Postać św. Jacka wzbudza nieustanne zainteresowanie. Obejmuje ono życie i dzieła świętego, ale również jego „losy” po śmierci: kult, relikwie, obecność w pobożności ludowej i w sztuce. W artykule podejmowany jest temat z pogranicza kultu i sztuki, a dokładniej, autor zajmuje się drugim nagrobkiem św. Jacka w kontekście najnowszego odkrycia w archiwum Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych. Chodzi o rysunek z 1589 roku, który pozwala uzupełnić dotychczasową wiedzę o tym wyjątkowym krakowskim monumencie. Wybudowany w 1583 roku, przetrwał niespełna 50 lat, wciąż jednak interesuje naukowców, ponieważ w ich zgodnej opinii, był wybitnym dziełem polskich artystów, nie mającym w Polsce analogii. Okryty dokument, z czasów istnienia nagrobka, nie zamyka badań nad ostatecznym jego wyglądem, pozwala jednak zweryfikować dotychczasowe próby jego wizualnej rekonstrukcji i stanowi ważny krok na drodze do coraz lepszego poznania tej „perły polskiego renesansu” jaką był drugi nagrobek św. Jacka.

Tekst przedstawia dzieje duszpasterstwa parafii w Goduli w latach 1947–1973 na podstawie zapisków „Kroniki parafialnej”, której rękopis przechowywany jest w archiwum parafialnym. Obrana cezura czasowa to okres, kiedy to w parafii posługę sprawował ks. Józef Szubert. Był on piątym w kolejności kapłanem, który stał na czele tejże parafii. Najpierw jako administrator, a później jako proboszcz współpracował z innymi księżmi dla dobra powierzonych mu parafian. Artykuł nakreśli formy duszpasterstwa zwyczajnego i nadzwyczajnego, które od lat funkcjonują w parafiach Górnego Śląska. Przedstawiony zostanie także spis kapłanów pracujących w Goduli oraz takie zagadnienia jak sprawowanie sakramentów, posługa kaznodziejska i przeprowadzone w parafii wizytacje kanoniczne. Zaprezentowana zostanie też aktywność wiernych świeckich, na przykładzie uczestnictwa parafian w pielgrzymkach i peregrynacjach.

Artykuł przedstawia najważniejsze dokumenty kościoła dotyczące obcojęzycznego duszpasterstwa migrantów. Samo zjawisko migracji istnieje od początków istnienia ludzkości, a wiele odniesień do niego znajdujemy zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie. Kościół od samego początku dostrzegał w migrantach oblicze samego Chrystusa, stąd otaczał ich szczególną opieką na przestrzeni wieków. Co ciekawe, pierwszy dokument który podejmował w sposób całościowy zagadnienie duszpasterstwa migrantów powstał dopiero w roku 1952, a kolejne w 1969 oraz 2004 roku. Ich analiza jednoznacznie potwierdza prawo migrantów do specjalnego duszpasterstwa w ich języku ojczystym. Wyraźnie zauważalna jest m.in.:  następująca ewolucja tych dokumentów w kierunku przesunięcia odpowiedzialności za to duszpasterstwo na poziom lokalnych kościołów, zwiększającej się liczby proponowanych rozwiązań strukturalnych oraz pogłębiania współpracy między kościołami pochodzenia imigrantów a kościołami ich przyjmującymi.

Płodność i prokreacja powszechnie uważane są za zjawiska zupełnie oczywiste i naturalne. Pragnieniem większości par małżeńskich jest posiadanie potomstwa. To pragnienie posiadania dziecka jest spotęgowane w przypadkach par małżeńskich dotkniętych niepłodnością czy bezpłodnością. Rodzi się wówczas wiele pytań: Czy tacy małżonkowie są zwolnieni z realizacji małżeńskiej płodności? Czy będą w stanie oprzeć się pokusie in vitro? A może jest dla nich jeszcze jakaś szansa?

            Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na istotny problem małżonków pragnących potomstwa, a nie mogących go posiadać z powodu trwałej bezpłodności i niechcących poddać się procedurze in vitro. Najpierw zostanie zwięźle opisane bolesne doświadczenie bezpłodności w małżeństwie. W następnej kolejności omówione zagadnienie nazwane przez papieża Franciszka płodnością „poszerzoną”, obejmującą adopcję i rodzinę zastępczą. W końcu zostanie zwrócona uwaga na inne formy realizacji płodności „poszerzonej”, a mianowicie, na perspektywę życia małżonków bez dziecka. Realizacja płodności „poszerzonej” jawi się zatem jako wyzwanie dla bezpłodnych małżonków. Inspiracją do przedstawienia podjętej problematyki jest adhortacja papieża Franciszka „Amoris laetitia”.

Artykuł porusza istotne zagadnienie separowania się młodzieży w okresie wczesnej dorosłości od wartości i norm oraz stylów zachowania starszego pokolenia. Procesy separacyjne mogą być traktowane jako bunt czy kontestacja młodzieży wobec społecznie akceptowanych zasad postępowania, a także chrześcijańskiego systemu wartości. Separowanie się młodych przebiega na tle procesów związanych z osiąganiem dojrzałości i niezależności. Dojrzałość ta jest obecnie inaczej postrzegana, a tym samym zdolność do tworzenia trwałych i stabilnych więzi, jakimi są więzi małżeńskie i rodzinne, staje często zadaniem nie do wykonania. Jako konsekwencje braku dojrzałości osobowej przyjęto rozpad bliskich relacji oraz rosnące poczucie osamotnienia wśród osób młodych. W efekcie obserwujemy rosnącą liczbę związków takich jak konkubinaty, ale także decyzje, aby żyć w pojedynkę (bycie singlem). W dalszej perspektywie czasowej wybory takie mogą mieć poważne implikacje dla dynamiki życia społecznego.

Johann Albert Fabricius był osiemnastowiecznym filologiem i teologiem. Jego wkładem do popularnej wówczas fizykoteologii, są zarysy trzech teologii podstawowych elementów fizycznych: hydroteologii, piroteologii i aeroteologii; być może także rozważał geoteologię. Opublikowana została jednak tylko jedna trzecia pełnej wersji hydroteologii, która zawierał sporo informacji natury naukowej, lecz prezentacja teologii pozostawia pewien niedosyt.

Metafora próbuje nauczyć odbiorcę „podwójnego widzenia” tekstu, rzeczy, czy wydarzeń. Niniejszy artykuł stanowi współczesną, osadzoną w konkretnych realiach przyrodniczo-historycznych, prezentację tej próby. Przedmiotem podstawowym (głównym) dla zaproponowanej metafory jest bluszcz pospolity (Hedera helix), a przedmiotem wtórnym jest nawyk / nałóg. Metafora została umieszczona i omówiona w kontekście dziewiętnastowiecznego Zespołu pałacowo-parkowego w Wodzisławiu Śląskim-Kokoszycach.