zamówienie (ang. "work made for hire") zgodnie z amerykańską ustawą o prawie autorskim z 1976 roku to — (1) utwór przygotowany przez pracownika w ramach zakresu jego obowiązków; lub (2) utwór specjalnie zamówiony lub zlecony do wykorzystania jako wkład do utworu zbiorowego, jako część filmu kinowego lub innego utworu audiowizualnego, jako tłumaczenie, jako utwór uzupełniający, jako kompilacja, jako tekst dydaktyczny, jako test, jako materiał odpowiedzi do testu lub jako atlas, jeśli strony wyraźnie uzgodnią na piśmie podpisanym przez nie, że utwór będzie uważany za utwór stworzony w ramach stosunku pracy lub na zamówienie. (17 U.S.C. § 101) Pierwsza sytuacja ma zastosowanie tylko wtedy, gdy twórca utworu jest pracownikiem, a nie niezależnym wykonawcą (kontraktorem). Ustalenie, czy osoba fizyczna jest pracownikiem dla celów doktryny "work made for hire", określa się na podstawie common law dotyczącego przedstawicielstwa (agencyjności), w którym sąd bierze pod uwagę wiele czynników, aby ustalić, czy istnieje stosunek pracy między pracodawcą a pracownikiem. Z drugiej strony, jeśli utwór jest stworzony przez niezależnego wykonawcę lub freelancera, utwór może być uznany za "work for hire" tylko wtedy, gdy spełnione są wszystkie poniższe warunki: — utwór musi należeć do jednej z dziewięciu ograniczonych kategorii utworów wymienionych w powyższej definicji, a mianowicie (1) wkład do utworu zbiorowego, (2) część filmu kinowego lub innego utworu audiowizualnego, (3) tłumaczenie, (4) utwór uzupełniający, (5) kompilacja, (6) tekst dydaktyczny, (7) test, (8) materiał odpowiedzi do testu, (9) atlas; — utwór musi być specjalnie zamówiony lub zlecony; — musi istnieć pisemna umowa między stronami określająca, że utwór jest utworem stworzonym w ramach stosunku pracy lub na zamówienie. W Stanach Zjednoczonych utwór stworzony w ramach stosunku pracy lub na zamówienie (opublikowany po 1978 r.) podlega ochronie prawa autorskiego przez 120 lat od powstania lub 95 lat od publikacji, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Różni się to od standardowego amerykańskiego okresu ochrony prawa autorskiego wynoszącego życie autora plus 70 lat, ponieważ "autorem" utworu stworzonego w ramach stosunku pracy lub na zamówienie często nie jest rzeczywista osoba, w którym to przypadku standardowy okres byłby nieograniczony, co jest niezgodne z konstytucją (en.wikipedia.org/wiki/Work_for_hire — cite_note‑Circ09‑2).

Celem artykułu jest przedstawienie prawnoporównawczego studium problematyki zdolności arbitrażowej (arbitrability), która wyznacza materialny zakres arbitrażu i stanowi podstawę jurysdykcji sądu polubownego, w systemach prawnych Niemiec i Szwajcarii. Zdaniem autora, przepisy dotyczące zdolności arbitrażowej w prawie tych dwóch wymienionych państw są trafniejsze niż te istniejące w prawie polskim. Analiza polskiej doktryny prawnej pokazuje, że od czasu nowelizacji polskiego Kodeksu postępowania cywilnego kwestia zdolności arbitrażowej jest przedmiotem żywej debaty ze względu na niejednoznaczne brzmienie dotyczącego jej przepisu. Zgodnie z poglądem dominującym w polskim orzecznictwie, według prawa polskiego spory są zdolne do rozstrzygnięcia w drodze arbitrażu, jeżeli przedmiot danego sporu może być przedmiotem ugody sądowej. Zdaniem autora, kryterium wybrane przez polskiego ustawodawcę niepotrzebnie zawęża zakres zdolności arbitrażowej. W świetle istniejącej silnej tendencji w praktyce arbitrażowej do poszerzania zakresu sporów, które mogą być rozstrzygane w drodze arbitrażu, co można zaobserwować w prawie Niemiec i Szwajcarii, interpretacja polskiego przepisu dotyczącego zdolności arbitrażowej wymaga rewizji.

Opis reguł prawnych obowiązujących w norweskim prawie prywatnym międzynarodowym może być interesującą lekturą nie tylko dla naukowców, ale także dla zwykłych obywateli. Wynika to z faktu, że w Norwegii blisko 12% całej populacji stanowią cudzoziemcy. Imigranci mieszkający w Norwegii pochodzą z 216 krajów z całego świata. Warto zauważyć, że obywatele Polski stanowią największą grupę imigrantów mieszkających w Norwegii i liczą blisko 50 000 osób. Ze względu na tak duże zróżnicowanie etniczne w Norwegii istnieje duża potrzeba częstego stosowania przez norweskie sądy norm prawa prywatnego międzynarodowego. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie polskiemu czytelnikowi systemu prawa prywatnego międzynarodowego w Norwegii. Artykuł został napisany głównie w oparciu o literaturę norweską i orzecznictwo. Zasady prawne występujące w norweskim prawie prywatnym międzynarodowym zostały opisane w sposób ogólny, bez wchodzenia w szczegółowe zagadnienia. Przede wszystkim artykuł ten zawiera opis norm prawnych w norweskim międzynarodowym prawie prywatnym, takich jak: prawo zobowiązań umownych i pozaumownych, prawo rodzinne, prawo spadkowe, prawo rzeczowe oraz prawo ubezpieczeń na życie. Omówiona została również problematyka stosowania przez Królestwo Norwegii norm prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej. Przedstawiono również znaczenie tworzenia norm norweskiego międzynarodowego prawa prywatnego przez norweskie orzecznictwo oraz relevantne w tym zakresie poglądy doktryny. Wynika to z faktu, że stosowanie pewnych przepisów prawnych wymaga wsparcia teoretycznego udzielanego przez doktrynę – na przykład w zakresie porządku publicznego (ordre public) – oraz wsparcia praktycznego poprzez tworzenie norm prawnych przez sądy. Jest to szczególnie potrzebne w tych częściach międzynarodowego prawa prywatnego, w których występują luki prawne, takie jak w zobowiązaniach umownych i pozaumownych.

Dziesięć lat po wprowadzeniu paktu solidarnej jedności (cywilnego paktu solidarności), 12 maja 2009 roku, francuski ustawodawca wprowadził nową normę prawa prywatnego międzynarodowego, która wskazuje prawo właściwe dla zawarcia, skutków i rozwiązania zarejestrowanego związku partnerskiego. Jednak to Belgia zdecydowała się na ten krok wcześniej, w 2004 roku. Zgodnie z odpowiednim belgijskim przepisem, „stosunek wspólnego życia” podlega prawu państwa, w którym związek został zarejestrowany po raz pierwszy. Rozwiązanie to było krytykowane przez niektórych przedstawicieli belgijskiej doktryny, ale ostatecznie zwyciężyło z koncepcją zbliżenia norm kolizyjnych dotyczących zarejestrowanych związków partnerskich do norm odnoszących się do małżeństwa, o ile jest to uzasadnione. We Francji również przyjęto lex loci registrationis (prawo miejsca rejestracji) jako prawo właściwe dla pozamałżeńskich zarejestrowanych związków. Pomimo trudności nieuchronnie generowanych przez to rozwiązanie dla praktyków, wprowadzenie nowej normy kolizyjnej zostało uznane za znaczące nie tylko we francuskiej literaturze, ale także na arenie międzynarodowej.

Komentowany wyrok dotyczy transkrypcji zagranicznego aktu stanu cywilnego (aktu małżeństwa), która jest uregulowana w art. 73 ust. 1 ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego (p.a.s.c.). Sąd Najwyższy stwierdził, że w ramach transkrypcji aktu małżeństwa niedopuszczalna jest zmiana nazwiska zamężnej kobiety, które zostało zamieszczone w akcie. W tym przypadku problem dotyczył zmiany końcówki z „cki” na „cka”. Teza ta powinna zostać oceniona pozytywnie. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy zajął również stanowisko w kilku istotnych kwestiach. Należy również aprobować pogląd Sądu Najwyższego, że wpływ zawarcia małżeństwa na nazwisko – z powodu braku regulacji w ustawie z 1965 r. – Prawo prywatne międzynarodowe – powinien być oceniany według prawa właściwego dla skutków zawarcia małżeństwa (wskazuje na to art. 17 ustawy z 1965 r. – Prawo prywatne międzynarodowe). Miejsce zamieszkania jako łącznik w normie kolizyjnej z art. 17 ust. 3 ustawy z 1965 r. – Prawo prywatne międzynarodowe powinno być interpretowane autonomicznie w stosunku do zastosowania powyższej normy. Nie jest zalecane przypisywanie decydującej roli rejestracji jako aktu prawa publicznego. Sąd Najwyższy niepotrzebnie powołał się na przepisy bezwzględnie obowiązujące, próbując znaleźć podstawę prawną zastosowania art. 73 ust. 1 p.a.s.c. Niemniej jednak Sąd Najwyższy prawidłowo zaliczył nazwisko do dóbr osobistych, które są chronione nie tylko normami prawa cywilnego, ale także normami Konstytucji oraz normami niektórych Konwencji.