Celem artykułu jest przedstawienie interpretacji, w świetle której można odczytać charakterystyczny aspekt rozumienia bytu w filozofii przedsokratejskiej. Punktem wyjścia jest podkreślenie idei miejsca w etymologii czasownika „być”: „być” to generalnie ‘znajdować się w świecie’. Następnie świat zostaje scharakteryzowany jako coś obiektywnego i implicite istniejącego (to jest znajdującego się poza umysłem człowieka) oraz mającego „drugi plan” – ukryty za zjawiskami porządek. Próby jego rozumienia nazwano badaniami nad naturą („rzeczy”), która oznaczała realną podstawę świata i jego aktywne źródło–coś, co konstytuuje wewnętrznie wszystkie przedmioty zmysłowe, dostarczając budulca, struktury i praw rozwoju. Na tym tle (które stanowi kontekst interpretacyjny) zostaje określone rozumienie bytu jako elementu natury–czegoś identyfikowanego dystrybutywnie i zawsze w powiązaniu z samoistną naturą(niesamodzielnego). Element ten można natomiast rozumieć na dwa sposoby: jako przedmiot dostępny zmysłami wraz z konstytuującą go naturą, na przykład konkretne drzewo, albo samą tę wewnętrzną naturę, na przykład ogień (Heraklit) czy cztery pierwotne elementy (Empedokles), z której wywodzą się lub składają przedmioty zmysłowe.

Filozofia pozytywistyczna jest skoncentrowana na problemie nauki, a zwłaszcza na jej wynikach poznawczych i zastosowaniu. W świadomości polskich środowisk intelektualnych tej epoki można mówić o zjawisku gloryfikacji nauki. W artykule podjęto próbę przedstawienia tego zjawiska na podstawie idei najbardziej znanego przedstawiciela i ideologa pozytywizmu naukowego – Aleksandra Świętochowskiego. Jego prace najlepiej ilustrują tezę o ewolucji poglądów pozytywistów na naukę i jej społeczną rolę.

In this article, I attempt to analyze some of the contexts of the language of being after Heidegger’s “turn” (Kehre), a clearly discernible change in his philosophy in the second half of the 1930s. Heidegger proposed a new concept to revealing being itself, namely its “event‑enowning” (Ereignis). The key to this understanding of being is that now language becomes “the house” of being. Heidegger combined this with the “joint” (fugue) function. Language as a fugue joins with being itself, and therefore constantly follows and touches upon the boundary of silence. Silence is the ultimate complement of language and constantly limits it, because what is said only reveals a part of being, while the rest remains hidden and “expresses” silence, as it is in the case of a fugue, where the main motif of the theme “escapes” into silence. In the text, I first consider the fugue of being, then the language of being as its expression, in order to consider the problem of saying further, and finally analyze the limit of language, i.e. the way to silence.

W artykule przedstawiono obraz społecznego, kulturowego i historycznego funkcjonowania różnych form wiedzy (w szczególności nauki), jaki daje się zrekonstruować na podstawie nielicznych opisowych uwag Paula Feyerabenda pojawiających się w jego pracach w trzech okresach twórczości: umiarkowanym, przejściowym i radykalnym. Poglądy Feyerabenda na relację wiedzy i społeczeństwa zostają zinterpretowane jako ukształtowane pod wpływem: wczesnych koncepcji Karla Poppera (okres umiarkowany), następnie niektórych tez Benjamina L. Whorfa i późnego Ludwiga Wittgensteina (okres radykalny). W artykule zaprezentowano ponadto: a) zestawienie poglądów Feyerabenda z koncepcjami wymienionych myślicieli; b) próbę wyjaśnienia użycia przez Feyerabenda słowa „ideologia”; c) opis dwóch tendencji cechujących różne systemy wiedzy: izolacji, interakcji; d) opis dwóch typów idealnych członków danej tradycji: racjonalistów, pragmatyków.

Koncepcje integracji dyskursywnej to grupa teorii, które upatrują zasad łączenia danych doświadczenia (apercepcji) w praktykach i schematach dyskursu. Koncepcje te wskazują, że użycie języka jednoczy i porządkuje dane doświadczenia. Główną tezę tych koncepcji można wyrazić tak: powiązanie nie leży w przedmiotach i nie można go z nich zaczerpnąć, powiązania nie można więc wtórnie wyrazić w języku, lecz jest ono wyłącznie dziełem używania języka (dyskursu). W artykule omówiono koncepcje narratywistyczne, teorie skryptów, nawiązujące do psychologii ewolucyjnej modele Gazzanigi i Dennetta oraz koncepcje Lakoffa i Johnsona. Stanowią one reprezentacyjne teorie integracji dyskursywnej. Głównym zadaniem artykułu jest prezentacja paradoksu opartego na samoodniesieniu, w jaki popadają koncepcje integracji dyskursywnej. Ich paradoks polega na tym, że postulują pewne generalne własności dyskursu, które po pierwsze, nie muszą stać się również własnościami poszczególnych modeli, a po drugie, nie dają się falsyfikować.