Niniejszy artykuł omawia koncepcję produkcji mięsa, w tym ryb, techniką pozaustrojową (mięso in vitro, mięso komórkowe) jako potencjalnej metody mogącej ograniczyć docelowo cierpienie zwierząt w obliczu rosnącego zapotrzebowania na produkty żywnościowe, w tym również pochodzenia wodnego. Pierwsze produkty mięsa drobiowego otrzymywanego w ten sposób uzyskały autoryzację w Singapurze i Stanach Zjednoczonych. W najbliższych latach spodziewana jest dalsza ekspansja produkcji mięsa komórkowego, również na rynku europejskich, w przypadku uzyskania pozytywnej oceny Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Artykuł omawia także potencjalne korzyści środowiskowe i dla zdrowia publicznego, mogące wynikać z wykorzystania metod in vitro do otrzymywania różnego typu mięsa spożywczego. Wskazane zostają też najważniejsze ograniczenia i bariery na drodze do komercjalizacji takich produktów.

Z perspektywy etnografii i etyki przyglądam się relacji ludzi i małży słodkowodnych z gatunku skójka zaostrzona (Unio tumidus). Małże są umieszczone w stechnicyzowanym środowisku  wodociągów, gdzie mają za zadanie kontrolować jakość wody przeznaczonej dla ludzi. Zastanawiam się nad tym, czy mamy do czynienia z relacjami pracy (wg kategorii opisanych przez D. Haraway) czy z wyzyskiem (w oparciu o utylitaryzm Petera Singera). Staram się umieścić te relacje międzygatunkowe w szerszym kontekście, w którym każdy gatunek ma inną wiedzę o wodzie, inne umiejętności i potrzeby obcowania z nią. To także, a może przede wszystkim, relacja między konkretnymi jednostkami zaangażowanymi w pracę z wodą. 

Tekst dokonuje analizy fragmentu siedemnastowiecznego traktatu agronomicznego Jakuba Kazimierza Haura Ekonomika ziemiańska generalna (1675) w którym autor przedstawia krótką pochwałę pszczelego roju jako wzorca dobrze zorganizowanego gospodarstwa. Choć analizowany passus może wydawać się z pozoru konwencjonalnym powtórzeniem spostrzeżeń na temat kulturowego znaczenia figury pszczoły w literaturze i kulturze dawnej, umieszczenie go w kontekście całości traktatu pozwala zrozumieć jego rolę jako narzędzia prezentacji koncepcji Haura na temat roli gospodarza, charakteru jego pracy i roli zwierzęcia w wyobraźni politycznej.

Artykuł dotyczy regulacji prawnokarnych związanych z ochroną zwierząt bezkręgowych. W jego ramach omówiono przestępstwa przeciwko ochronie humanitarnej i gatunkowej zwierząt. W szczególności odniesiono się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, w ramach których objęto ochroną osobną kategorię bezkręgowców, jakimi są żywe głowonogi. Wskazano również luki prawne, jakie zachodzą w tym zakresie i wynikającą z nich niekonsekwencję ze strony ustawodawcy. Odrębnie omówiono również znamiona przestępstw i wykroczeń wymierzonych w ochronę zwierząt (w tym bezkręgowców) objętych ochroną gatunkową – ścisłą lub częściową (m.in. bezprawne pozbawianie ich życia, chwytanie, nabywanie, przemyt, etc.).

Celem artykułu jest analiza dwóch wierszy Marianne Moore i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, które w tekstualny sposób przetwarzają kontakty między człowiekiem a meduzami. Autor stawia tezę, że autorki, opisawszy różnorodne miejsca spotkań (woda, plaża) między zwierzętami ludzkimi i nie-ludzkimi, eksperymentują z poetyką obcości budującą poczucie nieprzystawalności do siebie tych dwóch realności. Obie poetki zapisują jednak proponują takie poetyckie formuły (porzucenia zamiaru i uważności), które liryczne persony ich wierszy przemieniają na gest świadomej rezygnacji z chęci dotyku i posiadania parzydełkowca. Choć analizowane w eseju wiersze mają antropocentryczny charakter, zapisana jest w nich postawa podważająca dynamikę dominacji, posiadania i zaznaczania swojej pozycji przez człowieka. Zdaniem autora Moore i Pawlikowska-Jasnorzewska realizują ją przez twórczą konfrontację antytetycznej materialności meduzy z niestabilną i cielesną tożsamością persony lirycznej. 

Ryby są specyficznymi zwierzętami: ze względu na odmienne środowisko życia i sposób komunikacji mamy z nimi bardzo ograniczony kontakt. Dlatego też w mniejszym stopniu niż ssaki, czy nawet ptaki, budzą nasze współczucie. Niekiedy kwestionowana jest nawet ich zdolność do odczuwania bólu i cierpienia. Jest to bardzo istotne, ponieważ bycie istotami odczuwającymi jest z zasadzie jedyna podstawą nadania rybom statusu moralnego. Chroni je wówczas przede wszystkim zasada przeciw okrucieństwu. 

Ryby nie są ani podmiotami życia, ani osobami pozaludzkimi. Są objęte ochroną według zasady równego rozważenia interesów, ale jednocześnie uważane za przykład istot zastępowalnych. Dużo gorzej, lub w ogóle, nie chroni ich prawo dotyczące na przykład warunków transportu i uboju. Opinia publiczna także nie rzadko staje w obronie ryb, gdyż mało kto wie chociażby o hodowlach ryb i warunkach w nich panujących. Dlatego ważne jest zwracanie uwagi na cierpienie i potrzebę ochrony także i tych zwierząt.

W twórczości Małgorzaty Lebdy pszczoły i inne owady pełnią kluczową rolę jako nośniki znaczeń relacyjnych i symboliczna przestrzeń spotkania między światem ludzi a światem zwierząt. Autorka, czerpiąc inspirację z własnych doświadczeń dorastania w rodzinie pszczelarskiej oraz bliskiej relacji z ojcem, kreuje literacką wizję, w której centralnym tematem staje się współzależność istot ludzkich i pozaludzkich.Pszczoły w jej poezji i prozie są nie tylko metaforą życia wspólnotowego, ale także wyrazem harmonii i współpracy w ekosystemie, który obejmuje wszystkie formy życia. Relacja bohaterów literackich z pszczołami odzwierciedla głębsze prawdy o ludzkiej egzystencji: o kruchości, potrzebie troski i współodpowiedzialności za świat natury. Owady stają się świadectwem wspólnoty życia i przypomnieniem o konieczności uznania wzajemnych powiązań, które łączą człowieka z otaczającym go światem.

Artykuł stanowi przedstawienie dwóch różnych praktyk opracowywania przedstawień owadów na przełomie XVI i XVII w. To studium prawie 40 rysunków z Albumów Anselma de Boodta (Rijksmuseum) porównujące artystyczne, iluzjonistyczne miniatury ukazujące niewielkie zwierzęta (rysunki Eliasa Verhulsta według rycin Jorisa Hoefnagla) z naukowymi, nieco uogólnionymi szkicami entomologicznymi (autorskie rysunki de Boodta). Zestawienie ich z wcześniejszymi i współczesnymi ilustracjami pozwoli na określenie zmieniających się w XVI w. oczekiwań wobec ilustracji entomologicznych: od iluzjonistycznych niderlandzkich bordiur i niemieckich drzeworytów ukazujących owady wśród ludzi, poprzez uproszczone rysunki, po drobiazgowe, rysowane przy pomocy lupy przedstawienia gatunkowe. Albumy de Boodta są przykładem próby znalezienia równowagi między iluzjonizmem a standaryzacją ilustracji entomologicznej w końcu XVI w.

Poezja waka była najważniejszym działem klasycznej literatury japońskiej i jest tworzona również dziś, zwykle w formie nazywanej od drugiej połowy XIX wieku tanka, czyli pieśnią krótką (31 mor w układzie 5 7 5 7 7 mor w wersie). Jednym z najważniejszych tematów w niej była natura, a szczególnie takie jej elementy, które były uważane ze odpowiednie w twórczości poetyckiej. Wśród owadów były to przede wszystkim te znane z wydawania pięknych dźwięków, jak różne rodzaje świerszczy, czy też świetliki. W okresie przednowoczesnym w poezji waka zaczęły się pojawiać tendencje realistyczne, co obejmowało poszerzanie tematyki i słownictwa, i taka też była twórczość Tachibany Akemiego (1812–1868).

W artykule jako tło przedstawione jest wykorzystanie motywów owadów we wcześniejszej poezji waka, a następnie omówione są owady w poezji Tachibany, ze szczególnym uwzględnieniem nowatorskich tematów (wszy, mrówki itp) i realizmu.

Celem artykułu jest zastosowanie socjologicznej koncepcji współczynnika humanistycznego Floriana Znanieckiego do badania różnych typów wartościowania (rynkowego, estetycznego, kulinarnego) tuńczyka błękitnopłetwego. Pytanie o to jakie wartości przypisują mu ludzie to pytanie o stanowiący ich podstawę ład aksjonormatywny, wzory kultury, wzory działań społecznych, systemy ideologiczne. Pierwszym obszarem badawczym jest kultura antyczna i występujące w niej sposoby wartościowania tuńczyka błękitnopłetwego. Drugi obszar to kapitalizm, w którym na plan pierwszy wysuwa się jego wysoka wartość rynkowa. Spojrzenie z perspektywy znaczenia i konsumpcji tuńczyka błekitnopłetwego pozwala odsłonić wiele dylematów, przed którymi staje współczesne społeczeństwo.

Dino Buzzati, najbardziej znany przedstawiciel dwudziestowiecznego surrealizmu we włoskiej literaturze, był zafascynowany światem fauny i flory, a w swoich artykułach publikowanych na łamach włoskich opiniotwórczych gazet walczył o prawa zwierząt eksploatowanych przez człowieka. Zainteresowania Buzzatiego skupiały się nie tylko na psach i kotach, ssakach i gadach, ale nawet najmniejsze stworzenia, takie jak bezkręgowce, budziły jego szacunek i podziw, stając się tematem opowiadań, powieści, reportaży i felietonów.

W artykule zaproponowano nowe kryterium oceny zdolności zwierzęcia do cierpienia, skupiając się na kryteriach psychologicznych, w szczególności uczeniu się unikania. To kryterium może umożliwić bardziej kompleksową ocenę cierpienia u różnych gatunków i w różnych sytuacjach. Teoria poziomów integracji wyjaśnia rozwój zachowań unikania i przedstawia prawdopodobny próg poznawczy dla cierpienia u zwierząt. Zwierzęta zdolne do uczenia się unikania są bardziej narażone na cierpienie, ponieważ takie zachowanie wymaga zdolności do tworzenia skojarzeń między bodźcami a działaniami i przewidywania przyszłych zdarzeń, co może prowadzić do awersyjnych stanów emocjonalnych. Proponowane kryterium oferuje obiektywny sposób oceny cierpienia bez polegania na niejednoznacznych terminach, takich jak „świadomość” lub „odczuwanie”, dzięki czemu zapewnia ono szerszą, dokładniejszą metodę oceny.