W październiku 1939 r., biskup polowy Józef Gawlina przybył do Francji. Kilka dni wcześniej otrzymał od papieża Piusa XII potwierdzenie przedwojennych uprawnień dotyczących organizacji duszpasterstwa wojskowego.  W tym czasie w Paryżu szefem duszpasterstwa polskiego był ks. Franciszek Cegiełka.

W niniejszych artykule autor porusza problematykę ich wzajemnej współpracy. Omawia przyczyny powstałych konfliktów czy rywalizacji tych dwóch ambitnych, inteligentnych i gorliwych księży. Ukazuje rolę kard. Hlonda w sporze miedzy tymi dwoma duchownymi.

W artykule autor omawia jedną z typowych biografii kandydata na biskupa na przykładzie ks. Jerzego Stroby sufragan dla archidiecezji gnieźnieńskiej a faktycznie - sufragana w ordynariacie gorzowskim u boku  biskupa Wilhelma Pluty. Biografia ma układ chronologiczny i prezentuje śląskiego duchownego, który święcenia kapłańskie przyjął w czasie wojny z rąk kardynała Adolfa Bertrama, a po zakończeniu wojny pracował na różnych stanowiskach w diecezji katowickiej. W 1958 roku został skierowany do pomocy innemu śląskiemu biskupowi Wilhelmie Plucie, rządcy w ordynariacie gorzowskim, który w 1967 roku stał się administracją apostolską a w 1972 –roku został podniesiony do rangi diecezji.  Autor stawia także hipotezy na temat okoliczności wyboru i nominowania Stroby na biskupa.

Prezentowany artykuł ukazuje personalistyczną koncepcję życia społecznego w ujęciu Stefana Wyszyńskiego w kontekście ideologii liberalnego kapitalizmu, jak również ideologicznych koncepcji nawiązujących do idei socjalistycznych. Wiodącą tezą niniejszych analiz jest ukazanie powyższych systemów nie tyle w kategoriach antynomicznych, czy analogicznych. Ideologia liberalna i związany z nią kapitalizm powstały w połowie XIX wieku i od tego czasu nieustannie ewoluowały, często zmieniając swoje główne parametry i specyfikę. Z drugiej strony, ideologia socjalistyczna ukształtowała się jako koncepcja przeciwna kapitalistycznej rzeczywistości XIX wieku. Jednak nigdy tak naprawdę nie istniała ona w jednolitej formie. Analizowana ideologia, określana jako doktryna socjalistyczna, była w istocie hybrydą idei liberalno-kapitalistycznych i – poniekąd – neofeudalnej biurokracji. Bardziej szczegółowa analiza powyższych koncepcji i ich krytyczna reinterpretacja w kontekście myśli personalistycznej Wyszyńskiego pozwala uświadomić niebezpieczeństwa związane z motywowanym ideologicznie propagowaniem skrajnych, często zafałszowanych koncepcji osoby ludzkiej i ich zastosowaniem w konkretnych realiach współczesnego świata.

Adam Gottlob Schirach był XVIII-wiecznym pastorem i pszczelarzem z Górnych Łużyc. Jako duchowny i praktykujący naukowiec łączył swoje teologiczne i naukowe zainteresowania w udowodnieniu istnienia i atrybutów Boga poprzez obserwacje anatomii, fizjologii, umiejętności i życia społecznego pszczół. Będąc przede wszystkim duchownym, chciał czerpać z tych badań lekcje natury religijnej prowadzące ludzi do pogłębienia ich życia duchowego.

W miarę aktualnego rozwoju zainteresowania kwestiami ekologicznymi wzrasta wrażliwość dotycząca zwierząt, również w obszarze nauk teologicznych. Niniejszy artykuł zestawia poglądy anglikańskiego teologa Andrew Linzeya zaprezentowane w pozycji Teologia zwierząt z wątkami teologicznymi odnoszącymi się do podobnego obszaru, zawartymi w encyklice papieża Franciszka Laudato si’. Oba teksty znacząco doceniają stworzenia inne niż człowiek jako mające wartość same w sobie i podkreślają wzajemne powiązanie wszystkich stworzeń, w tym człowieka, ze sobą nawzajem i z Bogiem. Zwracają uwagę, że wszelkie stworzenie istnieje dla Boga, a skutki wcielenia i odkupienia obejmują cały świat. Między poglądami A. Linzeya a myślą papieża pojawiają się też różnice, wynikające z odmiennej antropologii, która rzutuje na wątki dotyczące teologii zwierząt.

Współcześnie można zaobserwować niepokojące zjawisko, gdzie wiara traci swoją żywotność i ulega powolnej erozji. Dlatego też Kościół w obecnej sytuacji podejmuje się dzieła nowej ewangelizacji, troszcząc się o autentyczny przekaz wiary z nowym dynamizmem i za pomocą nowych środków. W związku z tym została powołana do istnienia Papieska Rada ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie historii powstania oraz przebiegu inicjatyw ewangelizacyjnych tej dykasterii, ze szczególnym uwzględnieniem Jubileuszu Miłosierdzia. Dokonana analiza pozwoliła ustalić, że działania Papieskiej Rady są spójne z nauczaniem papieża na temat miłosierdzia Bożego. Podjęte inicjatywy są konkretnym przejawem nowej ewangelizacji, której jednym z wielu zadań jest także ogłaszanie światu miłosierdzia Boga, które staje się realnym doświadczeniem m.in. na drodze uczynków miłosierdzia, głoszenia słowa Bożego czy sprawowania sakramentów, szczególnie sakramentu pokuty i pojednania.