Publikacje na temat kulturowej historii weganizmu, wnikliwe i inkluzywne, sprawiają wrażenie, że weganizm był doświadczany i opowiadany wyłącznie przez dorosłych, a dzieci nie miały żadnego udziału w jego rozwoju. Artykuł podważa to założenie, postulując włączenie relacji dzieci do kulturowej historii bezmięsnych diet. Biorąc pod uwagę znaczenie narracji pierwszoosobowych dla analizy procesów kształtowania się tożsamości, autorka proponuje wytyczenie i poddanie szczegółowej lekturze repozytorium wegańskich autobiografii oraz wprowadzenie do niego głosów dzieci. Podejmując badanie historycznego wymiaru dziecięcych narracji pierwszoosobowych, autorka przygląda się XIX-wiecznym wegetariańskim czasopismom dla dzieci i wydobywa na światło dzienne ich głosy i doświadczenia.
English
Русский
Język Polski